Ten dzień końca wakacji bieżącego roku z pewnością przejdzie do historii Kniażyc jako jedno z najbardziej doniosłych wydarzeń bezpośrednio związanych z realizacją marzeń mieszkańców. W tym dniu, kiedy Kościół obchodzi święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, społeczność tej miejscowości dziękowała Panu Bogu za dar nowego kościoła, który poświęcił i konsekrował metropolita przemyski abp Józef Michalik, przewodniczący Episkopatu Polski. Nowy Kościół w Kniażycach pod wezwaniem Wniebowziętej Najświętszej Maryi Panny jest trzecią świątynią na obszarze parafii Grochowce.

W blasku Wniebowziętej

Zgodnie z tradycją chrześcijańską, co roku 15 sierpnia obchodzimy jedno z najstarszych i najbardziej wymownych świąt maryjnych - uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Tak jak Jezus zmartwychwstał, wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca, tak Maryja, gdy dobiegło kresu Jej życie na ziemi, została wzięta do nieba. Liturgia w tym dniu przypominała nam tę pokrzepiającą prawdę wiary, wysławiając Tę, która została wyróżniona nie mającą sobie równej chwałą. „Wielki znak ukazał się na niebie. Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1). W tej niewieście, promieniejącej światłem, Ojcowie Kościoła rozpoznali Maryję jako pewny znak nadziei.
Podczas obchodów tego wielkiego święta, liturgii konsekracji ołtarza i ścian kościoła połączonej z Eucharystią - sprawowaną przez wielu kapłanów z Przemyśla i okolic w intencji mieszkańców Kniażyc i darczyńców, którzy wsparli budowę świątyni - przewodniczył abp Józef Michalik. Gratulując proboszczowi ks. Z. Szewczykowi oraz wiernym tak pięknej świątyni zwrócił uwagę na olbrzymi trud i wysiłek związany z powstaniem tego dzieła. Słowa wdzięczności Metropolita Przemyski skierował także do byłych proboszczów parafii Grochowce, szczególnie do ks. prał. J. Łojka, który pełnił wieloletnią posługę duszpasterską, a także ks. Z. Balawendra, bezpośredniego poprzednika ks. Z. Szewczyka.

Ambitne wyzwanie parafian

Kniażyce to niewielka miejscowość w dekanacie Kalwaria Pacławska, należąca do parafii Grochowce, której od października 2006 r. przewodzi ks. Z. Szewczyk.
Witając Arcypasterza, Ksiądz Proboszcz pokrótce przybliżył historię budowy tego obiektu, mówiąc że nowopowstały Kościół w tej miejscowości w pragnieniach mieszkańców Kniażyc zrodził się 20 lat temu. W tamtym bowiem czasie zawiązał się społeczny komitet budowy kościoła, który zgromadził podstawowe materiały budowlane. Jednakże ze względu różne przeszkody, a przede wszystkim z racji na brak lokalizacji nie było możliwe wybudowanie świątyni w tamtym okresie. Dopiero w 2000 r. ks. J. Łojek reaktywował komitet w zmienionym składzie, a ówczesna Rada Gminy Fredropol w 2001 r. przekazała za symboliczne pieniądze działkę, na której postawiono kościół. Pozwolenie na budowę uzyskano pod koniec 2003 r. W tym czasie mieszkańcy przygotowywali się do budowy, gromadząc środki finansowe zbierane wśród parafian i przygotowując plac budowy, który został poświęcony przez ks. Z. Balawendra 18 kwietnia 2004 r. w Święto Miłosierdzia Bożego. Prace przy fundamentach rozpoczęto 30 kwietnia 2004 r., a stan surowy zamknięto na jesień 2005 r. Od 2006 r. do chwili obecnej trwały prace związane z wykończeniem wnętrza świątyni i zagospodarowaniem działki wokół kościoła. Kończąc ks. Z. Szewczyk prosił abp. J. Michalika, aby pobłogosławił tę świątynię i razem z całym zgromadzeniem oddał ją na własność Panu Bogu, by gromadzący się tutaj na modlitwie doznawali pociechy duchowej w swoich utrapieniach.

Dziękczynienie za wielki dar

Ważnym elementem okresu wznoszenia świątynnych murów, obok prac budowlanych, wysiłku materialnego i troski o dobrych wykonawców, była wielka jedność mieszkańców Kniażyc w dążeniu do celu i opieka Boża. - Za życzliwość i wsparcie w budowie kościoła pragnę podziękować przede wszystkim metropolicie przemyskiemu abp. Józefowi Michalikowi, który okazał nam wiele serca, zrozumienia i pomógł zrealizować to wielkie pragnienie mieszkańców Kniażyc. Słowa uznania i wdzięczności Ksiądz Proboszcz skierował także wobec wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do powstania tej świątyni. - Niech Pan Bóg wynagrodzi zarówno rodakom zza granicy, a także wiernym z całej parafii. Słowa szczególnej wdzięczności chcę skierować do mieszkańców Kniażyc, którzy nie stronili od trudu i ofiar, stanęli na wysokości zadania, dźwigając ciężar budowy.
Zakończę refleksję kilkoma myślami z homilii Księdza Arcybiskupa:
„Najpierw bardzo się cieszę, że przybyli na tę uroczystość wszyscy proboszczowie. To znak, że każdy na swoją miarę włożył w to dzieło wiele swojego serca i chce dzisiaj, patrząc na to dzieło umocnić się w radości, że warto było.
Warto było, bo spotkali się z odzewem całej wspólnoty. Czasem z trudem, ale zawsze w uczciwej dyskusji rodziły się kolejne etapy powstawania tej pięknej świątyni. Zawsze z dużą radością dokonuję tego ważnego dla każdego biskupa aktu poświęcenia w małych wspólnotach. To widzialny znak, że materialny wysiłek był możliwy dzięki wewnętrznej woli zrodzonej z wiary i miłości do Boga. Poprzez akt konsekracji ten dom na zawsze zostaje oddany we władanie Trójcy Świętej i dla kolejnych pokoleń będzie świadectwem waszej wiary i ofiarności.
Ufam, że wraz z tym materialnym darem pięknieć będzie duchowy Kościół w sercach was wszystkich, że z tego miejsca łaska Boża popłynie do waszych wspólnot rodzinnych.
Modlitwą wdzięczności ogarniam wszystkich, którzy się tu trudzili, darczyńców, zwłaszcza tych od wdowiego grosza. Miłosiernemu Bogu polecam wszystkich, którzy tu pracowali, ale nie doczekali tego radosnego dnia. Niech Pan da im odpoczynek wieczny”.
Uroczystość miała świetną oprawę zewnętrzną, od banderii począwszy, która cierpliwie czekała na owym łuku drogi na przyjazd Księdza Arcybiskupa. Kiedy wreszcie kawalkada dotarła do bram świątyni, potężny głos orkiestry nieco speszył dumne czworonogi, a ich niepokój niektórym przysporzył nieco lęku. Ale wszystko skończyło się szczęśliwie, wyrazem radości z tego faktu był gromki śpiew połączonych sił muzycznych całej parafii.
W oczekiwaniu na rozpoczęcie uroczystości wystawione na zewnątrz konfesjonały były świadkami wiary wiernych, którzy korzystali z daru łaski, aby jak najpełniej, jak najuroczyściej, także duchowo ten dzień i to wydarzenie przeżyć.