Jesteśmy przed kanonizacją Jana Pawła II. Cieszymy się tym wydarzeniem, będąc wdzięczni Kościołowi za tak szybko podjęty i już zakończony proces kanonizacyjny. Jakże wielu świętych „oczekiwało” na kanonizację całe wieki. Tymczasem Jan Paweł II, który zmarł w 2005 r., jest już błogosławionym, a wkrótce zostanie ogłoszony świętym. Wielu z nas jeszcze go pamięta – właśnie jako człowieka świętego, pełnego Bożego odniesienia. Młodszym przypominają go dokumenty filmowe, także te fabularyzowane, oraz jego spuścizna teologiczno-duszpasterska, która wciąż jest jeszcze nie do końca zgłębiona.
Redakcja „Niedzieli” chce wyjść naprzeciw wielkiemu wydarzeniu kanonizacji Jana Pawła II, poddając pewne pomysły inicjatyw duszpasterskich, dając materiał do przemyśleń i modlitwy. A przede wszystkim zwracając uwagę ludzi – którzy nierzadko dają się zwieść mediom świeckim, wierząc, że Kościół i duszpasterstwo są czymś paskudnym i złym – iż osąd trzeba zostawić Panu Bogu, a robić dobrze to, co do nas należy, i zło starać się dobrem zwyciężać. Taki program jest potrzebny Kościołowi, który przeżywa wiele trudnych sytuacji, nękany i ośmieszany przez siły szatańskie. Przeciwnicy Kościoła podejmują czyny bluźniercze, uwłaczając krzyżowi i innym symbolom chrześcijańskim.
Trzeba też wiedzieć, że wiele cennych i wspaniałych rzeczy dzieje się w Kościele dzisiaj. Kościół jest piękny, tylko trzeba chcieć to zobaczyć. Jest piękny przede wszystkim pięknem ludzi, którzy go tworzą, którzy starają się żyć szlachetnie i odpowiedzialnie oraz przekazują to innym. Tym, co ich buduje, co jest ich motorem napędowym, jest modlitwa, kontakt z osobowym Bogiem. Uwzględniają Go w swoim życiu i pozostawiają Mu przestrzeń działania. Nie zawsze tym ludziom dobrze się powodzi, niejednokrotnie zmagają się z brakiem pieniędzy na podstawowe potrzeby, ale doceniają skarb wiary i są szczęśliwi.
Bardzo chciałbym, byśmy wszyscy jako katolicy dostrzegli ten skarb i dar Kościoła. Byśmy umieli go przekazać naszej rodzinie, naszym dzieciom. Byśmy zobaczyli, o ile bogatsi dzięki temu jesteśmy na tle innych społeczeństw współczesnej Europy. Bo chrześcijaństwo nie tylko mieści się w naszej szeroko pojętej kulturze – architekturze i sztuce, literaturze i muzyce – ale jest sprawą człowieczego życia, na które musi mieć wpływ.
Cieszmy się więc Polską, jej pięknem i bogactwem, choć materialnie wiele nam potrzeba. Taką Polskę kochał Jan Paweł II – człowiek, który znalazł skarb i który starał się zrobić z niego użytek nie tylko dla siebie, ale dla każdego chrześcijanina. Ten wielki Papież stale powtarzał, że wszystkiego nauczył się w Polsce, w polskim Kościele, i dzielił się tym z Kościołem na wszystkich kontynentach.
Przy okazji kanonizacji bł. Jana Pawła II otwórzmy zatem swoje oczy na Polskę, na nasze narodowe walory, i razem z nim popatrzmy na ogrom dziedzictwa, którego nie wolno nam zniszczyć ani pozwolić, by inni je zrujnowali. W tym duchu też patrzmy na nowe ideologie, napływające do nas z siłą tsunami, na różnego typu pokusy i decyzje czasami nieroztropnych ludzi na wysokich urzędach, służące burzeniu naszego dobra i dziedzictwa.
W pierwszym szeregu obrońców tego skarbu winni stanąć polscy duchowni. Obliguje nas do tego bycie kapłanami Jezusa Chrystusa i jako tacy powinniśmy być również najlepszymi obywatelami swojej ziemskiej ojczyzny. Gdy więc zbliża się dzień kanonizacji Jana Pawła II, trzeba radośnie stanąć na baczność. Tyle mamy powodów do radości, tak pięknie uczy nas tego papież Franciszek. Bo Ewangelia Jezusa jest dobrą i radosną nowiną na każde warunki życia. Stąd i słowa Jana Pawła II: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi!”. O tym wszystkim mówi nam Kościół, umacniając sakramentalnie i dając nadzieję Bożego miłosierdzia.
