Reklama

Jak grom z jasnego nieba

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pan Artur: – To wszystko spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Jeszcze tego dnia byłem normalnie w pracy. Wróciłem do domu, zjadłem obiad, wziąłem swoje leki i siedziałem przy laptopie. Zaczął mi ten laptop jakoś wirować, widziałem go podwójnie i przeszedł przeze mnie impuls elektryczny od czubka głowy wzdłuż całego kręgosłupa. Czułem, że z mięśniami jest coś nie tak. Doszedłem do łóżka, podpierając się wszystkim, czym mogłem, padłem i tak zostałem. Kiedy żona wróciła, zobaczyła mnie leżącego na prawej stronie. Przyjechała karetka i zabrano mnie.

Ślub

Poznaliśmy się przez Internet. Kiedyś mnie coś naszło. Myślę – wejdę sobie na czat. Tak śmiesznie to wyszło, że pierwszy raz spotkaliśmy się w szpitalu. Coś zaiskrzyło.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pani Justyna: – Zaczęliśmy pisać do siebie, to była typowo internetowa znajomość. Nie chciałam się za bardzo otworzyć, bo w ogóle nie wierzyłam w takie znajomości, nawet do końca nie powiedziałam, skąd jestem. Mąż długo walczył o mój numer telefonu. No i się dowiedziałam, że jest w szpitalu, i pojechałam go odwiedzić z koleżanką.

Pan Artur: – Tak się przełamały dziewczyny.

Reklama

Pani Justyna: – Później mąż przyjechał do mnie, ja do niego i tak się zaczęło. Miłość. Po 2,5 roku znajomości pobraliśmy się w sierpniu 2011 r. Wesele było duże, goście dopisali i pogoda była ładna. Ślub wzięliśmy 13 sierpnia i niektórzy uważali, że to pechowa data. My tak nie sądzimy, bo choroba męża może nas do siebie jeszcze bardziej zbliżyć.

Pan Artur: – To jest dla nas forma próby. Dużo jest w dzisiejszym świecie osób, które uważają, że jak jest jakiś kłopot, to najlepiej się rozstać, zostawić i koniec. A to nie tędy droga. Mimo że teraz jestem na wózku, to staram się na co dzień żonie pomagać, jak tylko potrafię.

Choroba

Choroba zaczęła się rok po ślubie. Nic nie wskazywało na to, że coś się wydarzy. W tym czasie miałem urlop. Zaczęły mnie boleć mięśnie nóg. Byliśmy na weselu i już to wesele przesiedziałem. Doszły bóle i zawroty głowy, nudności. Zrobiłem się jak roślinka, potrafiłem całe dnie spać.

Pani Justyna: – Mąż nawet nie oglądał meczów i to był dla mnie znak, że coś jest nie tak, bo bardzo czekał na te mistrzostwa.

Pan Artur: – Sam nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Tak jakby fragment czasu został wyłączony z mojego życia. Pojechaliśmy do neurologa, który wysłał mnie na oddział neurologii na badania. Zostały mi zrobione badania: rezonans, płyn z kręgosłupa. Coś zaczynało się dziać, ale oni też nie do końca umieli stwierdzić, co. Mieliśmy się zgłosić za 6 miesięcy, ale ja wciąż byłem jak roślinka, słaby.

Pani Justyna: – Wyszedłeś jednego dnia, a następnego pogotowie cię zabrało z niedowładem lewostronnym.

Reklama

Pan Artur: – I to był pierwszy taki atak choroby, który wymagał interwencji pogotowia. Miałem niedowład lewej strony i nic nie mogłem zrobić. Znowu zawieźli mnie na oddział, wielkie zdziwienie, co ja tutaj znowu robię, przeleżałem 5 dni. Tyle było tych pobytów w szpitalu, że, powiem szczerze, już mi się mylą. Dostałem wtedy sterydy, ale ta strona i tak pozostała słabsza. Od tego ataku zaczęła się walka o każdy dzień. To coś ewidentnie postępowało, z roku na rok było coraz gorzej. Szukaliśmy lekarzy, jeździliśmy po Polsce. W Poznaniu pierwszy raz padła diagnoza, że to może być stwardnienie rozsiane. Znowu dostałem sterydy i na chwilę przeszło, ale znowu wróciło. Walczyłem cały czas ze zmęczeniem, sennością.

