Nowy rok liturgiczny rozpoczął się ewangelicznym wołaniem o czujność, gdyż czas przyjścia Pana nie jest nam znany. Obecna zaś druga niedziela Adwentu wzywa nas już do konkretnych działań, a jest nimi prostowanie ścieżek i dróg, którymi Bóg przychodzi.
Prorok Izajasz w imieniu Boga głosi dobrą nowinę: „Pocieszcie mój lud! (...). Przemawiajcie do serca Jeruzalem (...), że nieprawość jego została odpokutowana (...). Drogę Panu przygotujcie (...)”. W tym prorockim orędziu słyszymy o zadaniu wyprostowania tego wszystkiego, co zostało zdeformowane, każde bowiem odejście od Boga, chodzenie „krętymi ścieżkami” – w historii narodu wybranego czy w poplątanej historii świata – prowadzi do zniewolenia. Ale w tych dziejach jest też obecna historia zbawienia, po której zawsze kroczy Bóg. I ostatecznie to On jest zwycięskim Pasterzem, który gromadzi swoją trzodę. Nosi ją na swej piersi, a wraz z Nim przychodzą nagroda i zapłata.
Te słowa pociechy i nadziei pokładanej w Bogu wiążą się ściśle ze słowami zachęty do przemiany życia. Zarówno pojedynczy człowiek, jak i wspólnota wierzących nie mogą czekać biernie na to, co Bóg może uczynić. Potrzebna jest współpraca z łaską działającego Boga dla przemiany sytuacji w świecie. Niejednokrotnie możemy usłyszeć o naszej „bezradności” wobec zła i kłamstwa i o tym, że czasy, w których żyjemy, są dużo gorsze od tych, które minęły. Przyznajmy jednak rację św. Augustynowi, który stwierdził, że „czasy są takimi, jacy są ludzie, jacy my jesteśmy”.
Potwierdzenie tej prawdy o nas znajdujemy również w głosie współczesnej poetki Aliny Doroty Paul:
Byle łatwiej/ byle więcej/ byle weselej/ byle szybciej
pędzimy/ zdobywamy/ gromadzimy/ nienasyceni/ niezadowoleni/ uciekający przed głębią/ w pustkę/ w głupotę/ w iluzję/ byle jacy
Przyjmując trudną prawdę o nas, potwierdzamy za św. Piotrem, że nie jest sprawą łatwą uznanie orędzia nadziei. Przerażające opisy zdarzeń, które przedstawił nam Apostoł, nie mają na celu nas zastraszyć, ale pobudzić do działania zgodnego z wiarą. Pan Bóg przychodzi we właściwym czasie i „nie zwleka z wypełnieniem obietnicy” nowego nieba i nowej ziemi. A Jego przyjście jest zawsze czasem łaski. Do nas należą poszanowanie Jego praw i czynne budowanie świata świętym postępowaniem i pobożnością.
Ewangelia według św. Marka głosem wołającego na pustyni Jana Chrzciciela wzywa nas i dzisiaj do prostowania dróg sumienia. Nie jest żadną tajemnicą, że pojęcie sumienia i poczucie grzechu giną nieraz w kłamliwym zgiełku parlamentów świata czy medialnym przekazie. Ale prawda o Bogu przychodzącym w Osobie Syna – Emmanuela „przebije się” i przygotuje świat na Jego powtórne przyjście. Dlatego odnowionym sercem wołajmy: „Przyjdź, Panie Jezu!”.
Czytania z dzisiejszej niedzieli przypominają mi pewien osobisty „cud eucharystyczny”. Mój pierwszy pobyt we Włoszech. Kolacja. Czekamy na dania, które mają wyjechać z kuchni. Ale na stole jest świeży chleb i białe wino prosto z chłopskiej piwniczki. Zaczynam łamać chleb, jeść go i popijać winem. Jakie to było dobre! Zrozumiałem wtedy, że rzeczywiście chleb i wino są w klimacie śródziemnomorskim podstawowymi owocami pracy rąk ludzkich. Jeśli dodamy jeszcze oliwę i sól, to doprawdy nic więcej nie potrzeba. Nic dziwnego, że chleb, wino, oliwa i sól pojawiają się często na kartach Biblii, że Bóg związał swoją sakramentalną obecność z chlebem i winem. Bóg jest dobry jak chleb. Daje się ludziom, by się nasycili, wzmocnili. Nigdy się nie nudzi. Każdego dnia powinniśmy odmawiać modlitwę „Ojcze nasz”: „(...) Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj (...)”. I każdego dnia powinniśmy Bogu dziękować. Powinniśmy też pamiętać o tych, którym chleba brakuje. Jedna z interpretacji dzisiejszej Ewangelii o rozmnożeniu chleba mówi, że cud, którego Jezus dokonał, polegał w gruncie rzeczy na otwarciu serc ludzi. Otóż większość ze słuchaczy Mistrza z Nazaretu miała jakieś jedzenie schowane w zanadrzu. Zachęceni postawą i słowami Chrystusa zaczęli wyciągać to, co mieli, i dzielić się z innymi. Tak oto obudzona w ludziach solidarność sprawiła, że wszyscy się najedli i zebrali jeszcze 12 koszów ułomków. To tylko możliwa interpretacja, ale nawet jeśli tak nie było, to z całą pewnością cud rozmnożenia jest z jednej strony zapowiedzią Eucharystii, a z drugiej – wezwaniem do solidarności w gospodarzeniu dobrami materialnymi. Zauważmy, że cud, czyli Boża interwencja, i ludzkie działanie nie wykluczają siebie nawzajem. Wręcz przeciwnie, łaska bazuje na naturze. Jezus prowokuje uczniów do myślenia, skąd wziąć jedzenie. Wówczas Andrzej zauważa, że „jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby”. Tu zaczyna się cudowne działanie Jezusa, który łączy to, co ludzkie, z tym, co Boskie. Czyni to przede wszystkim we wspólnocie Kościoła, o której w II czytaniu pisze Paweł Apostoł: Jedno Ciało, jeden Duch, jeden Pan, jeden Ojciec, „bo też zostaliście wezwani w jednej nadziei”. W czasie letnim Kościół proponuje różnego rodzaju rekolekcje zamknięte, pielgrzymki, warsztaty... Tego rodzaju wydarzenia budują naszą relację z Bogiem, ale też pozwalają doświadczyć Kościoła, który jest wielką wspólnotą złożoną z małych wspólnot, poczynając od wspólnot rodzinnych. Dzielmy się więc chlebem, budujmy wspólnoty.
W dn. 30 marca – 1 kwietnia w parafii św. Jana Marii Vianneya w Polichnie odbyły się rekolekcje wielkopostne. Czas wchodzenia w tajemnice Bożej miłości parafianie przeżyli pod kierunkiem o. Ryszarda Koczwary z Niepokalanowa.
Chcąc przygotować wiernych do głębokiego przeżycia Wielkiego Tygodnia, rekolekcjonista umacniał ich w cnotach teologalnych, eksponując, że fundamentem duchowości chrześcijańskiej jest wiara, a w jej skład wchodzi poznanie, doświadczenie emocjonalno-wartościujące i moralne działanie. Ukazując wartość Wielkiego Tygodnia, mobilizował do rozwoju wiary, mężnego jej wyznawania w każdych okolicznościach życia. – Trzeba pokazać, że jestem katolikiem, chrześcijaninem i nie wstydzę ani nie boję się wiary – powiedział. Przypomniał, że progresja wiary i wytrwałość w niej, bez względu na różnorodność doświadczeń życia, pozostaje nadrzędnym obowiązkiem chrześcijan, rodziców wobec dzieci i Kościoła wobec wiernych. Pytał więc: - „Co zrobiliśmy z dzieciństwem dzieci, czy mają one jeszcze dzieciństwo? Czy te, które wyjechały za granicę z braku miłości do ziemi, będą miały do kogo/czego wracać?”. Rekolekcjonista uwypuklił, że centrum wiary chrześcijańskiej stanowi Jezus Chrystus. Podkreślił, że „Jezus - centrum, kierownik i wyznacznik mojego życia, może uzdrowić mnie i moich najbliższych”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
