Obecny rok obfituje w wielkie jubileusze. 25 maja mija 5 lat od wprowadzenia do kościoła katedralnego pw. Trójcy Świętej w Drohiczynie i rozpoczęcia przez bp. Tadeusza Pikusa posługi w diecezji drohiczyńskiej. Ponadto przypadające 20-lecie posługi biskupiej pozwala dostrzec przewodnie motywy pasterskiej pracy
Bp Tadeusz Pikus urodził się 1 września 1949 r. w Zabielu jako czwarte z pięciorga dzieci, w rodzinie Bronisława i Stanisławy z domu Gudel. W latach 1975-81 studiował w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 7 czerwca 1981 r. z rąk bp. Jerzego Modzelewskiego.
Początki kapłaństwa
Po święceniach kapłańskich ks. Tadeusz Pikus został posłany do pracy duszpasterskiej w parafii Świętej Rodziny w Jaktorowie k. Żyrardowa. Następnie w 1983 r. został skierowany przez kard. Józefa Glempa na studia z zakresu teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarra w Pampelunie w Hiszpanii, gdzie uzyskał doktorat z teologii fundamentalnej. Po powrocie do Polski w 1985 r. został referentem w Sekretariacie Prymasa Polski i wykładowcą Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, gdzie prowadził wykłady z języka łacińskiego i teologii fundamentalnej. W 1987 r. został mianowany prefektem w seminarium duchownym. Dwa lata później objął funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie.
W 1990 r. ks. Tadeusz Pikus został skierowany do Moskwy jako duszpasterz Polaków w ZSRR i kapelan Pracowni Konserwacji Zabytków. Założył College Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu, był jego dziekanem i wykładowcą teologii fundamentalnej.
Reklama
W 1992 r. powrócił do Polski i ponownie został mianowany prefektem w WMSD. Ponadto, prowadził zajęcia na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie, wykłady z teologii fundamentalnej w Łowiczu – na kursie katechetycznym i w tamtejszym WSD. W 1994 r. został mianowany na stanowisko wicerektora Warszawskiego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. W 1995 r. ksiądz biskup ponownie wyjechał na rok do Moskwy, celem zebrania materiałów do pracy habilitacyjnej. Tam też przez rok uczestniczył w seminariach profesorskich w Instytucie Prawosławnym św. Andrzeja w Moskwie.
Proces dydaktyczny
Obowiązki rektora kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Bielanach przejął w 1997 r. Rozpoczął też wykłady z teologii fundamentalnej i teologii ekumenicznej, a od 1998 r. – z religiologii w warszawskiej ATK i kontynuował je do 2009 r., po utworzeniu Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Ponadto od 1997 do 1999 r. wykładał w Seminarium Duchownym w Grodnie oraz w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie. Stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii fundamentalnej uzyskał 18 lutego 1999 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie na podstawie rozprawy „Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne”. W 2002 r. Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego nadał bp. Tadeuszowi tytuł profesora nadzwyczajnego, a 14 kwietnia 2008 r. z rąk prezydenta Lecha Kaczyńskiego otrzymał on tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. 13 października 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej nadało księdzu biskupowi, za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania, „Medal Komisji Edukacji Narodowej”.
Pełnione funkcje
Reklama
W Konferencji Episkopatu Polski był przez szereg lat członkiem, a od 2006 r. przewodniczącym Rady ds. Ekumenizmu. W ramach prac tego gremium redagował „Biuletyn Ekumeniczny” i zeszyty „Tygodnia Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan”. W latach 2000-06 przewodniczył pracom Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego, a w latach 2005-10 stał na czele Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną, zaś w 2010 r. został powołany na członka Zespołu KEP do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. Był członkiem Rady ds. Dialogu Religijnego i przewodniczącym Komitetu ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi, pełnił też funkcję delegata ds. dialogu katolików i muzułmanów. Jest członkiem Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów (w latach 2000-04 był członkiem Zarządu Głównego Rady). Ksiądz biskup przez 10 lat przewodniczył pracom Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie, był również członkiem Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski, członkiem Zespołu KEP ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla i delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności.
Jubileusz biskupstwa
Papież Jan Paweł II 24 kwietnia 1999 r. mianował ks. Pikusa biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej, przydzielając stolicę tytularną Lisinia. Święcenia biskupie przyjął z rąk kard. Józefa Glempa 8 maja 1999 r. w warszawskiej archikatedrze św. Jana Chrzciciela. W archidiecezji bp Pikus pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Nauki Katolickiej i wikariusza generalnego archidiecezji warszawskiej. Przypadająca 20. rocznica święceń biskupich jest okazją do wyrażenia wielkiej wdzięczności i nadziei, iż niesiona Dobra Nowina będzie owocowała w ludzkich sercach.
