Dla nas pokolenie Judy ma jedyne w swoim rodzaju znaczenie. To właśnie z niego pochodzi Jezus Chrystus, podobnie jak i królowie Dawid, Salomon czy prorok Izajasz.
Jak wiemy, pokolenie Judy jest jednym z dwunastu pokoleń Izraela. Znaczenie hebrajskiej nazwy plemienia – Jehudah jest łączone z imieniem Boga – Elohim, stąd pojawia się wytłumaczenie, że nazwa tego pokolenia znaczy: niech będzie pochwalony Bóg – jehod ‘El.
Historia pokazała, że spełniło się błogosławieństwo Jakuba wypowiedziane w Księdze Rodzaju (por. 49, 8-12), iż pokolenie Judy będzie odgrywało najważniejszą rolę ze wszystkich pokoleń. Co więcej, w tradycji Kościoła zapowiedź z pierwszej księgi Biblii jest odczytywana jako proroctwo mówiące już wtedy o Mesjaszu: „Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska zabrana spośród jego kolan, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!”.
Po przybyciu dwunastu pokoleń Izraela do ziemi obiecanej pokolenie Judy osiedliło się na rozległym terytorium na południe od Jerozolimy, która przypadła w udziale pokoleniu Beniamina.
Reklama
Samo Królestwo Judzkie powstało w 933 r. przed narodzeniem Chrystusa. Stało się tak w wyniku podziału królestwa Salomona za panowania jego syna Roboama na dwie części. Jedna z nich obejmowała terytoria Judy i Beniamina, które pozostały wierne królowi (por. 1 Krl 12), a druga – terytoria pozostałych dziesięciu pokoleń Izraela. Po tym podziale przez wieki trwały często napięcia, a nawet walki bratobójcze między Judą i Izraelem.
W 721 r. przed narodzeniem Chrystusa dziesięć pokoleń Izraela zostało rozproszonych przez Asyrię. W praktyce pokolenia Judy i Beniamina pozostały wiernymi spadkobiercami przymierza mojżeszowego, zachowując kult w świątyni jerozolimskiej.
Od najazdu króla Nabuchodonozora w 597 r. przed narodzeniem Chrystusa Juda podlegała Babilonowi. Rok 586 był przełomowy. Wtedy po buncie ostatniego króla Judy – Sedecjasza nastąpił upadek Jerozolimy, a bardzo wielu spośród pokoleń Judy i Beniamina, w tym mieszkańców Jerozolimy, zostało uprowadzonych do niewoli w Babilonii (dzisiejsze terytorium Iraku i Syrii).
W 538 r. wygnańcy mogli powrócić z Babilonii do swej ziemi i odbudować świątynię w Jerozolimie. Dawne królestwo obejmujące pokolenia Judy i Beniamina przyjęło nazwę Judea. Co ważne, od tego czasu historia pokolenia Judy stała się de facto historią Żydów i judaizmu. Sama nazwa „Żydzi”, w języku hebrajskim: Jehudim, pochodzi przecież od pokolenia Judy – Juhudah.
W Nowym Testamencie o pokoleniu Judy czytamy już na samym początku Ewangelii. Zaraz po Zwiastowaniu jest ukazana Maryja, która poszła z pośpiechem „do pewnego miasta w pokoleniu Judy” (Łk 1, 39). W Betlejem, a więc w mieście Judy, narodził się Jezus i tam spędził pierwsze miesiące swego życia, aż do ucieczki do Egiptu. Pokolenie Judy jest więc pokoleniem Mesjasza.
W Piśmie Świętym zapisane jest proroctwo Micheasza, które wskazuje na Betlejem jako miejsce narodzin Mesjasza. Do tego proroctwa nawiązuje św. Mateusz, gdy relacjonuje spotkanie Mędrców z królem Herodem. To wtedy wezwani arcykapłani i uczeni ludu przytaczają właśnie ten fragment Księgi Micheasza (por. Mi 5, 1), choć nieco zmieniony.
