Przechodząc przez ścieżki naszej codzienności, z nadzieją spoglądamy ku przyszłości, którą zazwyczaj widzimy w kolorowych barwach spełnień i radości. Warto jednak – co jakiś czas – zajrzeć do starych ksiąg i z szacunkiem wspomnieć tych, którym zawdzięczamy teraźniejszość i realną perspektywę lepszej przyszłości. Takim wyjątkowym znakiem w WSD w Drohiczynie jest figura św. Józefa
Szczególnym patronem każdego alumna jest św. Józef, który przyświeca przykładem oddania i poświęcenia w służbie Bogu. Również w naszym seminarium – w jego sercu, czyli w kaplicy – znajduje się figura św. Józefa, trzymającego Dzieciątko Jezus. Dzieje tejże są nierozerwalnie związane z historią naszego seminarium, ponieważ została ona, w związku z rozbudową seminarium, ufundowana przez grono dobrodziejów na czele z sufraganem – bp. Janem Chrapkiem i ówczesnym proboszczem z Rudki – ks. Michałem Badowskim.
Rozbudowę – dowiadujemy się z seminaryjnej kroniki (wówczas kronikarzem był dzisiejszy proboszcz parafii Skibniew ks. Krzysztof Malinowski) – rozpoczęła uroczysta Msza św. pod przewodnictwem ówczesnego pasterza diecezji drohiczyńskiej – bp. Władysława Jędruszuka i biskupa pomocniczego Jana Chrapka. Miało to miejsce 17 lutego 1993 r. Na zakończenie tej Eucharystii bp Chrapek odczytał akt oddania akcji rozbudowy seminarium pod opiekę św. Józefa, po czym poświęcił figurę dłuta Stefana Lisowskiego z Warszawy (Lisowski jest również autorem stacji drogi krzyżowej, które znajdują się w naszej kaplicy). Ta wyjątkowa figura – jak dowiadujemy się ze wspomnień ks. Władysława Hładowskiego – miała stanąć na miejscu budowy, przed wejściem do seminarium.
– I rzeczywiście. Ona przez jakiś czas stała na placu budowy, ale ze względu zarówno na warunki atmosferyczne, jak i na prace budowlane zaczęła ulegać zniszczeniu. Wtedy zdecydowano się oddać ją do renowacji i trzymać wewnątrz pomieszczeń seminaryjnych. Zwróćcie uwagę, że ta figura nosi ślady zniszczenia – opowiada nam obecny rektor, a wówczas ojciec duchowny ks. Tadeusz Syczewski.
Jak czytamy w kronice seminaryjnej, akcja rozbudowy mocno zaangażowała ówczesnych alumnów: „Od lutego 1993 r. po kilka razy w tygodniu pracowaliśmy przy rozładunku cegły (…). Pracowaliśmy przy przygotowywaniu i wiązaniu zbrojenia, montażu szalunków i wylewaniu stropów” – informuje kronikarz. Tego samego roku 1993, w grudniu, po raz kolejny kronika wspomina o figurze św. Józefa. Otóż 4 grudnia 1993 r. abp Józef Kowalczyk – ówczesny nuncjusz apostolski w Polsce dokonał poświęcenia budynku w stanie surowym, kiedy to bp Chrapek po raz kolejny powierzył dalsze prace opiece św. Józefa. To zdarzenie uchwycił kronikarski obiektyw. Fotografia znajdująca się na 166 stronie kroniki z lat 1991-95 przedstawia odczytującego modlitwę bp. Chrapka w otoczeniu hierarchów, ówczesnego rektora – ks. Janusza Łoniewskiego oraz alumnów.
Jak widać, alumni drohiczyńskiego seminarium mają szczególny dług wdzięczności wobec św. Józefa, którego opieka doprowadziła do ukończenia budowy gmachu nowego seminarium. Oczywiście, tak jak w życiu, podczas rozbudowy nie zabrakło sytuacji trudnych, ale „czuliśmy skuteczną i niezawodną opiekę św. Józefa, zwłaszcza w momencie zagrożenia awarią” – zanotował w swoich wspomnieniach ks. Hładowski. Ostatecznie ukończony gmach seminarium poświęcono 5 czerwca 1996 r., a św. Józef znalazł swoje miejsce w nowej kaplicy, w której do dziś czuwa nad każdym alumnem.
Komisja KEP ds. Duchowieństwa zakończyła prace nad polską aplikacją watykańskiego dokumentu „Dar powołania do kapłaństwa. Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis” z 2016 r. Polski dokument, zatytułowany: „Droga formacji prezbiterów w Polsce. Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia”, reguluje proces formacji przyszłych kapłanów oraz system ich kształcenia. Zostanie poddany pod głosowanie biskupów na najbliższym zebraniu plenarnym KEP w październiku.
Zreformowane zasady formacji alumnów w seminariach duchownych przygotowane przez watykańską Kongregację ds. Biskupów zobligowały poszczególne Konferencje Episkopatów do przygotowania dokumentów krajowych w tym temacie. W Polsce pracował nad tym przez 3 lata zespół kierowany przez bp. Damiana Bryla, działający w ramach Rady Episkopatu ds. Duchowieństwa. Efektem jego pracy jest dokument: „Droga formacji prezbiterów w Polsce. Ratio institutionis sacerdotalis pro Poloniae”. Integralną jego część stanowi „Ratio studiorum” nt. organizacji studiów filozoficznych i teologicznych alumnów wyższych seminariów duchownych w Polsce.
Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.
Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach.
Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić.
Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
Rozstawiona z numerem ósmym Iga Świątek wygrała z Rosjanką Ludmiłą Samsonową (nr 19.) 6:2, 7:5 w ćwierćfinale Wimbledonu. Polska tenisistka po raz pierwszy awansowała do półfinału tej imprezy. Dotychczas jej najlepszym wynikiem w Londynie był ćwierćfinał w 2023 roku.
Było to piąte spotkanie tych tenisistek. Wszystkie poprzednie pojedynki zakończyly się wygraną raszynianki bez straty seta, z wyjątkiem starcia w Stuttgarcie w roku 2022.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
