Pielgrzymka Przewodników Turystycznych

Reklama

W dniach 7-9 marca 2014 r. odbędzie się jubileuszowa – XXX Ogólnopolska Pielgrzymka Przewodników Turystycznych na Jasną Górę. Jej mottem są słowa: „Maryjo, prowadź nas drogą wiary w Syna Bożego”. Pierwszą przewodnicką pielgrzymkę 27 kwietnia 1985 r., przy udziale 90 osób, i trzy następne – już przy większej liczbie pielgrzymów – zorganizowali przewodnicy częstochowscy pod kierunkiem śp. Zdzisława Dziubka. Obecnie uczestniczy w nich 1500-1600 osób spośród ok. 8 tys. przewodników w Polsce. Od roku 1989 każdą kolejną pielgrzymkę organizowało inne koło przewodnickie, były to koła z: Kielc, Gdańska, Warszawy – 2 razy, Lublina, Nowego Sącza – 2 razy, Częstochowy – 6 razy (tj. I, II, III, IV, X, XX), Kłodzka – 2 razy, Wrocławia – 2 razy, Krakowa – 2 razy, Malborka, Rzeszowa, Krynicy, Starachowic wspólnie z Ostrowcem Świętokrzyskim i Skarżyskiem-Kamienną, Kalisza, Zakopanego, Ostrowca Świętokrzyskiego (reprezentujące diecezję sandomierską), Chorzowa oraz Katowic wspólnie z Bytomiem i Piekarami Śląskimi, Starachowic wspólnie z Miedzianą Górą. W roku bieżącym już po raz siódmy organizatorem pielgrzymki jest oddział przewodników w Częstochowie.W każdym przewodnickim spotkaniu u Tronu Łaski na Jasnej Górze od roku 1988 bierze udział aktualny przewodniczący Rady KEP ds. Migracji, Turystyki i Pielgrzymek – jako jego duchowy przewodnik. Do roku 1996 był nim bp dr Ryszard Karpiński, w latach 1997 – 2005 – metropolita warmiński abp dr Edmund Piszcz, a od 2006 r. opiekę tę sprawuje bp dr Edward Janiak, ordynariusz diecezji kaliskiej.

W niektórych naszych pielgrzymkach w minionym okresie poza jej duchowymi opiekunami uczestniczyli: abp Józef Kowalczyk – nuncjusz apostolski, a obecnie prymas Polski, abp Bronisław Dąbrowski – wieloletni sekretarz KEP, abp Stanisław Nowak – jako metropolita częstochowski, abp Józef Michalik, obecnie przewodniczący KEP, abp Sławoj Leszek Głódź – jako biskup polowy Wojska Polskiego, bp Adam Lepa z archidiecezji łódzkiej, bp Marian Błażej Kruszyłowicz ze Szczecina, a także goście z Watykanu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Każdą naszą pielgrzymkę wita ojciec przeor lub podprzeor klasztoru jasnogórskiego. Przewodnicy turystyczni spotykają się u swojej „Przewodniczki życia” – jak to wypisali na ryngrafie ufundowanym z okazji X Pielgrzymki – aby dziękować Jej za otrzymane łaski i prosić Dobrego Boga za Jej pośrednictwem o zdrowie i dalsze błogosławieństwo w przewodnickim posłannictwie.

Uczestnicy pielgrzymek oprócz przeżyć duchowych mają możliwość wysłuchania refleksyjnych nauk swych duchowych przewodników, które pozwalają na bliższe poznanie Boga, prawd wiary katolickiej, sensu życia człowieka, ale także uczą się sposobu właściwego oprowadzania grup po sanktuariach. Ks. prał. dr Jerzy Pawlik – przewodnik i członek honorowy PTTK, a zarazem przedstawiciel Episkopatu Polski, aż do końca życia (zmarł w 2010 r.) dzielił się swymi doświadczeniami w zakresie właściwego pojmowania misji przewodnickiej. O. dr Jan Golonka – przyjaciel przewodników częstochowskich – jako kustosz zbiorów jasnogórskich oraz współinicjator naszych przewodnickich pielgrzymek na każdej z nich informuje pątników o osiągnięciach nauki w zakresie badań Obrazu i twierdzy jasnogórskiej. Ponadto każdy organizator pielgrzymki przedstawia, poprzez prelegentów, najciekawsze miejsca sakralne i inne godne zwiedzenia, które znajdują się na terenie jego działalności.

Pielgrzymka przewodnicka jest największym zgromadzeniem przewodników turystycznych, którego 90 proc. stanowią członkowie PTTK.

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.