W miejscowości Kielnarowa duszpasterstwo powstało 25 lat temu, gdy 18 października 1987 r. bp Stefan Moskwa poświęcił świątynię pw. Wniebowstąpienia Pańskiego. Od tej pory rozpoczęło się organizowanie stałego duszpasterstwa przez ks. Stanisława Króla, któremu wydatnie pomagał ks. Józef Turoń. Już wcześniej ks. Król podjął starania o działkę. W tym miejscu należą się szczególne podziękowania ofiarodawcom ziemi pod kościół i plebanię, których nazwiska zostały umieszczone na tablicy pamiątkowej: Wiktoria Kołodziej, Emilia i Eugeniusz Lampart, Aniela i Paweł Grzebyk. Kościół powstawał w latach 1984-87 staraniem proboszcza Tyczyna ks. S. Króla i ówczesnego wikariusza ks. J. Turonia, a przede wszystkim wiernych świeckich bardzo zaangażowanych w budowę świątyni. Projekt przygotowali: Roman Orlewski i Władysław Jagiełło. Wielu młodych, którzy nie byli świadkami budowy mogli to zobaczyć we fragmentach na wystawie zdjęć przygotowanych w salkach duszpasterskich na zapleczu kościoła. Starsi patrząc na tę wystawę, tłumaczyli młodemu pokoleniu trudne czasy komunistyczne, w których trzeba było walczyć z władzami, aby ten obiekt mógł powstać.
Reklama
W 1992 r. bp Kazimierz Górny utworzył samodzielny rektorat, mianując ks. Stanisława Krausa opiekunem kościoła. Po śmierci ks. Krausa duszpasterstwo przejął ks. Stanisław Zimny. W tym czasie najważniejszym wydarzeniem dla miejscowości Kielnarowa było powołanie przez bp. Kazimierza Górnego parafii, co miało miejsce 22 listopada 1997 r. Od roku 2002 kierownictwo parafii przejął ks. Sławomir Balawender, który opiekę duszpasterską sprawuje do dnia dzisiejszego.
Uroczystość 25-lecia duszpasterstwa i 15-lecia parafii uświetniła orkiestra z Białobrzegów oraz scholka parafialna, jak również grupa strażaków z pocztem sztandarowym. Całości przewodniczył i kazanie wygłosił bp Kazimierz Górny. Zwracając się do licznie zgromadzonych parafian Ksiądz Biskup wyrażając radość, że już 25 lat ta świątynia służy wiernym, gdzie mogą spotkać się z Panem Bogiem, mówił m.in.: „...Nasz Wieszcz Narodowy pisał, że najważniejszy dla narodu jest ołtarz i świątynia. Tutaj jest miejsce modlitwy, gdzie niebo łączy się z ziemią, tutaj dokonują się «Magnalia Dei» - wielkie dzieła Boże. Świątynia jest przystankiem, aby każdy mógł się zatrzymać, aby uczynić refleksję, aby prosić Jezusa o przejrzenie, czyli widzenie tego, co Bóg wymaga od nas. Jezus pyta swoich uczniów «za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego» i odpowiedź - wyznanie Piotra jest skierowane również do mnie: «kim jest dla mnie Chrystus?». Odczytując to pytanie potrzeba na nowo odczytać Chrystusa, na nowo zawrzeć przyjaźń z Jezusem i to jest nowa ewangelizacja, którą podejmujemy w Roku Wiary. Mamy iść za Chrystusem, tak jak uczniowie. Trzeba się zbudzić z tego «znużonego chrześcijaństwa», jak wołał Benedykt XVI, a przykładem dla nas ma być bł. Jan Paweł II - wzór modlitwy i przyjaźni z Bogiem”.
Na zakończenie Mszy św. Ksiądz Biskup podziękował wszystkim za wielkie zaangażowanie w budowę kościoła i troskę o Dom Boży. Jednocześnie zachęcił do dalszego wysiłku, aby podjąć te dzieła, które są do wykonania w kościele i w jego otoczeniu.
Pierwszym proboszczem erygowanej w 1917 r. parafii był ks. Franciszek Potapski. Świątynia, która jest centrum parafii, powstała jednak dużo później. Położony w zacisznej dzielnicy, wśród domów, drzew i piękna przyrody kościół był budowany przed II wojną światową i tuż po niej przez blisko 16 lat. Także ta świątynia i parafia – jak wiele innych łódzkich – ma swój tragiczny udział w czasie wojny. Pierwszy, drugi i trzeci proboszcz – ks. Franciszek Potapski, ks. Mieczysław Lewandowicz i ks. Władysław Ciesielski – zginęli w Dachau. Posługujący w parafii ks. Ludwik Bujacz przeżył piekło obozu hitlerowskiego i pozostawił po sobie książkę – wspomnienia o kapłanach męczennikach, swoich kolegach, przełożonych czy spotkanych w obozie księżach. Dzięki niemu znamy okoliczności i dokładne daty ich śmierci, zajęcia, jakimi się tam trudnili i choć trochę ocalamy od zapomnienia tych, którzy tworzyli tę diecezję i prowadzili wiernych do Boga. Wiemy przede wszystkim, że pierwszy proboszcz zginął 20 maja 1942 r., a jego ciało spalili Niemcy. To jedna z wielu parafii z tyloma męczennikami. Wiemy przecież, że w Dachau zginęło 144 łódzkich kapłanów. W kruchcie kościoła jest tablica poświęcona tym księżom, jest też historia parafii. Czytając te suche dane, zestawiając ze sobą nazwiska i daty śmierci, nie sposób w tym miejscu powstrzymać łez. Pojawiają się one także wtedy, gdy natrafia się na te kilka zdań: „Wojenne losy księży z parafii św. Józefa były podobne do losów innych polskich kapłanów, prześladowanych i wysyłanych do obozów koncentracyjnych lub na ciężkie roboty do Niemiec. Do dnia 6 października 1941 r., tj. do dnia wywózki do Dachau, księża starali się prowadzić nauczanie religii mimo zakazów i zamknięcia polskich szkół. Po 6 października 1941 r. życie religijne w Rudzie zamarło. Kościół Niemcy przekształcili w magazyn. Nieremontowany budynek szybko uległ dewastacji. Uszkodzony został również budynek niedokończonego nowego kościoła. Po wojnie tylko jeden z wywiezionych kapłanów wrócił do parafii”. Ile trzeba mieć w sobie wiary i jak bardzo ufać Panu Bogu, by przebaczyć, tak jak to mówią słowa modlitwy „Ojcze nasz”? Tu, w Rudzie, uczą nas tego kapłani męczennicy, ci, którzy nie powrócili już do swoich parafii.
W niedzielę 6 kwietnia kończy 80 lat arcybiskup metropolita-senior Santiago de Chile kard. Celestino Aós Braco OFM Cap., tracąc tym samym prawo udziału w przyszłym konklawe. Obecnie liczba uprawnionych do wyboru kolejnego papieża wynosi 136, a pozbawionych tego prawa - 116. Purpurat chilijski (choć urodzony w Hiszpanii) jest jednym z pięciu kapucynów w Kolegium Kardynalskim.
Przyszły kardynał urodził się 6 kwietnia 1945 w mieście Artaiz w północno-zachodniej hiszpańskiej prowincji Nawarra (archidiecezja Pampeluna). Tam też ukończył szkołę podstawową i średnią, po czym w latach 1960-63 studiował filozofię w Saragossie, a w latach 194-68 - teologię w Pampelunie. 14 sierpnia 1963 rozpoczął nowicjat w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów w mieście Sangüesa w Nawarze. Równo w rok później złożył w nim śluby czasowe, a 16 września 1967 - śluby wieczyste. W latach 1972-80 uzupełniał studia na uniwersytetach w Saragossie i Barcelonie, uwieńczone licencjatem z psychologii. Dzięki tej specjalizacji kształcił się w latach 1980-81 na Papieskim Uniwersytecie Katolickim Chile.
„Córka Głosu” – pod takim hasłem w sanktuarium w Otyniu odbyło się wielkopostne czuwanie dla kobiet.
Był czas na konferencję, modlitwę wstawienniczą, adorację Najświętszego Sakramentu i oczywiście Eucharystię. Czuwanie, które odbyło się 5 kwietnia, poprowadziła Wspólnota Ewangelizacyjna „Syjon” wraz z zespołem, a konferencję skierowaną do pań, które wyjątkowo licznie przybyły tego dnia na spotkanie, wygłosiła Justyna Wojtaszewska. Liderka wspólnoty podzieliła się w nim osobistym doświadczeniem swojego życia. – Konferencja jest zbudowana na moim świadectwie życia kobiety, która doświadczyła nawrócenia przez słowo Boże i która każdego dnia, kiedy to słowo otwiera, zmienia przez to swoją rzeczywistość. Składając swoje świadectwo chciałam zaprosić kobiety naszego Kościoła katolickiego do wejścia na tą drogę, żeby nauczyć się życia ze słowem Bożym i tak to spotkanie dzisiaj przygotowaliśmy, żeby kobiety poszły dalej i dały się zaprosić w tą zamianę: przestały analizować, zamartwiać się, tylko, żeby uczyły się tego, że głos Boga jest pierwszym źródłem życia, z którego czerpiemy każdego dnia. Taki jest zamysł tego spotkania, dlatego nazywa się ono „Córka Głosu” – mówi liderka Wspólnoty Ewangelizacyjnej „Syjon”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
