Fatima w Łodzi

historia i teraźniejszość

Parafia została erygowana 1 października 1989 roku. Przez kilka pierwszych lat wspólnota pod przewodnictwem śp. ks. Andrzeja Galińskiego poszukiwała miejsca do budowy kościoła, gromadząc się w różnych miejscach. Rozpoczęcie budowy nastąpiło w maja 1994 r. Świątynia jest w stylu nowoczesnym, jednonawowa, na planie krzyża. Została poświęcona w stanie surowym 13 maja 2000 r. przez abpa Władysława Ziółka, a konsekrowana 13 października 2004 roku. Do dziś czekają na realizację projekty upiększające świątynię autorstwa p. Beaty Mirowskiej, która zaprojektowała i wykonała witraże oraz malowidła scen z Apokalipsy na sklepieniu. W planach jest również wykończenie całego wnętrza dekoracyjnym tynkiem z płaskorzeźbami drogi krzyżowej oraz wykonanie rozety witrażowej. W 2019 roku powstała kaplica MB z Guadalupe, ufundowana jako wotum wdzięczności Panu Bogu za łaski przez p. Mirosława Lisieckiego.

„Jednym z ważniejszych elementów wystroju naszego kościoła jest górujący ponad wszystkich krzyż z ogromną figurą Ukrzyżowanego, dla mnie jest to najważniejszy znak, niekoniecznie w wymiarze estetycznym a duchowym, bo jako wspólnota gromadzimy się razem z Maryją, która jest patronką naszej parafii, symbolicznie i dosłownie, pod krzyżem” – mówi ks. Jan Czekalski, proboszcz.

Kościół został zbudowany na terenie byłego parku przed rezydencją państwa Eisenbraunów, którzy przed wojną byli właścicielami fabryki bawełny. Po wojnie powstała w tym miejscu państwowa fabryka „Lenta” a zabytkowy dom byłych właścicieli został przeznaczony na przedszkole i żłobek pracowniczy; dziś mieści się w nim Miejskie Przedszkole nr 90, a na poddaszu są mieszkania duszpasterzy.

„Jest to dla nas zarówno piękne, ponieważ każdego dnia przez teren parafii przechodzi wiele osób, z którymi choć w przelotny sposób, ale mamy minimalny kontakt, bywa również - choć sporadycznie - że wracając z przedszkola babcia, czy dziadek prowadzą wnuki na chwilę modlitwy do kościoła, ale są też ujemne strony takiej współzależności; brakuje nam domu parafialnego z prawdziwego zdarzenia, gdzie parafianie i duszpasterze mogliby się wspólnie czuć jak u siebie w domu. Mamy jedynie dwie małe sale wygospodarowane na poddaszu w części kościoła, gdzie jest zakrystia. To jednak jest niewystarczające i dość często miejscem spotkania przy większej ilości osób jest przestrzeń przy kościele wśród zieleni – tak np. gromadzą się każdej niedzieli członkowie grupy AA, gdy tylko aura jest sprzyjająca, w przeciwnym razie pozostaje im spotkanie w dość dużym ścisku wewnątrz skromnej przestrzeni” – podkreśla ks. proboszcz.

Propozycje duszpasterskie

Mimo niewielkiej ilości parafian chodzących do kościoła (około 450 osób na około 8000 tysięcy mieszkańców) duszpasterze oferują wiele interesujących propozycji. Są osoby, które pragną ciszy adoracji; od ostatniego Wielkiego Postu stało się to stałą praktyką, że do 21.00 można w ciszy adorować Najświętszy Sakrament w większość dni tygodnia. Są oczywiście grupy różańcowe, które każdego dnia prowadzą modlitwę różańcową, jest grupa miłosierdzia, która każdego dnia o 15.00 prowadzi modlitwy w Godzinie Miłosierdzia, parafianie gromadzą się również we wspólnocie biblijnej.

Interesującą wspólnotą jest Grupa Modlitewna o. Pio. W każdy piątek miesiąca prowadzi różaniec, rozważając tajemnice bolesne, następnie uczestniczy w wieczornej Mszy św. Bezpośrednio po niej gromadzi się na spotkaniach formacyjno – modlitewnych. „W pierwsze piątki miesiąca po Eucharystii prowadzimy adorację trwając w modlitwie dziękczynnej za otrzymane łaski i modlitwie uwielbienia. Otaczamy szczególną troską modlitewną trudne sprawy społeczne, osoby uzależnione, chore i zmarłych oraz angażujemy się do pomocy osób potrzebujących opieki” – mówi Jadwiga Słyszcio z Grupy Modlitewnej o. Pio.

Przy parafii działa również wspólnota Cudownego Medalika. Najtrudniej jest z młodym pokoleniem; jest rodząca się wspólnota ministrancka, podejmowane są próby zgromadzenia bardzo małej garstki młodzieży, którą pojawia się na niedzielnych Mszach Świętych, by mogła poczuć się razem Kościołem, parafią, zwyczajnie młodzieżą w swojej koleżeńskiej grupie rówieśniczej, by nie byli tak samotni w przeżywaniu swojego bycia w Kościele.

Misja w mieście

„Zadania, jakie sobie stawiamy, jako duszpasterze, dotyczą głównie troski o tych, którzy przychodzą systematycznie do kościoła, próbujemy formować w nich poczucie odpowiedzialności za Kościół powszechny, kształtować wrażliwość na ukazywanie innym Dobrej Nowiny przez swoje życie, próbujemy rodzić misyjną świadomość świeckich, wiedząc, że do wielu miejsc, jako duchowni nie dotrzemy. Jednocześnie zadajemy sobie pytania, w jaki sposób można wychodzić z Ewangelią poza mury parafii. Wkładamy dużo troski o to by nasz kontakt z każdym, kogo Pan Bóg stawia na naszej drodze, był czytelnym znakiem naszej przynależności do Jezusa i Jego Prawa Miłości. Ogromną troskę przykładamy zwłaszcza do spotkań w kancelarii, by nie było to biuro, a miejsce spotkania i ewangelizacji.” – kończy ks. Czekalski.