W 1987 r. małe dziewczynki, ośmio-dziewięcioletnie, dziś dojrzałe kobiety, matki. Nie znają się, nie spotykają, ale łączy je jedno - 13 czerwca przed 25 laty i Pierwsza Komunia św. z Ojcem Świętym Janem Pawłem II. Jak wspominają ten dzień, co z niego najbardziej utkwiło im w pamięci? Co chciałyby z tego wydarzenia przekazać swoim dzieciom? Odpowiedzi są różne, tak jak odmienne osobowości i losy tamtych pierwszokomunijnych dzieci. I może znowu jedno wspólne - wyjątkowość tej chwili. Dla Magdy był to dzień spotkania z niezwykłym człowiekiem, którego nie zapomni nigdy, dla Emilii obecny deszcz łask i to co ją spotyka w życiu, są owocem tej Pierwszej Komunii św. I tak, jak zapewne wiele „dzieci Lublinka”, dziękują Bogu za to przeżycie, za swoje pierwsze pełne uczestnictwo w Eucharystii i udział w tym święcie Jana Pawła II.
Magdalena, dziś już trzydziestoparolatka, mama dwójki dzieci, przechowuje w pamięci wiele chwil sprzed 25 laty. Były dla niej głębokim przeżyciem, zaszczytem, ale też wielką radością i wzruszeniem. Widziała łzy w oczach rodziców i dumę, że to ich córka ma przyjąć Pierwszą Komunię św. w obecności Jana Pawła II. Jednak najbardziej zapadło jej w serce osobiste spotkanie z Ojcem Świętym podczas pożegnania na płycie stadionu „Włókniarz”. Nie kryjąc wzruszenia, opowiada o nim: - Z Lublinka pojechałam pod katedrę, następnie z siostrą i innymi dziećmi niemal biegiem udaliśmy się na stadion „Włókniarza”. Gdy byliśmy już prawie u celu, okazało się, że mamy złe przepustki, że nie wiadomo, czy to jest prawdziwa siostra zakonna i że w kwiatach może być bomba i nie chciano nas przepuścić dalej. Ludzie zebrani wokół, krzyczeli: „to jest siostra z katedry, my ją znamy”, a następnie: „puśćcie dzieci do Papieża”. Zabrano nam kwiaty, podobno do sprawdzenia, ale już ich nie oddano. W pewnym momencie podbiegł do nas bp Adam Lepa i ks. Jarosław Kłys, wtedy jeszcze kleryk, przesadzili nas przez płotki i kazali biec. Kiedy dotarliśmy na płytę lotniska, Papież już wsiadał do samolotu, ale kiedy nas zobaczył, zawrócił i przytulił nas do siebie. Łzy nie pozwoliły mi wypowiedzieć żadnych słów. Ponieważ zabrano nam kwiatki i nie miałam co dać Ojcu Świętemu, podarowałam mu mój znaczek komunijny, a Papież z dumą od razu go sobie przypiął.
Teraz Jędrkowi i Anielce chce opowiadać o każdej chwili tego szczególnego, pięknego dnia, bo przecież dane jej było „spotkać się z niezwykłym człowiekiem, od którego biła dobroć, ciepło i taka troska o drugiego człowieka, którą było w stanie zauważyć nawet małe dziecko w ciągu kilkuminutowego spotkania”. Ogłoszenie Jana Pawła II błogosławionym jest potwierdzeniem, że to było spotkanie z człowiekiem pełnym Ducha Świętego. To, że jej życie potoczyło się w dobrym kierunku, że może z dumą powiedzieć: „jestem szczęśliwa”, Magda zawdzięcza przede wszystkim swoim rodzicom, ich wychowaniu, podstawom, jakie wyniosła z domu, temu, że mama i ojciec pokazali jej jak każdego dnia żyć w wierze i być po prostu dobrym człowiekiem.
Emilia, rówieśnica Magdy, również jest szczęśliwą mężatką i mamą. Wychowuje trójkę dzieci. Dla niej dzień Pierwszej Komunii św. był też szczególny, ale nie zdawała sobie sprawy z jego wyjątkowości. Jak tłumaczy, wtedy dla małej dziewczynki, ośmiolatki, udział w Pierwszej Komunii św. na Lublinku był bardziej wyróżnieniem dla rodziców. Ona sama była wystraszona i przejęta, więc niewiele zapamiętała. Obecnie, gdy wspomina ludziom o tym, że jest „dzieckiem Lublinka” to widzi, że robi to na innych wrażenie. Zastanawia się także, co byłoby, gdyby nie znalazła się w tej grupie dzieci, gdyby nie ten wybór. I podkreśla, że to co ją na co dzień spotyka, tak wiele łask, jakie otrzymuje, szczęście i radości, jakie dają jej dzieci, jest zapewne pokłosiem tamtej pierwszej pełnej Eucharystii.
Magdę i Emilię łączy też jedno, chyba najważniejsze, z obydwu emanuje ciepło i taki „geniusz kobiety i matki”, o jakim wspominał Papież Polak w „Liście do kobiet” w 1995 r. Geniusz i piękno, które tworzą ten świat i sprawiają, że staje się on lepszy.