Natomiast 29 marca 2014 r. Ojciec Święty Franciszek mianował bp. Tadeusza Pikusa trzecim w historii diecezji biskupem drohiczyńskim – po biskupach Władysławie Jędruszuku i Antonim Pacyfiku Dydyczu. Kanoniczne objęcie diecezji miało miejsce 24 maja 2014 r., natomiast uroczysty ingres do katedry, w obecności abp. Celestino Migliore – nuncjusza apostolskiego w Polsce, przedstawicieli Episkopatu Polski, duchowieństwa i wiernych świeckich, odbył się 25 maja 2014 r. Dewizą biskupią Pasterza diecezji są słowa: „Surrexit Dominus vere!” – Pan prawdziwie zmartwychwstał!
O diecezji drohiczyńskiej jako miejscu pokojowego spotkania katolicyzmu z prawosławiem - mówi KAI bp drohiczyński Tadeusz Pikus. Mówi też o trudnościach w dalszym dialogu pomiędzy Kościołem katolickim w Polsce a Rosyjskim Kościołem Prawosławnym, gdyż ten ostatni nie cieszy się autonomią od państwa. Dodaje, że polsko-rosyjskie relacje może uzdrowić modlitwa, post i jałmużna.
KAI: Od 25 maja br. jest Ksiądz Biskup pasterzem diecezji drohiczyńskiej. To teren spotkania różnych kultur, tradycji historycznych i wyznaniowych. Jak to się dziś wyraża? A jak można tę specyfikę scharakteryzować okiem pasterza?
Św. Józef, oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, w kalendarzu
liturgicznym Kościoła zajmuje miejsce specjalne, skoro jego wspomnienie
Kościół obchodzi w sposób uroczysty. Miesiąc marzec jest w sposób
szczególny poświęcony św. Józefowi. Jego święto obchodzimy 19 marca
jako uroczystość. Bardzo pięknie wyrażają prawdę o św. Józefie niektóre
pieśni: "Szczęśliwy, kto sobie patrona Józefa ma za Opiekuna. Niechaj
się niczego nie boi, gdy św. Józef przy nim stoi Patronem...".
Hebrajskie imię Józef oznacza tyle, co "Bóg przydał".
Św. Józef pochodził z królewskiego rodu Dawida. Pomimo tego, że pochodził
z takiego rodu, zarabiał na życie trudniąc się obróbką drewna. Mieszkał
zapewne w Nazarecie. Nie był on według ciała ojcem Jezusa Chrystusa.
Był nim jednak według żydowskiego prawa jako małżonek Maryi. Zaręczony
z Maryją stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Postanowił wówczas
dyskretnie się usunąć, ale po nadprzyrodzonej interwencji wziął do
siebie Maryję, a potem jako prawdziwy Cień Najwyższego pokornie asystował
w wielkich tajemnicach. Chociaż Maryja porodziła Pana Jezusa dziewiczo,
to jednak według otoczenia św. Józef był uważany za Jego ojca. On
to kierował w drodze do Betlejem, nadawał Dzieciątku imię, przedstawiał
Je w świątyni jerozolimskiej i uciekając do Egiptu ocalił przed prześladowaniem
króla Heroda. Widzimy jeszcze św. Józefa w czasie pielgrzymki z dwunastoletnim
Jezusem do Jerozolimy na święto Paschy. Potem już się w Ewangelii
nie pojawia. Niektórzy sądzą, że wkrótce potem zakończył życie w
obecności Pana Jezusa i Najświętszej Maryi, na Ich rękach i miał
uroczysty pogrzeb, bo w ich obecności. Może dlatego św. Józef jest
uważany za szczególnego patrona dobrej śmierci.
Św. Józef był rzemieślnikiem, być może cieślą, co oznacza
hebrajski wyraz charasz. Zajmował się pracą w drewnie, w metalu,
w kamieniu. Wykonywał zatem narzędzie codziennego użytku, konieczne
również w gospodarce rolnej. Jest rzeczą uderzającą, że w wydarzeniach
z dziecięcych lat Pana Jezusa, św. Józef odgrywa znaczącą rolę. Jemu
anioł wyjaśnia tajemnice wcielenia Syna Bożego, jemu poleca ucieczkę
i powrót do Nazaretu po śmierci Heroda.
Na obrazach widzimy zwykle św. Józefa jako starca, by
w ten sposób podkreślić prawdę o dziewiczym poczęciu Pana Jezusa.
W rzeczywistości jednak św. Józef był młodzieńcem w pełni urody i
sił. Pisarze podkreślają, że do tak wielkiej godności, opiekuna Pana
Jezusa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny i żywiciela - głowy Najświętszej
Rodziny, powołał Pan Bóg męża o niezwykłej cnocie. Dlatego słusznie
stawiają oni św. Józefa na czele wszystkich świętych Pańskich, a
Kościół obchodzi jego doroczną pamiątkę, pomimo Wielkiego Postu,
jako uroczystość.
Szczególnym nabożeństwem do św. Józefa wyróżniała się
św. Teresa z Avila. Z wielkim zaangażowaniem szerzyła ona kult św.
Józefa słowem i pismem. Twierdziła, że o cokolwiek prosiła Pana Boga
za przyczyną św. Józefa, zawsze to otrzymała. Jego też obrała za
głównego patrona zreformowanego przez siebie zakonu karmelitańskiego.
Za swojego patrona św. Józefa obrały sobie również Siostry Wizytki.
