Jadąc drogą 492, nie da się nie zauważyć pięknego kościoła w Grodzisku. Tuż obok stawów łowieckich i w otoczeniu dużej ilości zieleni, wśród której nie może zabraknąć sporej liczby drzew owocowych, istnieje od roku 2001 parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła.
Otoczenie kościoła, sukcesywnie upiększane, w niedzielę, 25 listopada, wzbogaciło się o pomnik świętych: papieża Jana Pawła II, ks. Andrzeja Boboli i ks. Piotra Skargi.
Pierwszy, i jak na razie jedyny, proboszcz wspólnoty parafialnej, ks. Adam Koszut wyjaśnia, że taki wygląd otoczenia kościoła, jak i samego wnętrza świątyni, możliwy jest tylko i wyłącznie dzięki zaangażowaniu parafian. "Gdyby nie pomoc ludzi świeckich, zaangażowanych, patriotów i tych, którzy mają na uwadze dobro i miłość do Boga, Kościoła i Ojczyzny, niewiele by się udało" - tłumaczy ks. Koszut.
Pomnik NIEPODLEGŁA 1918 - 2018 wykonano w pracowni artysty plastyka Rafała Cywińskiego w Krakowie. Pomysłodawcą wyboru tych, a nie innych patronów jest Wiesław Winecki, który podjął się także organizacji całego przedsięwzięcia. "Wszyscy trzej budzili sumienia nas jako katolików i obywateli. A to przecież sumienie jest podstawą do tego, żeby rozróżniać dobro od zła. A nam, dzisiaj tej zdolności rozpoznawania dobra, bardzo mocno potrzeba. I zwracamy się do nich, żeby tak, jak w swoich czasach głosili kazania i upominali, żeby i dzisiaj nam też to przypominali" - wyjaśnia Winecki.
Wśród wielu osób zaangażowanych bardzo czynnie w życie parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Grodzisku, jest także dwóch lokalnych przedsiębiorców: Jan Czerwiński i Wiesław Kulej. Obaj już od lat podejmują się wspomagania wielu inicjatyw kościelnych i charytatywnych. Nie trudno było zatem w roku 100.rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, namówić ich do ufundowania pomnika związanego z tym wydarzeniem. "Serdeczność kapłanów i osób zaangażowanych w krzewienie wiary, utrwaliło we mnie przekonanie, że trzeba się w takie inicjatywy angażować" - mówi Kulej. Jego przyjaciel, Jan Czerwiński zdradza nam, że taka inicjatywa mogła zaistnieć ze względu na fakt, że pojawił się odpowiedni team, który podjął się tego przedsięwzięcia. "Wiesiek Kulej z racji tego, że prowadzi firmę odlewniczą, wiedział, jak się za tę robotę zabrać. Wiesiek Winecki jest dobrym organizatorem pracy. No, a ja troszeczkę w tym wszystkim pomogłem" - objaśnia skromnie Czerwiński.
Uroczystościom odsłonięcia i poświęcenia pomnika przewodniczył ks. Kazimierz Troczyński, który przed laty pobłogosławił i wmurował kamień węgielny pod budowę kościoła w Grodzisku. "Przybywając tutaj, za każdym razem przypominam sobie te radości i trudy, które ponosiliśmy przy budowie tej świątyni. Jednak jak widać, zawsze Pan Bóg obdarowywał nas swoją dobrocią i zwycięstwem" - mówił podczas kazania ks. Troczyński. Po Eucharystii miał miejsce koncert pieśni patriotycznych w wykonaniu chóru "Con Amore" z Wręczycy Wielkiej. Nastąpiło także wręczenie pamiątkowych medali dla osób szczególnie zasłużonych dla parafii i powstania pomnika.
W uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, 29 czerwca, Pilica przeżywała jubileusz 950-lecia istnienia parafii św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty
Centralna uroczystość jubileuszowa i dziękczynna za dar wspólnoty parafialnej miała miejsce na pilickim Wzgórzu św. Piotra. O godz. 16.30 spod kolegiaty na miejsce powstania pierwszego kościoła w Pilicy – Wzgórze św. Piotra – wyruszyła procesja, by punktualnie o 17.00 rozpocząć liturgię rekonsekracji. Eucharystii w intencji parafian przewodniczył i słowo Boże wygłosił bp Grzegorz Kaszak.
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona
na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii
pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju.
Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół
i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie
widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów.
Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności
obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość
dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć,
energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa
europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe.
Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości
ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących.
Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła
swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście,
Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził
życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni
byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja
rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy
życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji
Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina,
umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie
lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała,
że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem
a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności
i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii
i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była
wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie,
gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze
większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna
osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie
- Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy
wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc,
czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi
jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby "
wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą
ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława
Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety,
chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach
powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się
do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do
księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier
i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby
zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie
chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej
robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl
o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza
XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną
i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami
pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj,
przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie
czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje
mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy
Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na
twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze
30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób
życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc
odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie
zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy
są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić
z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością
i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne.
Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców
katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało
być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna
pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański,
dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy
się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział
apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił
do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI
starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy
zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która
trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna
umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego
Mistrza.
Nie może być przyzwolenia na wykorzystywanie orzeczeń psychiatrycznych do promocji aborcji na życzenie - podkreślili członkowie Zespołu Ekspertów Konferencji Episkopatu Polski ds. Bioetycznych. W wydanym 29 kwietnia stanowisku odnieśli się do praktyki przerywania ciąży „w przypadku dziecka zdolnego do samodzielnego życia na podstawie przesłanki zdrowia psychicznego”.
Zespół Ekspertów KEP ds. Bioetycznych w specjalnym stanowisku odniósł się do informacji „o praktyce indukowania asystolii (czyli zatrzymania akcji serca przez podanie do serca dziecka chlorku potasu) u nienarodzonych, zdolnych do samodzielnego życia dzieci, na podstawie oświadczenia psychiatry o zagrożeniu zdrowia i/lub życia ciężarnej kobiety”. Zespół przypomniał stanowisko Kościoła odnośnie do aborcji oraz stanowczo zareagował na uśmiercanie nienarodzonych dzieci i wykorzystywanie psychiatrii w celu uzasadnienia tych działań.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.