Niech dzień kanonizacji Jana Pawła II – 27 kwietnia 2014 r., w święto Miłosierdzia Bożego – który już nam jaśnieje, będzie najlepszą wskazówką dla każdego kapłana i każdego polskiego katolika, dla młodego pokolenia Polaków, iż warto iść przez życie z dumą, że jest się katolikiem pochodzącym z ojczyzny Jana Pawła II – wspaniałego świętego XX wieku.
Jedna z sal ekspozycji jest w białych i czerwonych barwach.
To nawiązanie do kolorów papieskiego i kardynalskiego
Nowoczesne i multimedialne. Oddaje głos dwóm naszym wielkim rodakom. Jedyne takie w kraju.
Znajdujące się pod kopułą Świątyni Opatrzności Bożej Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego przenosi nas niczym wehikuł czasu w podróż po 104-letniej polskiej historii – od urodzin Stefana Wyszyńskiego w 1901 r. do śmierci Jana Pawła II w 2005 r. Dwa tysiące metrów kwadratowych powierzchni, pełnej efektów specjalnych, dźwięków, archiwalnych zdjęć i filmowych projekcji, porusza.
Do ogłoszenia przez Piusa IX 8 grudnia 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu przyczynił się niewątpliwie kult Serca Najświętszej Maryi Panny. Rozwijał się równolegle z kultem Najświętszego Serca
Jezusa, a swymi początkami sięgał czasów średniowiecza. Już w XIV wieku pojawiły się obrazy i rzeźby przebitego siedmioma mieczami serca Bolesnej Matki Zbawiciela. W połowie XVII wieku św. Jan Eudes rozpowszechniał
obrazy Matki Bożej, ukazującej - na podobieństwo Jezusa - swe Serce. Na „cudownym medaliku”, rozpowszechnianym po objawieniach, jakie w 1830 r. miała św. Katarzyna Laboure,
pod monogramem „M” widnieją dwa serca: Jezusa i Maryi. Także założone w Paryżu w 1836 r. Bractwo Matki Bożej Zwycięskiej szerzyło cześć Serca Maryi. W XIX wieku powstały liczne zgromadzenia
zakonne pod wezwaniem Serca Maryi lub Serc Jezusa i Maryi.
Do zaistnienia kultu i nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi najbardziej przyczyniły się objawienia, jakie miały miejsce w 1917 r. w Portugalii. Kiedy 13 maja troje dzieci: Łucja (lat 10),
jej brat cioteczny Franciszek (lat 9) i jego siostra Hiacynta (lat 8) pasły niedaleko od Fatimy owce, ujrzały w południe silny błysk jakby potężnej błyskawicy, który powtórzył się dwa razy. Zaniepokojone
dzieci zaczęły zbierać się do domu, gdy ujrzały na dębie postać Matki Bożej i usłyszały Jej głos: „Nie bójcie się, przychodzę z nieba. Czy jesteście gotowe na cierpienia i pokutę, aby sprawiedliwości
Bożej zadośćuczynić za grzechy, jakie Jego majestat obrażają? Czy jesteście gotowe nieść pociechę memu Niepokalanemu Sercu?”.
Matka Boża poleciła dzieciom, aby przychodziły na to miejsce 13. dnia każdego miesiąca. W trzecim objawieniu, 13 lipca, prosiła, aby w każdą pierwszą sobotę miesiąca była przyjmowana Komunia św. wynagradzająca.
Podczas tych objawień Matka Boża wielokrotnie sama nazwała swe serce „niepokalanym”.
W piątym objawieniu, 13 września, poleciła dzieciom, aby często odmawiały Różaniec w intencji zakończenia wojny. Ostatnie zjawienie się Matki Bożej - 13 października oglądało ok. 70 tys. ludzi.
Od samego rana padał deszcz. Nagle rozsunęły się chmury i ukazało się słońce. Z tłumu dały się słyszeć okrzyki przerażenia: bowiem słońce zaczęło zataczać koła po niebie i rzucać strumienie barwnych promieni...
Objawienia fatimskie stawały się coraz bardziej sławne i wywoływały coraz żywsze zainteresowanie, m.in. ze względu na zapowiedziane w nich wydarzenia, a zwłaszcza na tzw. tajemnicę, która została
przekazana wyłącznie do wiadomości papieża. Dziś znamy jej treść. Matka Boża zapowiadała nadejście jeszcze straszliwszych wojen niż ta, która się kończyła. Zapowiadała nowe prześladowanie Kościoła, zamach
na papieża, rewolucję w Rosji. Prosiła, aby Jej Niepokalanemu Sercu poświęcić cały świat, a zwłaszcza Rosję.