Św. Jan Bosko, założył stowarzyszenie św. Józefa dla młodzieży rzemieślniczej.
Papież bł. Jan XXIII, który na chrzcie św. otrzymał imię Józef, do
kanonu Mszy św. (pierwsza modlitwa eucharystyczna) dołączył imię
św. Józefa. W 1961 r. tenże Papież wydał list zalecający szczególne
nabożeństwo do tegoż Orędownika.
Liturgiczne święto św. Józefa po raz pierwszy spotykamy
w IV w. w pobliżu Jerozolimy w klasztorze św. Saby. Papież Sykstus
IV w 1479 r. wprowadził to święto do mszału rzymskiego i brewiarza,
a papież Grzegorz XV rozszerzył je na cały Kościół. W pierwszej połowie
XIX w. przełożeni generalni 43 zakonów wystąpili do Stolicy Apostolskiej
z prośbą o ustanowienie osobnego święta Opieki Świętego Józefa nad
Kościołem Chrystusa. Papież bł. Pius IX przyczynił się do ich prośby
i w 1847 r. ustanowił to święto. Natomiast papież św. Pius X podniósł
je do rangi uroczystości. Papież Pius XII wprowadził na dzień 1 maja
wspomnienie św. Józefa Robotnika. Papież Benedykt XV w 1919 r. do
Mszy św., w której wspomina św. Józefa dołączył osobną o nim prefację.
Pierwszą w dziejach Kościoła encyklikę o św. Józefie wydał papież
Leon XIII. Wreszcie papież św. Pius X zatwierdził litanię do św.
Józefa, do odmawiania publicznego. Są sanktuaria św. Józefa. Największe
i najbardziej znane jest w Kanadzie, w Montrealu. Powstało ono w
1904 r. i posiada 61 dzwonów. Cudowna figura św. Józefa została ukoronowana
koronami papieskimi w 1955 r. Kanada, Czechy, Austria, Portugalia,
Hiszpania obrały sobie św. Józefa za patrona.
W Polsce kult św. Józefa jest bardzo żywy. Już na przełomie
XI i XII w. w Krakowie obchodzono 19 marca jego święto. W XVII i
XVIII w. nastąpił największy rozwój nabożeństwa do św. Józefa. W
1645 r. ukazały się godzinki ku czci św. Józefa. W XVII w. wybudowano
największe sanktuarium św. Józefa w Polsce, w Kaliszu. Znajduje się
tam obraz pochodzący z tegoż wieku, który w 1786 r. Prymas Polski
Władysław Aleksander Łubieński, ogłosił urzędowo za cudowny. Papież
Pius VI w 1783 r. wydał dekret zezwalający na koronacje obrazu, ale
dokonała się ona dopiero w 1796 r. W Polsce jest około 270 kościołów
ku czci św. Józefa. W 1818 r. diecezja kujawsko-kaliska obrała go
sobie za patrona, a później diecezja wrocławska i diecezja łódzka.
Powstały 4 rodziny zakonne pod wezwaniem św. Józefa. W Polsce swego
czasu imię Józef było bardzo popularne.
Ojciec Święty w adhortacji apostolskiej Redemptoris Custos
z 15 sierpnia 1989 r. ukazuje św. Józefa i jego posłannictwo w życiu
Chrystusa i Kościoła. Pisze o nim, że był powołany na opiekuna Zbawiciela,
był powiernikiem tajemnicy samego Boga, mężem sprawiedliwym i oblubieńcem
Dziewicy Maryi, był pracowity, a jego praca była wyrazem miłości.
Ojciec Święty kończy adhortację słowami: "Mąż sprawiedliwy, który
nosił w sobie całe dziedzictwo Starego Przymierza, równocześnie został
wprowadzony przez Boga w początki Przymierza Nowego i Wiecznego w
Jezusie Chrystusie. Niech nam ukazuje drogi tego zbawczego Przymierza
na progu Tysiąclecia, w którym ma trwać i dalej się rozwijać ´pełnia
czasu´ związana z niewysłowioną tajemnicą Wcielenia Słowa. Niech
św. Józef wyprasza Kościołowi i światu, każdemu z nas, błogosławieństwo
Ojca i Syna i Ducha Świętego".
Kilka lat temu o „Pani Basi” było głośno, choć niewiele osób ją widziało na oczy. Tak ochrzczono postać w serialu satyrycznym, która odgrywała Barbarę Skrzypek, ówczesną dyrektor Biura Prezydialnego Prawa i Sprawiedliwości, jedną z najbardziej zaufanych współpracowników prezesa tego ugrupowania.
Po jakimś czasie jakość skeczy z „Ucha Prezesa” spadła, podobnie oglądalność i zapomnieliśmy o „Pani Basi”. Dziennikarze interesujący się polityką doskonale wiedzieli jednak kto to jest, bo była to kobieta – szara eminencja partii władzy. Jednocześnie cieszyła się szczerą sympatią tych wszystkich, którzy nieraz w oczekiwaniu na spotkanie z prezesem Kaczyńskim, rozmawiali z nią, a ona później umawiała spotkania, wszystko według niezwykłego porządku i przy wyjątkowej pamięci.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
