Bp Tadeusz Pikus urodził się 1 września 1949 r. w Zabielu jako czwarte z pięciorga dzieci, w rodzinie Bronisława i Stanisławy z domu Gudel. W latach 1975-81 studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 7 czerwca 1981 r. z rąk bp. Jerzego Modzelewskiego.

Początki kapłaństwa

Po święceniach kapłańskich ks. Tadeusz Pikus został posłany do pracy duszpasterskiej w parafii Świętej Rodziny w Jaktorowie k. Żyrardowa. Następnie w 1983 r. został skierowany przez kard. Józefa Glempa na studia z zakresu teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarra w Pampelunie w Hiszpanii, gdzie uzyskał doktorat z teologii fundamentalnej. Po powrocie do Polski w 1985 r. został referentem w Sekretariacie Prymasa Polski i wykładowcą Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, gdzie prowadził wykłady z języka łacińskiego i teologii fundamentalnej. W 1987 r. został mianowany prefektem w seminarium duchownym. Dwa lata później objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie.

Moskiewski akcent

W 1990 r. ks. Tadeusz Pikus został skierowany do Moskwy jako duszpasterz Polaków w ZSRR i kapelan Pracowni Konserwacji Zabytków. Założył College Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu, był jego dziekanem i wykładowcą teologii fundamentalnej.

W 1992 r. powrócił do Polski i ponownie został mianowany prefektem w WMSD. Ponadto, prowadził zajęcia na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie, wykłady z teologii fundamentalnej w Łowiczu – na kursie katechetycznym i w tamtejszym WSD. W 1994 r. został mianowany na stanowisko wicerektora Warszawskiego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. W 1995 r. ksiądz biskup ponownie wyjechał na rok do Moskwy, celem zebrania materiałów do pracy habilitacyjnej. Tam też przez rok uczestniczył w seminariach profesorskich w Instytucie Prawosławnym św. Andrzeja w Moskwie.

Proces dydaktyczny

Obowiązki rektora kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Bielanach przejął w 1997 r. Rozpoczął też wykłady z teologii fundamentalnej i teologii ekumenicznej, a od 1998 r. – z religiologii w warszawskiej ATK i kontynuował je do 2009 r., po utworzeniu Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Ponadto od 1997 do 1999 r. wykładał w Seminarium Duchownym w Grodnie oraz w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie. Stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii fundamentalnej uzyskał 18 lutego 1999 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie na podstawie rozprawy „Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne”. W 2002 r. Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego nadał bp. Tadeuszowi tytuł profesora nadzwyczajnego, a 14 kwietnia 2008 r. z rąk prezydenta Lecha Kaczyńskiego otrzymał on tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. 13 października 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej nadało księdzu biskupowi, za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania, „Medal Komisji Edukacji Narodowej”.

Pełnione funkcje

W Konferencji Episkopatu Polski był przez szereg lat członkiem, a od 2006 r. przewodniczącym Rady ds. Ekumenizmu. W ramach prac tego gremium redagował „Biuletyn Ekumeniczny” i zeszyty „Tygodnia Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan”. W latach 2000-06 przewodniczył pracom Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego, a w latach 2005-10 stał na czele Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną, zaś w 2010 r. został powołany na członka Zespołu KEP do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. Był członkiem Rady ds. Dialogu Religijnego i przewodniczącym Komitetu ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi, pełnił też funkcję delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów. Jest członkiem Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów (w latach 2000-04 był członkiem Zarządu Głównego Rady). Ksiądz biskup przez 10 lat przewodniczył pracom Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie, był również członkiem Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski, członkiem Zespołu KEP ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla i delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności.

Jubileusz biskupstwa

Papież Jan Paweł II 24 kwietnia 1999 r. mianował ks. Pikusa biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej, przydzielając stolicę tytularną Lisinia. Święcenia biskupie przyjął z rąk kard. Józefa Glempa 8 maja 1999 r. w warszawskiej archikatedrze św. Jana Chrzciciela. W archidiecezji bp Pikus pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Nauki Katolickiej i wikariusza generalnego archidiecezji warszawskiej. Przypadająca 20. rocznica święceń biskupich jest okazją do wyrażenia wielkiej wdzięczności i nadziei, iż niesiona Dobra Nowina będzie owocowała w ludzkich sercach.

Natomiast 29 marca 2014 r. Ojciec Święty Franciszek mianował bp. Tadeusza Pikusa trzecim w historii diecezji biskupem drohiczyńskim – po biskupach Władysławie Jędruszuku i Antonim Pacyfiku Dydyczu. Kanoniczne objęcie diecezji miało miejsce 24 maja 2014 r., natomiast uroczysty ingres do katedry, w obecności abp. Celestino Migliore – nuncjusza apostolskiego w Polsce, przedstawicieli Episkopatu Polski, duchowieństwa i wiernych świeckich, odbył się 25 maja 2014 r. Dewizą biskupią Pasterza diecezji są słowa: „Surrexit Dominus vere!” – Pan prawdziwie zmartwychwstał!