W święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, będziemy przeżywać kolejny dzień życia konsekrowanego. W diecezji rzeszowskiej miejscem centralnej uroczystości będzie sanktuarium Pani Rzeszowa. O godz. 9.30 osoby konsekrowane zgromadzą się najpierw w kościele farnym, gdzie odbędzie się krótka adoracja i zostanie zawiązana wspólnota liturgiczna. Następnie procesyjnie udadzą się do sanktuarium Pani Rzeszowa, gdzie będzie sprawowana uroczysta Msza św. o godz. 10.30 pod przewodnictwem biskupa rzeszowskiego Jana Wątroby. W czasie tej uroczystości osoby konsekrowane odnowią profesję zakonną i ponowią akt oddania się Matce Najświętszej.

Światowy Dzień Życia Konsekrowanego ustanowił Ojciec Święty Jan Paweł II w 1997 r. Na świętowanie wyznaczył dzień 2 lutego, w którym wspomina się ofiarowanie Jezusa w świątyni. Świętowanie pamiątki wydarzenia, gdy Maryja i Józef przynieśli Dziecię, „aby Je poświęcić Panu” (Łk 2, 22), stanowi okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. Tegoroczny Dzień Życia Konsekrowanego wpisuje się w obchody Roku poświęconego życiu konsekrowanemu. Papież Franciszek ogłosił go, aby „spojrzeć w przeszłość z wdzięcznością, przeżywać teraźniejszość z pasją oraz przyjąć przyszłość z nadzieją” (z Listu Ojca Świętego Franciszka z okazji Roku Życia Konsekrowanego).

Rok ten jest okazją, by ukazywać wartość i piękno życia zakonnego, ale także by odnowioną wiarą spojrzeć na swoje powołanie, zapytać, czy dzisiaj towarzyszy nam gorliwość i żarliwa miłość, która inspirowała do podjęcia życia oddanego Bogu. W tym roku warto jeszcze bardziej wejść w tajemnicę powołania i przyjrzeć się wyzwaniom, które Pan stawia przed nami. Żyjąc w świecie, pytajmy, jak świat przyjmuje nasz charyzmat? Czy jest on czytelny w chaosie współczesnej rzeczywistości? Dzisiaj poszukujemy nowych dróg, nowych środków i nowych metod, by dotrzeć do drugiego człowieka z orędziem Dobrej Nowiny, ale temu winna towarzyszyć głęboka osobista relacja z Bogiem i zarazem pytanie: czy w moim działaniu świat odczytuje ideały mojego Zgromadzenia czy Zakonu. To nie świat ze swym hałasem i wszystkimi nowinkami ma wchodzić w nasze wspólnoty, w mury naszych domów, ale niech promieniuje z nich świadectwo, że „teraźniejszość przeżywamy z pasją, a w przeszłość spoglądamy z wdzięcznością”.