Chcę wskazać na cztery. Pierwsze – papież Franciszek mówił: „Tam, gdzie jest Chrystus, jest święto wiary”. Tym świętem wiary jest zapewne Msza św. Jeśli duszpasterstwo ma odsłaniać przed oczyma młodych świat Boga, jeśli ma im pomóc spotkać Jezusa, to trzeba chyba przemyśleć na nowo niedzielne młodzieżowe Msze św. Wiemy, że katecheza nie rodzi wiary. To jest spektrum wiedzy o Bogu, które wspomaga wiarę. Bóg wychodzi na spotkanie człowieka w Eucharystii i sakramentach. Msza św. dla młodzieży w parafiach często ogranicza się do niewielkiej grupy osób przygotowujących się do bierzmowania. Tymczasem młodzi wierzący muszą mieć święto wiary – a jest to spotkanie z Chrystusem. Po Światowych Dniach Młodzieży możemy śmiało powiedzieć, że sposób przeżywania i organizowania modlitwy przez młodzież jest trochę inny niż ten, do którego przywykliśmy w parafiach.

Jak organizować święto wiary dla młodych ludzi? Może warto z nimi na ten temat rozmawiać?

Na pewno trzeba coś z tym zrobić – wierząca młodzież nie może nie mieć swojej Mszy św.

Drugie wskazanie wiąże się z grupą ludzi, którzy byli zaangażowani w Światowe Dni Młodzieży. To wolontariusze, członkowie ruchów, wspólnot – duży potencjał młodych ludzi. Być może właśnie oni mogą się stać początkiem odnowy młodzieżowego duszpasterstwa parafialnego. Ale nie chodzi tylko o ich eklezjalną eksploatację. Oni potrzebują pogłębienia życia duchowego i formacji. I to dla nich trzeba zorganizować jakąś formę duszpasterstwa, która rozwijałaby ich zaangażowanie eklezjalne. To są ludzie zaangażowani i pełni dobrych chęci. Pozostawieni bez opieki mogą stać się parafialnymi frustratami.

Trzecie wskazanie dotyczy młodych ludzi nieobjętych żadnym duszpasterstwem młodzieży. Na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie było prowadzone przez dwa lata studium wolontariatu. Przeszło przez nie ok. 400 osób. Większość to młodzież z ruchów i wspólnot. Około 100 osób nie było zaangażowanych w żadnym ruchu. Pokazuje to, że oprócz oazy, Odnowy w Duchu Świętym, Neokatechumenatu potrzeba w Kościele jeszcze innej formy dla młodzieży. I tu jest przestrzeń do rozbudowania nowej formy duszpasterstwa młodzieży.

Badania przeprowadzone wśród młodych pokazują, że zaczynają oni być przesyceni konsumpcjonizmem. Mówią wprost: dosyć ssania pustki! Potrzebujemy ważnego życia. Takie stwierdzenia powinny zainteresować Kościół.

I rzecz ostatnia: dotyczy ona nas, duszpasterzy i katechetów. Młodzi ludzie oczekują od nas świeżości, zapału i świadectwa.

Jak to robić?

W ubiegłe Boże Narodzenie chrzciłem w swojej rodzinnej parafii dziecko mojego chrześniaka. Duża uroczystość, świąteczny nastrój, cała rodzina – piękne przeżycie. Po Mszy św. wróciliśmy do domu, zjedliśmy świąteczny obiad, były życzenia, rozmowy. Po obiedzie podszedłem do łóżeczka, aby coś zagadać do niemowlęcia. Ojciec dziecka podniósł leżące maleństwo i mówi do mnie: „Niech go wujek weźmie na ręce”. Trochę onieśmielony pytam: „Jak?”. Takie to małe, kruche, nie wiedziałem, jak się do tego zabrać. Mój chrześniak mówi: „Przecież go wujek ochrzcił, to niech się go wujek nie boi”. Delikatnie wziąłem dziecko na ręce i przytuliłem do siebie. Ono przylgnęło do mnie i nagle oboje poczuliśmy się bezpiecznie. Po chwili poczułem, jak bije małe serduszko. Stałem tak dłuższy czas.

Wieczorem wracałem do Warszawy. To spotkanie z maleństwem nie dawało mi spokoju. Pomyślałem sobie: co dzień odprawiam Mszę św., trzymam w dłoniach Jezusa. Czy czuję bicie Jego serca? Czy potrafię Go przytulić do siebie? Chyba łatwiej trzymać Boga na dystans. Dlaczego? Bo nie muszę się Nim opiekować.

Co innego podejść do łóżeczka i zagadać do niemowlęcia, a co innego wziąć je na ręce. Gdy małe dziecko weźmie się na ręce, trzeba się nim zaopiekować, dać mu poczucie bezpieczeństwa. Podobnie jest z Bogiem. Łatwiej przyjść na Mszę św., odprawić modlitwy i zająć się swoimi sprawami. Ale wziąć do serca Boga, zająć się Nim, zaopiekować – to trudniejsze, bo oznacza wejście w proces tworzenia więzi, relacji.

Bliskość i serdeczność. Chyba mamy kłopot z bliskością z Jezusem. Jak Go wziąć na ręce i przytulić do serca? Jak poczuć, że ten Chrystus, obecny w Eucharystii, jest mi bliski w codzienności?

Szukanie sposobu na bliskość Boga w codzienności być może pomoże nam inaczej patrzeć na ucznia lekcji religii. Uczę go, opiekując się Bogiem w nim. Czasem ta opieka będzie trudna, ale każda opieka jest trudna. Kochająca matka trudzi się, zajmując się dziećmi, szuka sposobu opieki nad nimi; czasem jest to dla niej trudne, ale nie poddaje się.

Dlaczego?

Bo kocha.

Czego młodzi ludzie oczekują od katechety, od księdza?

Miłości i pasji.