Krwawa bolszewicka rewolucja wybuchła, kiedy jeszcze trwały objawienia. Jej ofiarą stał się również Kościół w Meksyku (1925 r.) oraz w Hiszpanii (1936 r.). A mimo to ostatnie z fatimskich
poleceń Maryi nie zostało szybko spełnione. Dopiero kiedy wybuchła II wojna światowa, przypomniano sobie „tajemnicę fatimską” i 13 października 1942 r., w 15-lecie objawień, papież Pius
XII drogą radiową ogłosił całemu światu, że poświęcił rodzaj ludzki Niepokalanemu Sercu Maryi.
Pius XII polecił, aby aktu poświęcenia dokonały poszczególne kraje. Pierwsza, z udziałem prezydenta państwa, uczyniła to Portugalia. 4 maja 1944 r. papież ustanowił dzień 22 sierpnia świętem
Niepokalanego Serca Maryi. W Polsce zawierzenia naszego narodu Niepokalanemu Sercu Maryi dokonał dopiero po zakończeniu wojny - 8 września 1946 r.
- Prymas Polski kard. August Hlond w obecności całego Episkopatu i około miliona pielgrzymów zgromadzonych na Jasnej Górze przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Do tego zawierzenia nawiązał
kard. Stefan Wyszyński, kiedy w latach 1956, 1966 i 1971 oddawał naród polski w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w ojczyźnie i na całym świecie. W następnych latach akty te były ponawiane.
Kościół w Polsce zawierzał także Maryi Jan Paweł II za każdym swym pobytem na Jasnej Górze.
Niby życzeniu Matki Bożej stało się zadość, ale trudno w akcie papieża Piusa XII dopatrzyć się wyraźnego zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi Rosji. Niebawem też czerwony smok rozciągnął panowanie
nad wieloma krajami, a na jego krwiożerczą służbę oddało się wielu intelektualistów całego świata. Wydawało się, że wkrótce rzuci do swych stóp całą ludzkość.
Wobec wciąż szalejącego bezbożnictwa wielu biskupów postulowało dokładne spełnienie prośby Fatimskiej Pani. W latach 1950-55 figura Matki Bożej Fatimskiej pielgrzymowała po wielu krajach. Wprawdzie
na zakończenie Soboru Watykańskiego II (1964 r.) Paweł VI ogłosił Matkę Jezusa Matką Kościoła i posłał do Fatimy złotą różę, nie doszło jednak do postulowanego zawierzenia świata i Rosji Jej Niepokalanemu
Sercu.
Dopiero wydarzenia z 13 maja 1981 r. - zamach na Papieża na Placu św. Piotra - przypomniały fatimską przepowiednię. Ojciec Święty Jan Paweł II spełnia wreszcie prośbę Matki Najświętszej
i 7 czerwca 1981 r. zawierza ponownie całą ludzką rodzinę i Rosję Jej Niepokalanemu Sercu. Na owoce tego zawierzenia nie trzeba było długo czekać. Jesteśmy zobowiązani dawać świadectwo faktom, które
dokonały się na naszych oczach.
Reforma liturgii w 1969 r. przeniosła święto Niepokalanego Serca Maryi na pierwszą sobotę po uroczystości Serca Pana Jezusa. W tym roku przypadnie ono 19 czerwca. Odprawiane zaś we wszystkie
pierwsze soboty miesiąca nabożeństwa wynagradzające przypominają nam obowiązek podejmowania pokuty i zadośćuczynienia za grzechy współczesnego nam świata i za nasze grzechy.
Decyzja Ministerstwa Edukacji o niewliczaniu ocen z religii i etyki do średniej może kosztować uczniów nawet 7 punktów przy rekrutacji do szkoły średniej. Dla niektórych to różnica między wymarzoną szkołą a listą rezerwową. Tymczasem prawnicy ostrzegają: „to złamanie prawa, a rodzice mają pełne prawo iść do sądu".
Końcówka roku szkolnego 2024/2025 zaskoczyła dyrektorów i rodziców decyzją Ministerstwa Edukacji Narodowej. W komunikacie z 11 czerwca MEN ogłosiło, że „oceny z religii i etyki nie będą wliczane do średniej ocen". Dla uczniów klas ósmych to wiadomość jak grom z jasnego nieba — bo to właśnie średnia decyduje o „ biało-czerwonym pasku” i dodatkowych punktach w systemie rekrutacyjnym.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
