W ostatnią niedziele sierpnia w Jodłówce odbyły się XXXIX Dożynki Archidiecezji Przemyskiej i Dożynki Gminy Pruchnik połączone z odpustem ku czci Matki Bożej Pocieszenia.
Dożynki to stara ludowa tradycja mocno wpisana w kulturę i obyczajowość polskiej wsi. Obyczaj ten z całą mocą podkreśla wartość ciężkiej pracy rolników i pokazuje ścisły związek trudu człowieka z Bożą łaską.
Piękna tradycja
Beze mnie nic nie możecie uczynić – mówi Bóg (por. J 15,5). Z dawien dawna wiedzieli to mieszkańcy wsi, dlatego, gdy widzieli, że kłosy kruszą się i wysypują swoje ziarno, wołali: „To już czas!” Wtedy żniwiarze i żniwiarki ubrani na biało z wiankami na głowach szli w sobotę rano, gdyż dzień ten był poświęcony Matce Bożej, na Mszę św., aby poświęcić kosy i sierpy, a potem iść w pole zbierać ziarno na chleb. Następnie najlepsze żniwiarki wiły wieńce, które po skończonych żniwach przynoszono do kościoła, by podziękować Bogu za dary ziemi. I płynęła modlitwa do nieba przez wieki, tak jak i dziś płynie.
A ludzie tak się modlili: Dałeś nam Boże piękne plony. Wszystko mamy z Twojej ręki. / Dziś niosąc chleb i wieniec Tobie składamy dzięki. / Przynieśliśmy bochen chleba pełnego zboża, / niechaj go pobłogosławi najświętsza ręka Twoja. / Niechaj chleba nie zabraknie na całym Bożym świecie, / my jesteśmy wszyscy braćmi jednego Ojca dzieci”.
W Jodłówce
Reklama
Uroczystość dziękczynienia za plony zgromadziła rzesze wiernych i zaproszonych gości z terenu całej archidiecezji. Obecni byli przedstawiciele władz państwowych i administracji samorządowej z gospodarzem gminy, burmistrzem Pruchnika Wacławem Szkołą. Ponadto 45 delegacji z różnych parafii archidiecezji u stopni eucharystycznego ołtarza i przed tronem jodłowieckiej Matki Pocieszycielki złożyło wieńce dożynkowe, by w ten sposób podtrzymać starą tradycję.
Mszy św. dożynkowej przewodniczył pasterz archidiecezji przemyskiej abp Adam Szal. Wraz z metropolitą Eucharystię koncelebrowali m.in.: duszpasterz rolników archidiecezji przemyskiej ks. Władysław Dubiel i ks. Jerzy Jakubiec, proboszcz parafii Matki Bożej Pocieszenia w Jodłówce.
Zmysł wiary
W homilii ksiądz arcybiskup podkreślił, jak duże znaczenie dla losów człowieka ma ciężka praca, a także umiejętność dziękowania Panu Bogu w każdej sytuacji. Zauważył, że ludzie czynili to od zarania dziejów. Z tych wartości rodzi się także pokój, który dziś jest tak bardzo potrzebny każdemu z nas. To właśnie w pracy rolnika, w pocie jego czoła wyraża się radość z otrzymanych łask i szacunek dla Boga. Prawdziwy rolnik ma zmysł wiary, który z jednej strony każe mu ufać swoim rękom i maszynom, a z drugiej zdaje on sobie sprawę, że musi liczyć się z Panem Bogiem nawet wtedy, kiedy nazywa Go siłami natury. Stąd też rolnik zawsze prosi o błogosławieństwo, gdy dokonuje zasiewu i gdy zbiera owoce swojej pracy. Ma także potrzebę wyrażania wdzięczności za to, że jego zbiory zostały uchronione od gradu, powodzi, suszy i różnych innych niebezpieczeństw.
Ważny dar Boży
Reklama
Owocem pracy rąk ludzkich są nie tylko piękne dożynkowe wieńce, ale także chleb, o który powinniśmy codziennie prosić i za którego dziękować. Chleb powszedni, ale także ten Eucharystyczny daje siły człowiekowi do walki w słusznych Bożych sprawach. Daje siły rolnikom i każdemu z nas. Władysław Syrokomla, poeta epoki romantyzmu, w wierszu Kęs chleba napisał: A w ziemskim chlebie jest pokarm i siła / W chlebie Bóg życie doczesne przesyła, / Z chleba bierzemy i żywi, i zdrowi / Zbawienie ciału, zbawienie duchowi.
