Od ponad 300 lat z okazji przypadającego na 16 sierpnia dnia św. Rocha, patrona Mikstatu (powiat ostrzeszowski), wokół świątyni gromadzą się gospodarze ze swymi zwierzętami.
Zwierzęta prowadzone są przez ich gospodarzy w barwnym korowodzie.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Właściciele zwierząt przyjeżdżają do Mikstatu z różnych stron Polski. W procesjach uczestniczą konie, alpaki, krowy, cielaki, psy różnych ras, króliki, gąski, koty, świnki morskie, a nawet pszczoły.
Opiekunowie zwierząt troszczą się, by tego dnia ich podopieczni prezentowali się jak najpiękniej, więc niektóre zwierzęta są przyozdobiane kolorowymi pióropuszami, kwiatami, kokardami i kotylionami. Na zakończenie błogosławieństwa - jak każe zwyczaj - w powietrze wypuszczane są gołębie.
Zgodnie z tradycją św. Roch zapewnia zwierzętom ochronę przez następny rok. Jest opiekunem zwierząt domowych, rolników, lekarzy i weterynarzy. Uroczystości odpustowe ku czci św. Rocha z obrzędem błogosławieństw zwierząt zostały wpisane w grudniu 2015 r. na krajową listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego.
Reklama
W kościele św. Rocha wisi obraz przedstawiający tego świętego. Jego powstanie datuje się na 1707 r.
Reklama
Św. Roch urodził się w 1295 r. jako syn rządcy Montpellier. W wieku 19 lat stracił oboje rodziców. Po rozdaniu majątku ubogim wyruszył do Rzymu. We włoskim miasteczku Acquapendente zastała go epidemia dżumy. Tam w miejscowym szpitalu opiekował się zarażonymi. W Rzymie spędził trzy lata i dokonał wielu cudownych uzdrowień. W czasie powrotu do Francji sam zakaził się dżumą. By nie zarażać innych, ukrył się w lesie. Według podania wytropił go tam pies Rożek, który przynosił mu pożywienie. Roch miał wówczas cudownie wyzdrowieć. W całej Europie zaczął szerzyć się kult św. Rocha. Na ziemiach polskich czczony jest przede wszystkim jako patron chroniący od zarazy, dlatego w epoce staropolskiej były mu poświęcone liczne ołtarze, figury i kapliczki.
Mieszkańcy Mikstatu w podzięce Św. Rochowi za ocalenie z zarazy wybudowali w 1773 r. drewniany kościół. Znajduje się on na wzgórzu poza miastem, gdzie na początku XIX wieku został przeniesiony cmentarz.(PAP)
autorka: Ewa Bąkowska
bak/ aszw/
