Nietrudno wyobrazić sobie, jak bardzo musiało być bolesne to wygasanie pracy kapłańskiej i – wyjątkowo bogatej – aktywności społecznej i twórczej. Mogliśmy mu ofiarować tylko modlitwę. To dużo, ale pamiętaliśmy, jak wielką radość sprawiało mu okazywane przez nas przywiązanie, regularne spotkania i snucie wspólnych planów.