Reklama

Wiara

Drogi do świętości

Moje znajomości w niebie - świadectwo dotyczące o. Pio

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ojciec Pio pojawił się w moim życiu wiele lat temu i wciąż ma w nim ważne miejsce. Kiedy leżałam unieruchomiona w szpitalu, życzliwe osoby obdarowywały mnie książkami – bo cóż lepszego można robić w takim miejscu, jak nie czytać?

W tym czasie poznałam biografię tego świętego kapucyna. Urzekło mnie jego niezwykłe poczucie humoru, pogoda ducha, która go nie opuszczała mimo ogromnego cierpienia. Sama wtedy sporo cierpiałam i chyba ktoś taki był mi na tamten czas potrzebny, ktoś, kto potrafi dźwigać swój krzyż mimo przeciwności, ufa Panu Bogu i kocha Go całym sercem, a właściwie kocha tym bardziej, im bardziej cierpi. Jego pokora mnie zawstydzała, a poczucie humoru imponowało.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Oprócz biografii Ojca Pio i rozważań modlitewnych trafiła do mnie książeczka „Dobrego dnia!” z myślami Świętego. Gdy leży się unieruchomionym na szpitalnym łóżku i jeden dzień nie różni się od następnego niczym szczególnym, to ważne, żeby choć jedna pozytywna myśl zaprzątała głowę. I tak właśnie było dzięki temu wyjątkowemu przewodnikowi na każdy dzień roku.

Reklama

Pamiętam chwilę w szpitalu, kiedy zaczęto mnie pionizować. Jak się leży tygodniami, to nie lada sztuką jest usiąść, a po takiej kilkuminutowej „posiadówce” ma się wrażenie, że się uczestniczyło w jakimś maratonie. A już wyczynem jest nauka chodzenia, zwłaszcza gdy nogi są wciąż chore, ręka też, więc nie wiadomo, na czym się oprzeć. (Jak się ma zdrowe ręce, to delikwenta stawia się przy tzw. balkoniku, ja byłam w sytuacji uprzywilejowanej, bo dostałam „ambonkę” na kółkach, chorą rękę kładzie się na blacie i tak można ruszać w świat). Początkowo mogłam chodzić tylko w asyście rehabilitantów i naszą radością było, kiedy przemieściłam się do łóżka sąsiadki. Pamiętam pierwszy dzień, kiedy sama przy „ambonce” wyruszyłam na korytarz. Oczywiście to było kilkanaście powolnych kroków, a zmęczenie ogromne. Wiecie, co na ten dzień miał mi do powiedzenia Ojciec Pio? „Kiedy nie potrafisz iść dużymi krokami po drodze, która prowadzi do Boga, bądź zadowolona z małych kroków i czekaj cierpliwie, aż będziesz mieć nogi zdolne do biegu, albo lepiej – skrzydła, byś mogła latać. Moja dobra córko, zadowól się obecnie byciem małą pszczołą w plastrze, która bardzo szybko stanie się wielką pszczołą, zdolną do wytwarzania miodu”.

Wzrusza mnie, że mogę być córką, dobrą córką, i wzrusza mnie ta myśl, tak głęboka w kontekście mojego życia duchowego, które zaczęło bardzo powoli zmieniać się i dojrzewać właśnie od tamtych trudnych doświadczeń szpitalnych. Wtedy zrozumiałam, że moje życie należy tylko do Boga i warto się starać przeżyć je jak najlepiej, bo nie wiadomo, kiedy Bóg Ojciec powie: Twój czas tu na ziemi się kończy, a na niebo masz nikłe szanse.

