Traynor urodził się w Liverpoolu w 1883 r. jako syn irlandzkiej matki i wstąpił do Królewskiej Marynarki Wojennej w momencie wybuchu I wojny światowej. Po raz pierwszy został ranny 8 października 1914 r. w pobliżu Antwerpii w Belgii, a 8 maja 1915 r. został trafiony kulami z karabinu maszynowego podczas bitwy o Gallipoli (obecnie Turcja). Liczne operacje medyczne nie powiodły się. Miał całkowicie niesprawną prawą rękę, ale odmówił amputacji i cierpiał na poważne napady padaczkowe. W 1920 r. chirurg z Liverpoolu próbował wyleczyć padaczkę poprzez trepanację, co doprowadziło do częściowego paraliżu obu nóg. Jego stan był tak zły, że wczesnym latem 1923 r. został „wyznaczony do Hospicjum dla Nieuleczalnie Chorych, gdzie miał zostać przyjęty 24 lipca 1923 r.”

W lipcu 1923 r. udał się do sanktuarium Matki Bożej w Lourdes w ramach pierwszej pielgrzymki archidiecezji Liverpool. Został uzdrowiony 25 lipca po zanurzeniu w basenach sanktuarium, a następnie wzięciu udziału w procesji eucharystycznej i błogosławieństwie chorych. Tego samego dnia lekarze towarzyszący pielgrzymce potwierdzili jego stan zdrowia. Następnego dnia opuścił Lourdes. Po powrocie do Liverpoolu udał się do biura badań lekarskich, aby zadeklarować powrót do zdrowia.

John Traynor powracał do Lourdes co roku do 1939 roku. Był członkiem Stowarzyszenia Brancardier (stowarzyszenie noszowych odpowiedzialnych za transport, towarzyszenie i obsługę pacjentów w placówce opieki zdrowotnej, przyp. KAI) w Liverpoolu. W Wielkiej Brytanii uważa się, że był pierwszym brytyjskim katolikiem, który został uzdrowiony w Lourdes. Zmarł 8 grudnia 1943 r.

Jego uzdrowienie zostało oficjalnie uznane przez Kościół dopiero w 2024 roku. Cud został ogłoszony sto lat po jego uzdrowieniu.