25 czerwca br. na Mszy św. o godz. 10.00 w kaplicy Najświętszego Serca Pana Jezusa w Luboniu-Żabikowie złożyło swoje pierwsze śluby zakonne 6 sióstr Służebniczek Maryi, w tym trzy z naszej archidiecezji:

s. M. Franciszka Zoleb z parafii pw. św. Michała w Gnieźnie, s. M. Faustyna Łatka z Rogowa i s. M. Magdalena Kucharska, a także ks. Adam Kucharski, pracujący w Solcu Kujawskim i dwie siostry będące już w naszym Zgromadzeniu s. M. Barbara i s. M. Zofia.

Uroczystą Mszę św. sprawował bp Grzegorz Balcerek z Poznania wraz z ks. kapelanem Tomaszem Rakiem z Lubonia, ks. Eugeniuszem Nowakiem - proboszczem z Pleszewa, ks. Adamem Dyderskim - wikariuszem parafii pw. św. Michała w Gnieźnie, ks. Wojciechem Rzeszkowskim i ks. Adamem Kucharskim.

Czytania mszalne przeczytały siostry składające śluby: s. M. Magdalena, s. M. Laura, psalm responsoryjny zaśpiewała s. M. Franciszka.

Homilię wygłosił Ksiądz Biskup, w której mówił: "Pan Jezus jest dla nas największą miłością życia, tak wielką, ogromną, że jesteśmy gotowi zrezygnować ze wszystkiego, by tylko Jego zyskać. Wyraźnym znakiem tego jest każda siostra, która zrezygnowała z małżeństwa, by oddać się Chrystusowi. Takim wyraźnym znakiem jest Zgromadzenie Sióstr istniejące 150 lat. Takim wyraźnym znakiem są obecne wśród nas Siostry, które pierwszy raz składają śluby zakonne.

Nie ma większego szczęścia jak żyć z Chrystusem i żyć dla Niego. Nagrodą jest sam Bóg. Dziewictwo pozwala troszczyć się o sprawy Pana. Dziś dziękujemy Bogu za Zgromadzenie i bł. Edmunda Bojanowskiego, za każdą siostrę powołaną.

Życie zakonne jest potrójnym przybiciem do krzyża: krzyżujemy swoje ciało, swoje potrzeby materialne, swoją pychę i wolność. Stajemy się ukrzyżowane, a to oznacza zjednoczenie z Chrystusem Zbawicielem. Życie zakonne jest piękne, wspólne życie w miłości służebnej, w pokorze i przebaczeniu. Szczęściem prawdziwym dla człowieka jest Chrystus" .

Pod koniec homilii bp Grzegorz Balcerek skierował słowa do wszystkich sióstr: "Siostry, chciejcie w dniu dzisiejszym na nowo wybrać Chrystusa i Jego krzyż. Na nowo zdecydujcie się na osobistą świętość, a Zgromadzenie stanie się lepsze, milsze Bogu, owocniejsze w służbie Kościołowi. Niczego tak bardzo nie potrzebuje Kościół, jak świętości sług i służebnic swoich. Świat dzisiejszy pełen wewnętrznej walki i zmagań przypomina łódź na szalejącym jeziorze. Wydaje się, że wszystko się wali. Czasami chcielibyśmy wołać - Boże, gdzie Ty jesteś, a Chrystus wczoraj, dziś i ten sam na wieki - Chrystus prawdziwie Zmartwychwstały - i nic nie może zmienić biegu dziejów i Chrystus mówi - odwagi - Ja jestem. Wspomnijmy w końcu Patronkę Zgromadzenia - Maryję - jak wiele wycierpiała w życiu, jak wiele kosztowało Ją całkowite oddanie się Chrystusowi. Tak samo było w życiu bł. Edmunda. W 150 latach istnienia Zgromadzenia zawierzamy Maryi Siostry Służebniczki, całe dzieło dla chwały Bożej i dobra Kościoła, osobistego szczęścia. Niech rośnie i rozwija się". Następnie Ksiądz Biskup skierował do sióstr pytania, czy przyjmują w sposób wolny wezwanie do życia konsekrowanego tj. całkowicie poświęconego Bogu umiłowanemu nade wszystko.

Siostry na ręce Matki Generalnej złożyły Bogu śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa wypowiadając formułę z tekstu własnoręcznie napisanego, a następnie każda z Sióstr otrzymała z rąk Księdza Biskupa znak przynależności do Chrystusa - krzyż ze słowami: Przyjmij, Siostro, ten krzyż, na którym jest ten, co ma być Twoim wzorem i jedynym miłości Twej przedmiotem.

Siostry w procesji darów ofiarnych złożyły na ołtarzu: wiązankę kwiatów - jako swoje dziękczynienie za otrzymaną łaskę Bożego wybrania; płonącą świecę - symbolizującą pragnienie życia charyzmatem ojca założyciela bł. Edmunda Bojanowskiego, którego dewizą życia było płonąć (życiem), jak świeca, która sama się spala, a drugim przyświeca; wodę i wino - symbolizujące oczyszczenie i przemianę, wraz z nimi składając otwartość i gotowość swych serc na przyjęcie Bożego działania. Niosąc chleb, dzieło rąk ludzkich, złożyły Bogu w ofierze - miłość i trud tych wszystkich, którzy pomagali im w odważnym pójściu za łaską powołania i troszczyli się o Jego rozwój.

Uroczystą Eucharystię, czyli dziękczynienie Bogu za dar powołania, uświetnił piękny śpiew chóru Sióstr z Domu Generalnego i Prowincjalnego z Pleszewa.