– Doceń więc, człowieku, wartość tego, czym karmisz się na co dzień. Otwórz oczy i patrz jak użyźniona pracą rolnika ziemia wydaje plon. Jak pada ziarno na pola i jak pielęgnowane wyrasta, a ogrzewane gorącym słońcem dojrzewa, abyś ty miał co jeść – powiedział abp Szal. – Doceń, chrześcijaninie, gdy stajesz u stopni eucharystycznego ołtarza, modlisz się i przyjmujesz Ciało Chrystusa, który ukrył się w kruszynie chleba, abyś ty mógł żyć. Powtarzaj wtedy za św. Pawłem: „Żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”(por. Ga 2,20). Przy ołtarzu tworzymy komunię i z Bogiem, i z ludźmi – podkreślił. W ten sposób możemy kroczyć wszyscy razem przez ziemię.
Następnie metropolia poprosił Boga: – Panie Jezu, spraw, abyśmy Ciebie podczas naszej wędrówki poznali, w Ciebie wierzyli i Ciebie miłowali. Niech nic i nigdy nie przesłoni nam Ciebie. Uczmy się od rolników wiary prostej, radosnej i szczerej. Uczmy się wdzięczności za chleb i wszelkie łaski, jakie z Twojej dobroci stają się naszym udziałem – dodał. – Uczmy się miłości do ojczyzny, do Boga i Jego Matki, a także przywiązania do ziemi i tradycji. Pamiętajmy, że gdy Bóg we wszystkim, czego się w życiu podejmujemy będzie na pierwszym miejscu, wszystko inne będzie na miejscu właściwym.
Podczas dożynek modlono się, by w polskich domach nie zabrakło chleba
– Wierność ideałom jest gwarantem tego, że nie pogubimy się życiowo, nie skompromitujemy się i w naszym polskim domu będziemy gospodarzami, a nie najemnikami – mówił podczas dożynek bp Edward Białogłowski.
Do Parku Papieskiego w Rzeszowie, 28 sierpnia, przyjechało ponad 60 delegacji z parafii diecezji rzeszowskiej z wieńcami żniwnymi. Tegoroczną obsługę dożynek, w tym przygotowanie liturgii, zapewnili wierni i duszpasterze z Diecezjalnego Sanktuarium św. Józefa w Rzeszowie i dekanatu Rzeszów Północ. Przed Mszą św. odbył się program słowno-muzyczny w wykonaniu diakonii muzycznej z parafii św. Józefa w Rzeszowie.
W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników.
Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę...
Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego.
W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.
Pozytywny wizerunek rodziny, zachęta do budowania trwałych relacji oraz pokazanie, że rodzina może liczyć na wsparcie - takie m.in. cele przyświecają kampanii społecznej „Wybieram rodzinę”, zainicjowanej przez Związek Dużych Rodzin Trzy Plus. Oficjalna inauguracja kampanii miała miejsce dziś podczas spotkania w kawiarni Agere Contra w Warszawie. Podczas spotkania mówiono również o 13 Ogólnopolskim Zjeździe Dużych Rodzin, który zaplanowany jest od 6 do 8 czerwca w Zakopanem. Odbył się też krótki panel na temat problemów demograficznych.
O idei kampanii, zainicjowanej przez Elżbietę Majkę z ZDR opowiedziała Korina Bulenda - Nowak, specjalistka ds. komunikacji ZDR. Podkreśliła, że kampania „Wybieram rodzinę” skierowana jest przede wszystkim do młodych ludzi, którzy stają przed wyborem swojej drogi życiowej. Kampania ma pokazać wartość rodziny, wartość życia we wspólnocie, w której mamy z kim dzielić troski i radości. Zaznaczyła, że nie chodzi o to, by przedstawiać rzeczywistość wyidealizowaną i "cukierkową" ale taką, w której mimo różnych trudności jest w sumie więcej radości.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
