Jean-Claude Turcotte urodził się 26 czerwca 1936 w Montrealu jako jedno z siedmiorga dzieci. Po nauce w miejscowym liceum klasycznym i wyższym seminarium duchownym przyjął 24 maja 1959 święcenia kapłańskie. Do 1964 pracował duszpastersko w swej rodzimej archidiecezji, m.in. był diecezjalnym duszpasterzem młodzieży robotniczej. W latach 1964-1965 uzupełniał wiedzę na Uniwersytecie Katolickim we francuskim Lille, uzyskując dyplom w zakresie katolickiej nauki społecznej.

Po powrocie do rodzinnego miasta był przez wiele lat duszpasterzem środowisk robotniczych, m.in. kapelanem Niezależnego Związku Młodych Chrześcijanek (JICF), a następnie Związku Młodych Robotników Chrześcijańskich (JOC) – do 1967. W latach 1967-74 piastował różne stanowiska w swej archidiecezji, m.in. później zajmował się przygotowaniem seminarzystów do kapłaństwa. Od września 1981 był wikariuszem generalnym archidiecezji i generalnym koordynatorem działań duszpasterskich na jej terenie.

15 kwietnia 1982 św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Montrealu i przyznał mu stolicę tytularną Suas. Sakrę nominat przyjął 29 czerwca tegoż roku z rąk ówczesnego arcybiskupa miasta kard. Paula Grégoire’a. Na tym stanowisku m.in. we wrześniu 1984 koordynował wizytę Ojca Świętego w Quebecu i Montrealu. 17 marca 1990 Ojciec Święty powołał go na 9. z kolei arcybiskupa-metropolitę Montrealu, a na konsystorzu 26 listopada 1994 włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego.

Jako biskup i kardynał uczestniczył w wielu wydarzeniach kościelnych, np. w Synodach Biskupów, m.in. w specjalnym dla Ameryki (1997), gdzie był przewodniczącym komisji ds. orędzia końcowego, a następnie członkiem rady tego synodu. Przez ponad 20 lat kard. Turcotte był członkiem Rady Stałej episkopatu Kanady, a w latach 1997-2000 stał na jego czele. Należał też do szeregu urzędów Kurii Rzymskiej. Jako duszpasterz popierał akcję honorowego krwiodawstwa. W kwietniu 2005 i w marcu 2013 wziął udział w obradach konklawe, które wybrało odpowiednio Benedykta XVI i Franciszka.

20 marca 2012 papież Ratzinger przyjął jego rezygnację z pełnionej funkcji, mianując jednocześnie jego następcą abp. Christiana Lépine’a.

Pod koniec lata 2014 kardynał trafił do szpitala, gdzie – mimo troskliwej i fachowej opieki – stan jego zdrowia pogarszał się, a od 24 marca br. przebywał w hospicjum. Jego następca wezwał wiernych do modlitw o zdrowie dla wieloletniego arcypasterza archidiecezji.

Zmarły kardynał był wielkim obrońcą życia. We wrześniu 2008 zwrócił insygnia Orderu Kanady na znak protestu przeciw obdarzeniu tą samą godnością działacza proaborcyjnego Henry’ego Morgentalera.

Obecnie Kolegium Kardynalskie liczy 225 członków, z których 123 ma prawa wyborcze, przy czym 32 z nich mianował kardynałami św. Jan Paweł II, 60 – Benedykt XVI i 31 – Franciszek. Wśród 102 purpuratów powyżej 80. roku życia 2 kreował Paweł VI, 73 – papież-Polak, 19 – jego następca i 8 – Franciszek.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie dwaj Włosi: Loris Capovilla (ur. 14 X 1915), Giovanni Canestri (30 IX 1918) i Kolumbijczyk José Pimiento Rodríguez (18 II 1919), najmłodszymi zaś Tongańczyk Soane Patita Paini Mafi (ur. 19 XII 1961), Hindus Baselios C. Thottunkal z Kościoła syromalankarskiego (15 VI 1959) i Haitańczyk Chibly Langlois (29 XI 1958). Najdłuższy staż w Kolegium Kardynalskim ma Brazylijczyk Paulo Evaristo Arns OFM (14 IX 1921), mianowany kardynałem 5 III 1973. Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.