Kim zatem jest sam Micheasz? Warto poznać bliżej tę postać. Otóż Micheasz jest jednym z proroków Starego Testamentu, zaliczanych do tzw. proroków mniejszych (z racji objętości jego księgi, a nie mniejszego znaczenia jego działalności). Jego imię jest wyjątkowe, gdyż z hebrajskiego można je przetłumaczyć jako „któż jak Jahwe” (mikajah). Z Biblii dowiadujemy się, że pochodził on z Moreszet-Gat (ok. 35 km na południowy zachód od Jerozolimy). Żył w czasach wielkiego kryzysu Judy i Izraela (łamanie Przymierza – kult obcych bogów, uciskanie biednych, powszechne zepsucie). Działał za czasów królów judzkich – Jotama, Achaza i Ezechiasza (ok. 740-700 r. przed Chr.), a więc w tym samym czasie co Izajasz, Ozeasz i Amos. Księga Micheasza nie zawiera opisu powołania go na proroka, ale sam Micheasz jest mocno przekonany o tym, że ma misję zleconą mu przez Boga („jestem pełen mocy Ducha Jahwe” – por. Mi 3, 8). Biblia ukazuje go jako gorliwego obrońcę biednych i uciskanych. Prorok ostro krytykował klasy rządzące, przede wszystkim ich manipulowanie własnością ziemi i wypaczenia w kulcie, zabiegał o sprawiedliwość społeczną i wzywał do zmiany postępowania, a zwłaszcza do powrotu do Boga. Według niego, mieszkańcy Judy i Izraela odeszli od Boga i żyją w grzechu (bałwochwalstwo, ignorowanie Bożego prawa i wszechobecna niesprawiedliwość społeczna), a zatem karą za takie postępowanie miało być zniszczenie Samarii (stolicy królestwa Izraela) i Jerozolimy (stolicy królestwa Judy) wraz ze świątynią jerozolimską. Ostatecznie oba proroctwa się spełniły. Wspomina o tym sam Jeremiasz, według którego zapowiedzi Micheasza nie tylko były ostrzeżeniem, ale faktycznie pomogły też mieszkańcom obu królestw zmienić ich relację do Boga i relacje między sobą. Micheasz bowiem nie tylko wzywa do poprawy, ale daje też nadzieję zbawienia – jeśli Izraelici zmienią swoje postępowanie, wówczas Jerozolima zostanie odbudowana. Definitywnie jednak przemiany tej dokona przyszły Mesjasz. Wprawdzie Księga Micheasza jest jedną z najkrótszych ksiąg Starego Testamentu – liczy zaledwie 7 rozdziałów – ale zawiera jedno z najważniejszych proroctw mesjańskich Starego Testamentu. To w Betlejem ma się narodzić przyszły król – Mesjasz. A skoro narodzi się w Betlejem, to będzie pochodził z rodu Dawida, gdyż stamtąd pochodził właśnie ten największy król Izraela (Jezus będzie określany mianem „Syn Dawida”). Co więcej – Micheasz mówi także, że pochodzenie Mesjasza jest odwieczne, czyli „od początku, od dni wieczności”. Nie dziwi więc wspomnienie proroctwa Micheasza w kontekście kończącego się Adwentu.
Publikujemy kalendarz uroczystości i świąt kościelnych w 2025 roku.
Wśród licznych świąt kościelnych można wyróżnić święta nakazane, czyli dni w które wierni zobowiązani są od uczestnictwa we Mszy świętej oraz do powstrzymywania się od prac niekoniecznych. Lista świąt nakazanych regulowana jest przez Kodeks Prawa Kanonicznego. Oprócz nich wierni zobowiązani są do uczestnictwa we Mszy w każdą niedzielę.
Podczas piątkowej 8. kongregacji generalnej, kardynałowie kontynuowali rozmowy nt. Kościoła i świata i poruszyli m.in. zagadnienie hermeneutyki ciągłości trzech ostatnich pontyfikatów: Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka. Podczas briefingu prasowego dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej zdementował natomiast informacje o rzekomym złym stanie zdrowia kard. Pietro Parolina i interwencji medycznej.
W dzisiejszej, 8. kongregacji generalnej wzięło udział ponad 180 kardynałów, w tym ponad 120 elektorów. Wysłuchano 25 wystąpień. Dotyczyły one m.in. następujących tematów: ewangelizacji jako centrum pontyfikatu papieża Franciszka, skutecznego głoszenia Ewangelii ludziom młodym, ale też środowiskom od poziomu parafii do Kurii Rzymskiej, cierpienia i świadectwa członków Kościołów Wschodnich, skandalach finansowych i nadużyciach seksualnych, kluczowym miejscu liturgii i Eucharystii, synodalności, w odniesieniu do kolegialności, misyjności i sekularyzacji, roli przepisów prawa kanonicznego oraz hermeneutyce ciągłości między pontyfikatami Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
