Dzieci pierwszokomunijne bardzo przeżywają swoje pierwsze spotkanie z Jezusem. Niecierpliwie też oczekują prezentów, jakie z tej okazji otrzymują.
Wiktoria, uczennica Szkoły Podstawowej nr 2 w Jeleniej Górze, która w tym roku przystąpiła do Pierwszej Komunii św., chciała bardziej dobitnie zaświadczyć o tym, czego nauczyła się podczas przygotowania do sakramentu. Dowiedziała się wtedy m.in tego, że Jezus zostawił nam dwa przykazania, które nakazują miłować Pana Boga, a bliźniego swego jak siebie samego. I choć uroczystość pierwoszokomunijna w jeleniogórskiej bazylice św. Erazma i Pankracego była wzruszająca, dziewczynce te przeżycia nie wystarczały.
Wiktoria Szybka trzy dni po uroczystości powiedziała swoim rodzicom, że pragnie nie tylko cieszyć się prezentami, ale też zrobić coś dobrego dla dzieci poszkodowanym przez los. Tym, które leżą w szpitalach, mają aplikowaną chemię i tracą włosy. Postanowiła więc swoje piękne włosy podarować chorym dzieciom, by posłużyły do wykonania peruk, które pozwolą, zwłaszcza dziewczynkom, przetrwać trudny okres choroby.
Państwo Szybkowie, dumni z decyzji córki, martwili się jednak czy nie jest to działanie zbyt pochopnie. Zaproponowali, by dziewczynka odczekała trzy tygodnie i jeśli nadal trwać będzie przy swoim postanowieniu, pójdą do fryzjera. Wiktoria nie zmieniła zdania. Ścięte włosy trafiły zgodnie z przeznaczeniem.
Nic nie bierze się z niczego. Dziewczynka zapewne była świadkiem rozmów rodziców, którzy, dowiedziawszy się, jak wielu pacjentów czeka na przeszczep szpiku, sami postanowili zostać dawcami. Jak widać, szlachetność bywa zaraźliwa, ale w tym najlepszym sensie.
Wokół Komunii św. rozwinął się prawdziwy biznes. Pomysły handlowców na to, jak zachęcić do zakupu skuterów, quadów czy laptopów (które od lat należą do najpopularniejszych prezentów komunijnych) jest masa. Medaliki, różańce i święte obrazki dawno odeszły do lamusa. Nawet rower, uznawany niegdyś za prezent z górnej półki, obecnie jest passe. Prezenty są coraz droższe i wymyślne, bo rodzice chrzestni prześcigają się, by kupić jak najlepszy podarunek. Do wyścigu o coraz droższe prezenty dochodzą wystawne przyjęcia oraz bogate kreacje dzieci. Oczywiście Komunia św. to ważne wydarzenie nie tylko dla dziecka, ale także dla jego rodziców i rodziny, dlatego dobrze, aby miało odświętną oprawę. Czy jednak czasem forma nie przesłania istoty uroczystości?
Przymierzając się do napisania tekstu dotyczącego Komunii Świętej postanowiłam wybrać się do jednego z wrocławskich hipermarketów. W większości z nich czekają na nas specjalne działy komunijne, w których możemy zakupić całe mnóstwo dewocjonaliów: świece, stroiki, wianki, kartki, bombonierki, a nawet specjalne wydania Biblii. Ale dewocjonalia to nie to, czego oczekuje od nas współczesny młody człowiek. Kawałek dalej znajdziemy więc szeroki wybór rowerów, komputerów czy innych elektronicznych sprzętów – wszystko oczywiście w promocyjnych cenach. Stojąc na jednym z takich działów usłyszałam narzekania wielu osób: że to już nie jest to samo co kiedyś, że wszystko to komercja, że nie ma w tym prawdziwych przeżyć religijnych, a dzieciom to już tylko na prezentach zależy... No właśnie, ale czy możemy dziwić się 10-latkowi, że czeka na wymarzonego quada, skoro to my – dorośli zrobiliśmy z sakramentu Komunii Świętej komercyjne przedsięwzięcie?
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Osoby chore na celiakię mogą przyjmować komunię św. w postaci hostii niskoglutenowych – powiedział PAP liturgista ks. dr Mateusz Kielarski. Dodał, że choć hostie te nie są całkiem pozbawione glutenu, to zawierają go taką ilość, która jest bezpieczna dla tych chorych.
Liturgista zaznaczył, że przepisy w sprawie udzielania komunii św. osobom chorym na celiakię reguluje decyzja Konferencji Episkopatu Polski z 11 marca 2009 r.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
