W parafii pw. Najświętszej Marii Panny Częstochowskiej w Sosnowcu-Porąbce doczesne szczątki św. Jana Pawła II zostały na stałe umieszczone w specjalnie przygotowanym ołtarzu bocznym pw. Jezusa Miłosiernego, zaś w parafii pw. św. Barbary w Dąbrowie Górniczej – w przeźroczystym relikwiarium znajdującym się tuż obok tabernakulum. Radości z pozyskania relikwii św. Jana Pawła II nie krył ani ks. Edward Darłak, proboszcz wspólnoty w Sosnowcu-Porąbce, ani ks. Wojciech Stach, proboszcz dąbrowskiej parafii św. Barbary. Podobnie wierni licznie zgromadzeni na uroczystościach.

W homiliach wygłoszonych zarówno w Sosnowcu-Porąbce, jak i w Dąbrowie Górniczej, abp Mieczysław Mokrzycki wspominał lata spędzone ze św. Janem Pawłem II, dając tym samym wspaniałe świadectwo. Wielokrotnie podkreślał, w kontekście kanonizacji św. Jana Pawła II, ale i innych osób, że „święci nie proszą, byśmy ich chwalili, lecz naśladowali”. Metropolita lwowski przypomniał, że Ojciec Święty Jan Paweł II był wyjątkowym człowiekiem. – Mimo że był taki sam jak my, to jednocześnie inny. Odróżniający się swoim sposobem zachowania, postawą mówienia czy reagowania. W przedziwny sposób promieniował. Stojąc przy nim odczuwało się pokój, miało się poczucie bezpieczeństwa i życzliwości. Był człowiekiem głębokiej wiary. Jego myśli ciągle zwracały się ku Panu Bogu. To była jakby nieustanna modlitwa – powiedział abp Mieczysław Mokrzycki.

Kaznodzieja przypomniał, że św. Janowi Pawłowi II głęboko w sercu zapadły słowa św. Anzelma: „Karmię was tym, czym sam żyję”. – Jako kapłan miał świadomość tego, że posługa słowa jest objawieniem tego, co naprzód zostało przygotowane na modlitwie, że prawdy głoszone muszą być najpierw wewnętrznie przeżyte. Muszą się najpierw znaleźć w przestrzeni modlitwy, medytacji. Przy końcu swojego życia modlił się słuchając nas. Ojciec Święty nigdy nie żałował czasu na modlitwę, zawsze musiał go mieć tyle, ile uznał za stosowne. I muszę powiedzieć, że Ojciec Święty modlił się w sposób bardzo prosty. Rozpoczynał swoje modlitwy od pacierza, którego uczymy się przystępując do Pierwszej Komunii świętej, a więc od „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo”, „Wierzę w Boga”, 10 Przykazań Bożych, 5 przykazań kościelnych, prawd wiary; modlił się też o dary Ducha Świętego, codziennie śpiewał Godzinki, odmawiał, jak miał czas, wszystkie litanie. Nie dzielił swojego życia na zajęcia i modlitwę. Jego życie było po prostu modlitwą – wyjaśniał Metropolita lwowski.

Być na kolanach przed Bogiem to nade wszystko być na kolanach przed Jezusem Eucharystycznym, dlatego Msza św. dla św. Jana Pawła II była sprawą najważniejszą, najświętszą, stanowiła centrum jego życia i każdego dnia. – Pobożność eucharystyczna Jana Pawła II wiązała się z miłością do Jezusa Ukrzyżowanego. Tajemnice cierpienia Chrystusa i Jego Matki, jako kapłan rozważał na dróżkach kalwaryjskich. Święty trwał na kolanach przed Bogiem, żył Bogiem i dla Boga. Kto się z nim zetknął, od razu mógł zauważyć jego głębokie zjednoczenie z Bogiem. Kontakt z nim zbliżał do Pana Boga. Człowiek zostawał niejako wciągnięty w tajemnice Bożej obecności. Wszystko to płynęło z jego głębokiego zjednoczenia z Bogiem przez modlitwę. On, człowiek wielkiego umysłu i o duszy artysty, nie wstydził się szkaplerza, tych prostych form pobożności – wspominał Hierarcha.

Papieski sekretarz podkreślił, że św. Jan Paweł II był bardzo zatroskany o drugiego człowieka. – Myślał o drugim człowieku, modlił się za tysiące osób, swoją duchowa opieką obejmował dzieci, starszych, chorych. Stąd jego nauczanie o obronie życia od poczęcia do naturalnej śmierci, nauczanie o prawie do pracy, do godności, do wolności. Szczególną troską obejmował ojczyznę, jego pragnieniem było, aby ojczyzna istniała i rozwijała się – przypomniał abp Mieczysław Mokrzycki.

– Dziś, po kanonizacji wiele osób, parafii prosi o relikwie, o modlitwę przy jego ołtarzu. Powiedziałbym, że Ojciec Święty jest nadal żywy, tyle że w nas. Myślimy o nim wiedzeni nakazem serca, pragnieniem bycia człowiekiem Bożym, tak jak był nim on – nasz Ojciec Święty. Zarazem chcemy wyrazić w ten sposób dziękczynienie Bogu, że jest możliwe być człowiekiem pięknym i dobrym. Nadto w naszym wspominaniu o Ojcu Świętym kryje się prośba, abyśmy my sami stawali się lepsi, aby wszystko stawało się lepsze dzięki działającej w nas łasce Bożej. Jan Paweł II niestrudzenie powtarzał, że prawdziwi uczniowie Chrystusa są zakorzenieni w glebie świętości i nauczył nas prostej modlitwy świętości: „Panie, przyjmij mnie takim jakim jestem, z moimi wadami, z moim słabościami, ale spraw, abym stał się takim jakim pragniesz”. Dzisiaj nie mamy żadnych wątpliwości co do skuteczności tej modlitwy. Moi drodzy, do takiego Świętego dzisiaj przyszliście. I takiego Świętego dzisiaj wam zostawiam – powiedział abp Mieczysław Mokrzycki.