Kolejną, 78. już rocznicę Zbrodni Katyńskiej w Krakowie i Małopolsce upamiętniono na różne sposoby. Już w poniedziałek 9 kwietnia br. odbyła się uroczystość na Cmentarzu Rakowickim, gdzie m.in. w kaplicy cmentarnej została odprawiona Msza św. w intencji zamordowanych w Katyniu, ofiar komunizmu oraz za Ojczyznę.
Z okazji Światowego Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej cykl wydarzeń, zwłaszcza tych o charakterze edukacyjnym, przygotował IPN – w wybranych miejscowościach Małopolski był realizowany projekt „Echa Katynia”, w ramach którego odbywały się prelekcje historyczne i seanse filmowe. Zainteresowani obejrzeli m.in. filmy: „Miałam Ojca w wyobraźni” oraz „Nie pamiętam”.
Z kolei w niedzielę 15 kwietnia w Krakowie został zorganizowany VIII Marsz Katyński. Jego uczestnicy przeszli spod Wieży Ratuszowej na Rynku Głównym, gdzie w sposób szczególny wybrzmiały słowa przypominające tragedię narodu polskiego: – W roku 1940 elita polskiego państwa została zamordowana. Gromadzimy się, aby w Marszu Katyńskim oddać hołd bohaterom naszego narodu. Tym, którzy przelali krew za wolność naszej ojczyzny.
Reklama
Uczestniczący w marszu przypominali: – Po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Polski do sowieckiej niewoli dostały się tysiące polskich wojskowych, przedstawiciele polskiej inteligencji. NKWD umieściła ich w specjalnych obozach, uprzednio organizując selekcję. Oficerowie trafili do obozów w Kobielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Decyzję o eksterminacji polskich jeńców, przetrzymywanych w obozach oraz więzieniach NKWD, podjęto na najwyższych stopniach sowieckiej władzy. O wydanie zgody zabiegał przede wszystkim komisarz spraw wewnętrznych ZSRR, a pod wnioskiem podpisał się sam Józef Stalin. Zgładzenie polskich jeńców zostało przeprowadzone w tzw. trybie specjalnym; bez sądów, bez wyroków. Na podstawie list śmierci funkcjonariusze NKWD mordowali polskich oficerów strzałem w tył głowy. Zginęło wówczas blisko 22 tys. polskich obywateli, którzy stanowili elitę narodu, jego potencjał obronny, intelektualny i twórczy.
Uczestnicy przeszli pod Krzyż Katyński (na plac im. Ojca Adama Studzińskiego, przy ul. Grodzkiej). W drodze słuchali m.in. patriotycznej pieśni: „Bo przysięgaliśmy na orła i na krzyż. Na dwa kolory, te najświętsze Polsce barwy; na czystą biel i na gorącą czerwień krwi. Na wolność żywych i na wieczną chwałę zmarłych...”. Przy Krzyżu Katyńskim odczytali listę zamordowanych oficerów, pochodzących z Krakowa. Ponadto ułożyli z płonących zniczy napis „Katyń 1940”, aby w ten symboliczny sposób oddać hołd żołnierzom, którzy polegli za wolność naszej ojczyzny. Minutą ciszy zakończyli spotkanie.
Ustanowiony przez Sejm RP (14 listopada 2007 r.) Światowy Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej jest obchodzony 13 kwietnia i ma na celu oddanie hołdu Polakom zgładzonym wiosną 1940 r. w ZSRR.
Decyzja o zbrodni katyńskiej zapadła na najwyższym szczeblu władz ZSRR. Zamordowanie polskich jeńców wojennych oraz przetrzymywanych od agresji na Polskę urzędników, polityków i przedstawicieli inteligencji było następstwem przemyślanych przygotowań, a mechanizm działań przypominał mordy dokonywane przez NKWD w okresie wielkiej czystki.
Zbrodnia katyńska była następstwem dokonanej przez ZSRR wspólnie z Niemcami agresji na Polskę. Od 17 września 1939 r. w ciągu kilkunastu dni Armia Czerwona zajęła terytorium o obszarze około 200 tys. km kw., na którym mieszkało 13 mln osób.
27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero
w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe
święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się
w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą
załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie.
Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.
Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”,
a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników
misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna
zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie
Ewangelii ubogim.
W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi
i chorymi w szpitalach i przytułkach.
Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku
1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla
Jana II Kazimierza.
W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym
w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
Ośno Lubuskie, VIII Diecezjalna Piesza Pielgrzymka Pokutna
Z Ośna Lubuskiego wyruszyła VIII Diecezjalna Piesza Pielgrzymka Pokutna do Górzycy. W tym roku pątnicy pielgrzymowali pod hasłem „Pielgrzymi nadziei", a wydarzenie było finalnym akcentem świętowania jubileuszu 900-lecia ustanowienia diecezji lubuskiej.
VIII Diecezjalna Piesza Pielgrzymka Pokutna z Ośna Lubuskiego do Górzycy rozpoczęła się nabożeństwem pokutnym w kościele parafialnym pw. św. Jakuba Apostoła połączonym z adoracją Najświętszego Sakramentu i możliwością spowiedzi. Modlitwie przewodniczył ks. Jacek Błażkiewicz, a muzyczną oprawę nabożeństwa poprowadzili Teresa i Robert Malina.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.