Idę wciąż małymi krokami, czasem mam zrywy i biegnę, czasem się potykam, ale i skrzydeł dostałam. Urosły mi, gdy po raz pierwszy zostałam mamą. Latam dziś szczęśliwa z moją trójką dzieci, a kiedy jeszcze ich nie było, lekarze przyszłe macierzyństwo widzieli z trudnościami. Ojciec Pio mi wtedy powiedział: „Odwagi! Odwagi! Dzieci – to nie gwoździe!”. A kiedy poznałam przyszłego męża, również zafascynowanego postacią Ojca Pio, przeczytałam: „Błogosławieństwo Boga niech będzie waszym zabezpieczeniem, podporą i przewodnikiem! Twórzcie rodzinę chrześcijańską, jeżeli pragniecie mieć nieco spokoju w tym życiu. Niech Pan obdarzy was dziećmi, a następnie łaską pokierowania nimi na drodze do nieba”. W dniu naszego ślubu Ojciec Pio przyszedł ze słowami: „Trzeba być mocnym, aby stać się wielkim: oto nasza powinność. Życie jest walką, z której nie możemy się wycofać, lecz w której musimy zwyciężyć”. Żeby być mocnym, wiem już, że potrzeba wsparcia z góry.

Ojciec Pio każdego dnia spogląda na mnie z ryciny, którą na początku naszej znajomości narysował dla mnie mój przyszły mąż. Zajmuje ważne miejsce nie tylko w naszym domu, ale i w sercach. Dobrze mieć takie znajomości w niebie...

2016-09-14 08:23

Oceń: +26 -5

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Czy Bóg może uzdrowić przez sakrament spowiedzi?

[ TEMATY ]

świadectwo

spowiedź

Karol Porwich/Niedziela

Czy spowiedź to recytowanie wyuczonych w dzieciństwie fraz czy może coś więcej? Czy jest się czego wstydzić klękając do kratek konfesjonału? W jaki sposób Jezus działa w sakramencie pokuty i pojednania?

Podziel się cytatem Wyrwani z Niewoli to dwóch szalonych chłopaków. Heres i Piotrek jeżdżą po całej Polsce i w młodzieżowy sposób opowiadają młodym o Bogu, potrafią trafić do ich serc ze skutecznością zawodowego snajpera, różnica w tym, że oni strzelają do odbiorców miłością.
CZYTAJ DALEJ

Św. Szarbel – przybytek, w którym Bóg objawia się światu

[ TEMATY ]

św. Charbel

św. Charbel Makhlouf

Agnieszka Bugała

W ogólnopolskim kalendarzu liturgicznym przypada dziś wspomnienie libańskiego świętego Szarbela Machlufa. Ten żyjący w XIX wieku zakonnik i pustelnik obrządku maronickiego jest dziś jednym z najbardziej znanych i czczonych świętych chrześcijańskich na świecie.

Św. Szarbel uważany jest za jednego z największych cudotwórców pośród świętych Kościoła. Zarejestrowano już kilkadziesiąt tysięcy uzdrowień za jego wstawiennictwem, które są czytelnym znakiem Bożej obecności we współczesnym świecie. Co roku do jego grobu, znajdującego się w klasztorze w miejscowości Annaja, przybywa ponad 4 mln pielgrzymów.
CZYTAJ DALEJ

84 lata temu o. Kolbe zgłosił się w Auschwitz na śmierć za współwięźnia

2025-07-28 21:29

[ TEMATY ]

franciszkanie

Auschwitz

św. Maksymilian Kolbe

bohater

niemiecki obóz

Franciszek Gajowniczek

Archiwum Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie

Nawrócenie, uświęcenie, poświęcenie się Najświętszej Maryi Pannie, ubóstwienie – to kolejne etapy konsekracji wg św. Maksymiliana Marii Kolbego

Nawrócenie, uświęcenie, poświęcenie się Najświętszej Maryi Pannie, ubóstwienie –
to kolejne etapy konsekracji wg św. Maksymiliana Marii Kolbego

29 lipca 1941 r. podczas apelu w niemieckim obozie Auschwitz franciszkanin Maksymilian Kolbe zgodził się dobrowolnie oddać życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka, jednego z dziesięciu skazanych na śmierć głodową w odwecie za ucieczkę Polaka.

Franciszkanin zmarł w bunkrze głodowym 14 sierpnia 1941 r. Został dobity zastrzykiem fenolu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję