To było już trzecie spotkanie Taizé, w którym uczestniczyłem. Byłem w poprzednich latach na spotkaniach w Barcelonie i Budapeszcie, tym razem udałem się do Paryża. Zawsze podróżowałem z grupą z Suwałk. Głównym organizatorem wszystkich wyjazdów był salezjanin, ks. Marek Borysiak. Rodzinna atmosfera w autokarze, a także dająca się odczuć silna troska o dobro uczestników wyprawy sprawiły, że z radością wybieram się na kolejne spotkania. Ale moja przygoda z Taizé to nie tylko sam wyjazd, to także przygotowanie, które rozpoczyna się na długo przed nim. W gruncie rzeczy cały rok pracuję na to, jakiego mnie później tam widzą. Myślę, że coroczne spotkania nie różnią się zbytnio od siebie. Raczej to ja każdego roku przyjeżdżam inny, z innymi doświadczeniami, z innym nastawieniem, starszy o rok.
26 grudnia wyjechałem z liczną grupą z Suwałk (3 autokary). 27 grudnia dotarliśmy do Berlina. Nocleg na miejscu w parafii salezjańskiej, Msza św. i cztery godziny zwiedzania. Do Paryża dotarliśmy koło południa 28 grudnia. Na miejscu dużo wcześniej trwają przygotowania do przyjęcia licznych grup pielgrzymich z całego świata, toteż na organizację nie można narzekać. Po wyjściu z autokaru poszliśmy do hali, gdzie wydawano nam mapy, program pielgrzymki, bilet do metra na cztery dni pobytu. Następnie grupami, od kilkunastu do kilkudziesięciu osób, udawaliśmy się do parafii, skąd kierowani byliśmy do miejsca noclegowego. W tym roku gościli nas (mnie i kolegę) trzej bracia zakonni, na trzynastym piętrze paryskiego wieżowca. Jeżeli ktoś zdążył się przywitać i rozpakować, to mógł jeszcze tego samego dnia uczestniczyć w pierwszych spotkaniach. Niestety, my z kolegą już nie zdążyliśmy. Przedstawienie się i krótki dialog z francuskimi braćmi zajął nam sporo czasu. Bariera językowa dała się we znaki. Bracia podobnie jak my nie najlepiej znali język angielski, którym jedynie mogliśmy się posłużyć. Kartka, długopis i język migowy pomagały nam w poznawaniu siebie.
Pobudka i smaczne śniadanie w domu, następnie Msza św. w parafii, do której byliśmy oddelegowywani na miejsca noclegowe. Po Liturgii, na miejscu, w kilkunastoosobowych grupach dzieliliśmy się swoimi doświadczeniami, dawaliśmy świadectwa miłości i wiary. Osoby uczestniczące w rozmowach pochodziły z Polski i Francji. Była wśród nas Polka, która w Paryżu mieszka już ponad dwadzieścia lat, pomagała nam pokonywać bariery językowe. Temat wiary jest często trudny nawet dla osób dobrze się znających i mieszkających pod jednym dachem. Każdego roku doznaję zachwytu, widząc jak doskonale uniwersalny jest język miłości i dobroci. Po spotkaniach w grupach, ok. godz. 14.00, jechaliśmy na obiad, wydawany w miejscu spotkań tematycznych. Spotkania rozpoczynały się od godz. 14.30, tematy i numery hal, w których się dyskutowało, mieliśmy podane w dniu przyjazdu. Na jednym ze spotkań tematycznych podjęto temat: "Życie pełne prostoty w społeczeństwie konsumpcyjnym: dlaczego i jak?". Poruszane były także tematy życia duchowego, modlitwy osobistej, powołania, sensu życia, przebaczenia. Po spotkaniach o godzinie 17.00 wydawano kolację. Tysiące ludzi ustawionych w rzędach z reklamówką w ręku przesuwały się sprawnie wytyczonymi trasami, a reklamówki w miarę postępowania wypełniały się prowiantem. Ciastko, jabłko, woda mineralna, ciepła puszka, dwie bułki i jajko - to zwykle znajdowaliśmy w reklamówkach. Zaopatrzeni w prowiant kierowani byliśmy do hal, gdzie można było zjeść i wypić ciepłą herbatę. Jednego dnia wraz ze znajomymi po Mszy św. porannej udaliśmy się do centrum Paryża. Być w Paryżu i nie wjechać na wieżę Eiffla, takiej atrakcji nie byliśmy sobie w stanie odmówić. Poza tym Pola Elizejskie, Łuk Triumfalny, katedra Notre Dame - szybko upłynął czas przeznaczony na zwiedzanie. Widzieliśmy dość dużo, Paryż posiada bodajże czternaście linii metra. Ten środek komunikacji w krótkim czasie umożliwiał nam dotarcie w wybrany punkt miasta. O godz. 19.00 wracaliśmy na spotkania z Bratem Rogerem. "Kochać to pragnąć człowieka dla niego samego" - zapisałem te słowa kierowane do tych, którzy pragną kochać, utkwiły one głęboko we mnie i mam nadzieję, że będę potrafił żyć nimi na co dzień. Po spotkaniu można było zostać na Adoracji Krzyża, która przebiegała przy śpiewie psalmów. Każdy cierpliwy mógł dotknąć krzyża i powierzyć siebie, swoje cierpienia Panu Jezusowi. Tego roku po raz pierwszy to uczyniłem. "Panie, przenikasz i znasz mnie" - te słowa towarzyszyły mi, kiedy podchodziłem do krzyża. Zostały one we mnie, i teraz, po powrocie, kiedy czasem miewam trudne chwile, przypominam sobie te słowa z psalmu 139., a także atmosferę adoracji.