Tym razem tragedia trzęsienia ziemi wydarzyła się bardzo blisko Rzymu, w odległości ok. 80 km. Zginęło blisko 300 osób, a tysiące w rozmaity sposób jest poszkodowanych. Ludzie stracili domy, dorobek życia, wywróciły się kompletnie ich życiowe plany. To koszmar, na który odruchową reakcją staje się pytanie: dlaczego? Nie umiemy znaleźć na nie odpowiedzi. Takie tragedie zdarzają się co jakiś czas, mają wymiar mniejszy lub większy, ale nawet tragedia jednego człowieka jest tragedią wszystkich ludzi. Już przed samym kataklizmem wielu ludzi w Abruzji przeczuwało coś złego. Niektórzy nawet nie spali w swoim domu. Opowiadał mi jeden z kapłanów z Rzymu, że i on tego wieczoru czuł, że coś wisi w powietrzu. Tak się bowiem dzieje, zanim jeszcze nastąpi nieszczęście, ludzie je wyczuwają. Wtedy także była taka noc.
Jeszcze świeżo mamy także w pamięci tragedię w Polsce, jaka miała miejsce w Święta Wielkanocne w Kamieniu Pomorskim. Kolejne nieszczęście pochłonęło ofiary, zostali ranni i sieroty.
Żyjemy w XXI wieku, bardzo pewni siebie, dumni z osiągnięć technicznych, mamy poczucie postępu, siły, zwycięstwa. I oto patrzymy na zdjęcia, filmy przedstawiające tych biednych ludzi w gruzowiskach, płaczących, zrozpaczonych... A przecież nieszczęście, bieda, ludzkie łzy na całym okręgu ziemi są identyczne, takie same. Widzimy, jak ludzie płaczą, i bardzo im współczujemy.
Szczególnie w takich chwilach, gdy dzieją się takie nieszczęścia, musimy podnieść wzrok ku niebu i pokornie prosić Pana Boga o siłę do przetrwania, o Jego łaskę i miłosierdzie. Czasem trzeba nam od nowa uczyć się uznania wielkości Pana Boga i Jego władzy nad światem. Bo może za mało modlimy się do Bożej Opatrzności, by przyniosła nam ocalenie...
Psalmista mówi: „Wznoszę swe oczy ku górom: skądże nadejdzie mi pomoc?” (Ps 121, 1). Tak, codziennie mamy spoglądać ku górze i prosić o los dnia i nocy. Musimy mieć jasną świadomość, że nie jesteśmy wszechmocni, że nawet najbardziej skomputeryzowany człowiek, najbardziej nowoczesna technika i osiągnięcia cywilizacyjne nie załatwią wszystkiego.
Zawsze jest jeszcze miejsce i przestrzeń dla modlitwy o Bożą opatrzność, o Bożą łaskę. Ale do tego potrzeba pokory. Trzeba zrozumienia, że człowiek jest, owszem, najmędrszy z wszystkiego stworzenia i w swoim obrazie podobny do Boga, ale jest tylko elementem tego świata stworzonym po to, by na świecie pełnić wolę Bożą, by po Bożemu nią gospodarzyć.
Człowiek jest władny dużo zrobić, ale tylko do pewnych granic. Ostatecznie wszystko jest w rękach Bożych. To Bóg jest Panem wszystkiego. Dlatego każde wyjście z domu, każdy wyjazd, każdy dzień i każdą noc pozostawiajmy po auspicjami Bożej Opatrzności i Dobremu Bogu zaufajmy.
Te wielkie tragedie we Włoszech i w Polsce niosą ze sobą jeszcze jedno napomnienie: że w każdym czasie trzeba być przygotowanym na spotkanie z Bogiem. Ale do tego także potrzeba pokory, a z nią chwili refleksji, pracy nad sobą i miłości do Boga w drugim człowieku.
Musimy zatem zadbać o umiar w koncentracji na dobrach tego świata, może przenieść punkt ciężkości w zachwycie nad nimi: z tego, ile korzyści można z nich czerpać, na to, jak wielkie jest Boże dobro i dlaczego - po co - człowiekowi ofiarowane. Myślę, że już to zmieni nasze patrzenie na życie i jego sens.