Adwent kojarzy mi się najpierw z latami dzieciństwa. Wraz z wieloma osobami chodziliśmy bardzo wcześnie rano na Roraty. Mimo śniegu i mrozu pokonywaliśmy (niektórzy) nawet 2-3 km, aby zanieść nie tylko znak wykonanego poprzedniego dnia dobrego uczynku (papierowe serduszka), ale przede wszystkim czyste serca napełnione tęsknotą za zbliżającymi się świętami Bożego Narodzenia.

Obecnie Adwent jest dla mnie czasem wchodzenia w nowy rok kościelny z nowym zapałem i gorliwością według wskazań Kościoła. Bardzo lubię inspiracje Papieża i Episkopatu Polski, którzy podpowiadają mi zadanie na nowy rok kościelny. Tym razem będą to słowa: „Idźcie i głoście”.

Patrzę na Adwent jako na czas oczekiwania i nadziei. Po raz kolejny będę wspominał Narodzenie Jezusa, dlatego znów wraz z Maryją i Józefem z tęsknotą oczekuję na to wydarzenie, bo przecież pragnę, aby On narodził się na nowo w moim sercu, aby je ubogacił swą obecnością i swoimi darami i abym z nadzieją i nową siłą wkraczał w nowy, nieznany czas.

Także podczas tego Adwentu pozwolę Słowu Bożemu umacniać mnie w dobru i prostować ścieżki mojego życia w kontekście oczekiwania na ostateczne spotkanie z przychodzącym Panem.