Pani Justyna: – W Poznaniu wykryli ci też tego tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej.

Pan Artur: – Podejrzewali, że zmęczenie związane jest z sercem, że oprócz stwardnienia rozsianego jest jeszcze problem z krążeniem.

Diagnoza

Na chwilę obecną diagnoza jest taka, że mam niedowład postępujący czterokończynowy i naczyniopochodne uszkodzenie mózgu. Ponadto mam zmiany w głowie, w trzech miejscach lekarze zdiagnozowali zmiany niedokrwienne. Najprawdopodobniej miałem krótkotrwałe niedotlenienie mózgu.

Pani Justyna: – Najgorszy jest dla nas ten brak ostatecznej diagnozy.

Nadzieja

Pan Artur: – Każda wizyta u lekarza czy w szpitalu jest dla mnie nadzieją, że wreszcie uda się dojść do tego, co mi jest, ale też że uda się zastosować jakieś leki, które pomogą. Swoją sytuację widzę tak: Pan Bóg tak chciał, taka była Jego wola, to jest mój krzyż, ja go muszę udźwignąć – i koniec. I walczyć. Jeżeli mam to stwardnienie rozsiane, to lekarze podejrzewają u mnie jego najcięższą postać. W zeszłym roku straciłem przyjaciela, który zmarł na SLA (stwardnienie zanikowe boczne). Miał 42 lata. Przeżył z tą chorobą raptem 3 lata, a dawali mu większe szanse. Razem leżeliśmy na oddziale neurologii. Byłem świadkiem, jak postawili mu tę diagnozę. Też był wierzący, zapamiętam do końca życia jego reakcję na diagnozę – po prostu uśmiech. Nie załamał się ani na chwilę, choć zostawił żonę i dwójkę dzieci.

Platforma

Wciąż pracuję w zakładzie pracy chronionej, chcę być aktywny. Schodołaz u nas w domu się nie sprawdza i przy nim też jest potrzebna pomoc opiekuna – jest bardzo ciężki. Chodzi o to, bym sam mógł wyjechać na dwór. Rano, przed pracą, żona musi mi pomagać i mnie asekurować. Jak wrócę z pracy, też muszę mieć pomoc. Jedynym wyjściem jest zakup platformy – dzięki niej stanę się chociaż częściowo samodzielny.

W serwisie: www.pomagam.caritas.pl prowadzimy zbiórkę na zakup platformy dla pana Artura i będziemy ogromnie wdzięczni za każde jej wsparcie: pomagam.caritas.pl/pomozmy-panu-arturowi/ . Wpłat można też dokonać na konto: RACHUNEK MILLENNIUM FIRMA 47 1160 2202 0000 0003 2305 9331 z dopiskiem „Artur_Gnieznienska 1104217". Reportaż przygotowany przez Program I Polskiego Radia we współpracy z Caritas został wyemitowany w radiowej Jedynce w audycji „Reportaż w Jedynce” 26 maja br. Audycja „Reportaż w Jedynce” – w każdy ostatni piątek miesiąca po godz. 21.30.

2017-05-24 09:58

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Joachim i św. Anna - rodzice, dziadkowie i wychowawcy

