Abp Michalik zwrócił uwagę, że słowa Jezusa „Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników na swoje żniwo” świadczą o Jego zaufaniu do człowieka, ale i potrzebie współpracy z Bogiem na drodze zbawienia. – Bóg przecież wie, czego potrzeba Kościołowi, ale jednak mówi: proście Pana żniwa, żeby posłał robotników. Może Pan Jezus chce w ten sposób przygotować grunt, żeby ten, który będzie posłany nie był całkiem samotny, żeby znalazł tę atmosferę sensu pracy – mówił. Metropolita przemyski nie ukrywał, że zdarzają się również nieodpowiednie zachowania wśród księży, ale rolą wiernych, a szczególnie członków Dzieła Pomocy Powołaniom, jest przepraszanie za te grzechy i zgorszenia. – Nawet jeśli kilkadziesiąt tysięcy kapłanów dobrze pracuje, wystarczy, że jeden zgrzeszył, nagłaśniają to i wszyscy mówią: „jacy to księża” – powiedział.

Abp Michalik wskazywał, że trzeba na takie przypadki patrzeć oczyma Chrystusa, który wziął na siebie grzechy wszystkich ludzi. – Jeśli chcemy Go naśladować, musimy swoje i cudze, znane i nieznane grzechy brać na siebie – mówił.

Hierarcha przypomniał, że patron Dzieła Pomocy Powołaniom - bł. ks. Jan Balicki był niezwykle prostym człowiekiem. - W kapłaństwie zwykłe codzienne człowieczeństwo jest niezwykle ważne – mówił, wskazując, że jego podstawą jest rodzina i środowisko, z którego ksiądz pochodzi.

Po Mszy św., w auli Wyższego Seminarium Duchownego klerycy przedstawili spektakl „Zatroskany o dusze” o bł. Janie Balickim.

Celem Dzieła Pomocy Powołaniom jest niesienie pomocy powołanym do kapłaństwa oraz do życia konsekrowanego w zgromadzeniach zakonnych i instytutach świeckich. Realizuje się to przede wszystkim przez modlitwę i ofiarowane cierpienia. Pielgrzymka DPP do archikatedry przemyskiej, gdzie znajdują się relikwie patrona wspólnoty bł. ks. Jana Balickiego, odbywa się co roku w okolicy jego liturgicznego wspomnienia, które przypada 24 października.

Bł. ks. Jan Wojciech Balicki pochodził z ubogiej, wielodzietnej rodziny. Urodził się 25 stycznia 1869 r. w Staromieściu pod Rzeszowem. Był klerykiem w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął 20 lipca 1892 r. Rok później został wysłany na studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Tytuł doktora teologii otrzymał w lipcu 1897 r. Po powrocie do Przemyśla został wykładowcą teologii dogmatycznej w WSD. Dał się również poznać jako znakomity kaznodzieja i spowiednik. W latach 1928–1934 pełnił funkcję rektora Seminarium Duchownego w Przemyślu. Zrezygnował z niej ze względu na chorobę oczu. Dał się poznać także jako wielki społecznik.

Zmarł 15 marca 1948 r. w opinii świętości. Jego grób na Cmentarzu Głównym stał się miejscem kultu. Po dziś dzień płonął na nim znicze i można spotkać modlących się ludzi.

18 sierpnia 2002 r. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym. W tym samym miesiącu jego relikwie przeniesiono do bazyliki archikatedralnej w Przemyślu.