„Przede wszystkim zatroszczono się o usunięcie zawilgoceń w nawie oraz masywie podwieżowym. Zmurszałe tynki zostały usunięte, a w ich miejsce wprowadzono tynki konserwatorskie. Przy tej okazji wykonano badania stratygraficzne ścian w nawie oraz na jej sklepieniu, a także odświeżono ściany i sklepienie wraz z malowidłami je zdobiącymi” - wylicza kpałan

Dawną świetność przywrócono także ołtarzowi głównemu. „Na jego XIX-wiecznej strukturze odsłonięto pierwotną marmoryzację, a zdobiące go barokowe rzeźby odzyskały swoją pierwotną szypolenową kolorystykę, bardzo popularną w tamtym czasie. Konserwacji poddano również retabulum bocznego ołtarza Matki Boskiej, na którym odsłonięto XVII-wieczne dekoracje malarskie. Nowe złocenia przywróciły jego dawny blask, mimo że nastawa w obecnym kształcie została w bliżej nieokreślonym czasie złożona z różnych elementów” - dodaje historyk sztuki.

Ciekawym odkryciem były wykonane ołówkiem na desce z odwrocia ołtarza informacje o kolejnych jego konserwacjach. Pierwsza pochodziła z 1649 roku i została najprawdopodobniej przepisana z wcześniejszego elementu.

Prace były możliwe dzięki staraniom ks. proboszcza Grzegorza Pala, ofiarności parafian oraz wsparciu województwa śląskiego i Rządowego Programu Odbudowy Zabytków „Polski Ład”.

Parafia w Simoradzu jest jedną z najstarszych, obok Dębowca i fary cieszyńskiej, na Śląsku Cieszyńskim. Pierwsza zachowana wzmianka o niej pochodzi z 1286 r. W dokumencie wymieniony został proboszcz simoradzki ks. Tilo, który odczytał w kościele raciborskim karę ekskomuniki na księcia Henryka wrocławskiego. Potwierdzenie wiadomości o istnieniu parafii znalazło się także w księdze fundacyjnej biskupstwa wrocławskiego z 1305 r.