Imiona rodziców Maryi i zarazem dziadków Jezusa są nam dobrze znane. Wynika to z faktu, że ich kult w Polsce jest dość rozpowszechniony. Zapewne powodem tego jest nasze, pełne sentymentu, podejście do kobiecej części rodu Jezusa. Kochamy mocno Najświętszą Maryję Pannę i swą miłość przelewamy również na Jej matkę - św. Annę. Dlatego liturgiczne wspomnienie św. Anny i św. Joachima cieszy się u nas tak dużymi względami. Współcześnie czcimy rodziców Maryi wspólnie, choć początkowo przeważał kult św. Anny. Przywędrował on do Polski już w XIV wieku, kiedy Stolica Apostolska ustaliła datę święta na 26 lipca. Zawsze wyjątkową czcią otaczano babcię Jezusa na Śląsku. Do dziś największej czci doznaje ona na Górze św. Anny k. Opola, gdzie znajduje się cudowna figura tej Świętej. Przedstawia ona św. Annę piastującą dwoje dzieci: Maryję i Jezusa, dlatego powszechnie jest nazywana Świętą Anną Samotrzecią - co można tłumaczyć „we troje razem”. O św. Joachimie i św. Annie nie wiemy jednak za dużo. Pismo Święte o nich nie wspomina. Trochę więcej światła na te postaci rzuca jeden z apokryfów - Protoewangelia Jakuba z końca II wieku. Z niego właśnie dowiadujemy się o imionach dziadków Jezusa. Wiemy też, że byli oni długo bezdzietni. Dopiero wytrwała modlitwa Joachima przez czterdzieści dni na pustyni wyjednała łaskę u Boga. Dar dany im w podeszłym wieku został przepowiedziany przez anioła, który określił mającą się narodzić córkę jako „radość ziemi”. Zapewne św. Joachim i św. Anna byli dobrymi rodzicami, czego bezdyskusyjnym przykładem jest Maryja. Właśnie Ona przyjęła w pokorze Boże wybranie, spełniając Jego wolę wobec siebie. Podkreślił to sługa Boży Jan Paweł II 21 czerwca 1983 r. właśnie na Górze św. Anny, kiedy powiedział, że: „Syn Boży stał się człowiekiem dlatego, że Maryja stała się Jego Matką”. W wielkiej mierze Maryja mogła stać się Matką Zbawiciela dzięki dobremu wychowaniu, które otrzymała w domu rodzinnym. Warto więc postawić pytanie: Czy my potrafimy wyciągnąć z tego właściwe wnioski dla nas samych? Trzeba nam pytać o styl wychowywania naszych pociech. Z niego wynika ich stosunek do sacrum, do świata Bożych planów wobec każdego z naszych dzieci. Św. Joachim i św. Anna na pewno mieli świadomość tego, że ich obowiązkiem jest dobre przygotowanie Maryi do wypełnienia zadań, które Bóg przed Nią postawił.
CZYTAJ DALEJ

Rodzina zmarłego harcerza prosi media o uszanowanie prywatności

2025-07-25 19:15

Adobe Stock

Z prośbą o uszanowanie żałoby oraz prywatności zbliżającej się ceremonii pogrzebowej zwraca się do mediów rodzina Dominika - harcerza, który utonął w nocy z 23 na 24 lipca br. - Uroczystość pogrzebowa będzie miała charakter ściśle prywatny i rodzinny. Prosimy, aby swoją obecnością nie zakłócać tego wyjątkowo trudnego dla nas czasu pożegnania - czytamy w liście przekazanym KAI przez rzecznika prasowego Świdnickiej Kurii Biskupiej.

"W związku ze zbliżającą się ceremonią pogrzebową naszego ukochanego Syna, chcielibyśmy zwrócić się z uprzejmą, lecz stanowczą prośbą do przedstawicieli mediów o uszanowanie naszej żałoby oraz prywatności.
CZYTAJ DALEJ

Tajlandia: Kościół zaniepokojony konfliktem z Kambodżą

2025-07-26 13:36

[ TEMATY ]

wojna

Adobe Stock

Kościół katolicki w Tajlandii wyraża głębokie zaniepokojenie konfliktem na granicy z Kambodżą. Wraz ze wzrostem liczby ofiar i przesiedleńców, wspólnoty katolickie oferują konkretną pomoc materialną i duchową. „Pokój rodzi się z pojednanych serc, a nie z uzbrojonych granic” - powiedział włoskiej agencji katolickiej SIR arcybiskup Bangkoku i przewodniczący tamtejszego episkopatu abp Francis Xavier Vira Arpondarattana.

Od 24 lipca trwa konflikt zbrojny między Tajlandią a Kambodżą wzdłuż wschodniej granicy. Starcia, które rozpoczęły się w rejonie Ta Muen Thom, spowodowały co najmniej 32 ofiary śmiertelne, w tym cywilów, i ponad 130 tysięcy przesiedleńców. Władze tajlandzkie w ośmiu okręgach ogłosiły stan wojenny. W centrum napięć znajdują się nierozwiązane spory terytorialne, związane również z hinduistyczna świątynią Śiwy, Preah Vihear. Wspólnota międzynarodowa pracuje nad zapobieżeniem eskalacji konfliktu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję