KS. LESZEK GĘSIAK SJ: – W tym roku obchodzimy XXIII Światowy Dzień Chorego. Skąd wzięła się ta idea?

KS. PRAŁ. DARIUSZ GIERS: – Powstanie tego Dnia łączy się ściśle z osobistym doświadczeniem cierpienia św. Jana Pawła II. Świadczy o tym chociażby dzień, w którym Ojciec Święty podpisał dokument ustanawiający Światowe Dni Chorego. Był to 13 maja 1992 r., a więc rocznica zamachu na jego życie. Z woli Papieża Polaka Światowe Dni Chorego są obchodzone 11 lutego - we wspomnienie liturgiczne Matki Bożej z Lourdes.
Przy tej okazji chciałbym zauważyć, iż w tym roku mija dokładnie 30 lat od powstania Papieskiej Rady do ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych, którą św. Jan Paweł II ustanowił 11 lutego 1985 r. Zarówno ustanowienie nowej Dykasterii jak i specjalnego dnia w roku poświęconego chorym wynikały z jego ogromnej troski o człowieka dotkniętego cierpieniem fizycznym i duchowym. Papież pragnął ożywiać duszpasterstwo służby zdrowia, pomagać odkrywać zbawczy sens cierpienia, uwrażliwić instytucje kościele i świeckie na potrzeby człowieka chorego.

– Gdzie były obchodzone kolejne Światowe Dni Chorego?

– Te Dni objęły swym zasięgiem wszystkie kontynenty, cały Kościół na poziomie uniwersalnym i lokalnym; były i są obchodzone w sanktuariach Maryjnych na całym świecie. Pierwszy z nich - jak można się domyślać - miał miejsce w Lourdes - „Sanktuarium ludzkiego cierpienia” - jak mawiał św. Jan Paweł II. Kolejnym sanktuarium wybranym na obchody tego dnia była Jasna Góra, gdzie pielgrzymi od wieków przynoszą przed tron Matki, swe radości i smutki. Papież Polak mianował swym wysłannikiem na te obchody kard. Fiorenzo Angeliniego, pierwszego Przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych. Wtedy to właśnie powstało Katolickie Stowarzyszenie Lekarzy Polskich, które zobowiązało stać na straży godności i nienaruszalności ludzkiego życia w Polsce od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. W minionym roku uroczystościom rocznicowym Stowarzyszenia w Częstochowie przewodniczył ks. abp Zygmunt Zimowski. Odwiedził przy tej okazji kilka placówek opieki zdrowotnej spotkając się chorymi, z personelem medycznym i z duszpasterzami służby zdrowia.

– Jak wiemy, tegoroczny Dzień Chorego przyszło ks. abpowi Zimowskiemu przeżywać inaczej niż do tej pory, bo jako choremu wśród chorych.

– Ze wzruszeniem słuchaliśmy słów papieża Franciszka, który podczas modlitwy „Anioł Pański” powiedział: „Chciałbym wspomnieć przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych, który poważnie choruje w Polsce. Proszę o modlitwę za niego, za jego zdrowie, ponieważ to właśnie on przygotował Dzień Chorego, a teraz będzie nam w nim towarzyszył swym cierpieniem. Módlmy się za abp. Zimowskiego” - prosił Ojciec Święty.
Rzeczywiście Ksiądz Arcybiskup włożył wiele troski w przygotowanie tegorocznego Światowego Dnia Chorego, podobnie zresztą jak czynił to w poprzednich latach. Byłem świadkiem jego radości z papieskiego Orędzia pod wymownym tytułem: „Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi” (Hi 29,15), które szeroko wyjaśniał i komentował. Miał także zaplanowane różne spotkania z chorymi oraz pracownikami służby zdrowia. Pan Bóg jednak ma swoje drogi i zarządził inaczej. Po Bożym Narodzeniu, niespodziewanie, Ks. Arcybiskup znalazł się w szpitalu i przebywa tam do dziś. Przyszło mu przeżywać ten Dzień jako choremu wśród chorych. W ostatnim wywiadzie na 30-lecie naszej Dykasterii mówił, że najczęściej przy różnych okazjach przywołuje obraz Jana Pawła II jako nieustraszonego, nieugiętego obrońcy ludzkiego życia, sługi chorych i cierpiącego wśród cierpiących. Nikt się nie spodziewał się, że cierpienie stanie się również jego udziałem w czasie, kiedy będziemy obchodzić Światowy Dzień Chorego.
Dlatego w imieniu naszej Papieskiej Rady proszę o modlitwę w intencji ks. Arcybiskupa a także za wszystkich obarczonych cierpieniem fizycznym i duchowym. Pomódlmy się słowami papieża Franciszka z tegorocznego Orędzia na Światowy Dzień Chorego:
O Maryjo, Stolico Mądrości, jako nasza Matka wstawiaj się za wszystkimi chorymi i za tymi, którzy się nimi opiekują. Spraw, abyśmy w służbie cierpiącemu bliźniemu i przez samo doświadczenie cierpienia mogli przyjąć i rozwijać w sobie prawdziwą mądrość serca.