Anna Wyszyńska: Prawidłowy wynik poziomu glukozy na czczo, czyli – mówiąc popularnie – poziom cukru powinien być niższy od 100 mg/dl. O czym świadczy wyższy wynik?
Mgr Alicja Szewczyk: Zacznijmy od informacji ogólnych. Na świecie jedna osoba dorosła na dziesięć choruje na cukrzycę. Ponad 90% z nich ma cukrzycę typu 2. Blisko połowa nie została jeszcze zdiagnozowana. Jeśli cukrzyca nie zostanie wcześnie wykryta i nie będzie leczona, może doprowadzić do poważnych i zagrażających życiu powikłań. Podstawowym testem diagnostycznym w tym zakresie jest pomiar stężenia glukozy we krwi wykonywany na czczo. Stężenie glukozy we krwi na poziomie od 100 do 125 mg/dl (5,6-6,9 mmol/l) jest nieprawidłowe, stanowi jeden z elementów stanu przedcukrzycowego. Ta sytuacja wymaga zwykle pogłębionej diagnostyki w postaci doustnego testu tolerancji glukozy.
Jakie są przyczyny i objawy tego stanu?
Jest wiele czynników, które mogą się przyczyniać do wystąpienia stanu przedcukrzycowego. To przede wszystkim nadwaga i otyłość, a także nieprawidłowy sposób żywienia – wysokie spożycie cukrów prostych, m.in.: słodyczy, napojów słodzonych, nasyconych kwasów tłuszczowych, mięsa czerwonego i żywności przetworzonej. Dodajmy, że do stanu przedcukrzycowego mogą prowadzić również: zbyt wysokie stężenie trójglicerydów we krwi, niski poziom „dobrego” cholesterolu LDL, a także podwyższone ciśnienie tętnicze krwi. Należy zwrócić szczególną uwagę na takie dolegliwości, jak m.in.: zwiększone pragnienie i spożycie płynów (polidypsja), zwiększony apetyt – tzw. wilczy głód (polifagia), zwiększone oddawanie moczu (poliuria), niezamierzona utrata masy ciała, przewlekłe zmęczenie, ogólne osłabienie, częste, nawracające infekcje, np. zakażenia układu moczowego. Leczenie stanu przedcukrzycowego ustalane jest przez lekarza na podstawie wyników badań oraz dodatkowych uwarunkowań zdrowotnych pacjenta.
Czy ten stan można cofnąć?
Stan przedcukrzycowy jest zaburzeniem odwracalnym – istotne są jednak wczesne wykrycie nieprawidłowości oraz dokładne przestrzeganie zaleceń lekarskich. Podstawowym elementem leczenia jest redukcja masy ciała. Skuteczne odchudzanie obejmuje zarówno zmianę nawyków żywieniowych, jak i zwiększenie aktywności fizycznej. W niektórych przypadkach lekarz może zadecydować o konieczności włączenia leków. Istotnym elementem jest redukcja kaloryczności w odżywianiu – początkowo o ok. 500 kcal na dobę w porównaniu z dietą stosowaną dotychczas. Warto pamiętać także o częstszym spożywaniu mniejszych porcji posiłków. Optymalnie powinno to być pięć posiłków dziennie w odstępach co 3 godz. Konieczne jest unikanie produktów bogatych w cukry proste, takich jak np. cukierki, słodzone napoje i inne słodycze. Należy także wyeliminować z diety produkty bogate w tłuszcze nasycone (np. typu fast food) oraz maksymalnie zredukować spożycie alkoholu. Potrawy powinny być spożywane w formie gotowanej w wodzie lub na parze oraz duszonej. Nie należy zapominać o aktywności fizycznej. Warto wprowadzić ćwiczenia fizyczne kilka razy w tygodniu (co najmniej 150 min tygodniowo). Zachęcam wszystkich do wypełnienia ankiety w kierunku badania przesiewowego dotyczącego ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2. Ankieta jest dostępna na stronie internetowej: www.pfed.org.pl/aktualno347ci/swiatowy-dzien-cukrzycy-ocen-ryzyko-wystapienia-cukrzycy-typu-2 .
Cukrzyca jest chorobą rodziny, jednak rozmowa o niej często jest tematem tabu. Istotnym wyzwaniem wśród chorych jest depresja, jednak ten temat rzadko jest podejmowany w kontekście cukrzycy. Najczęściej cukrzycy typu 2 współtowarzyszą nadciśnienie tętnicze i choroby sercowo-naczyniowe.
Jednakże chorzy nie mają finansowanego leczenia kardioprotekcyjnego, zaś ich niektórzy bliscy nigdy nie odbyli warsztatu z zakresu udzielania pierwszej pomocy. Aktywność fizyczna niemal nie istnieje u osób chorych na cukrzycę, a zmiana nawyków żywieniowych i rozumienie zasad zdrowego odżywiania jest różnie postrzegana przez badanych. Bliscy, pomimo że są
w grupie ryzyka wystąpienia cukrzycy, nie potrafią podać norm poziomu glukozy we krwi na czczo dla osób zdrowych, a bliscy osób chorych na cukrzycę typu 2 czasami wskazują nieprawidłowy typ cukrzycy u swoich bliskich chorujących na cukrzycę. Osoby chore na cukrzycę pomijają pomiary poziomu glukozy we krwi z powodu odczuwanego bólu opuszków palców i trudności w odmierzaniu czasu pomiaru.
W związku z tym chcieliby, żeby tradycyjny glukometr zastąpiły nowoczesne urządzenia do monitorowania glikemii, które nie wymagają nakłuwania. Osoby chore na cukrzycę
i ich bliscy najbardziej ufają lekarzom diabetologom oraz pielęgniarkom/edukatorom
do spraw diabetologii. Wskazują również, iż otrzymują zbyt mało opakowań pasków
do pomiaru glukozy od lekarza, żeby wykonywać częstsze kontrole. Niestety,
w większości przypadków, o cukrzycy w rodzinie nie rozmawia się, wskazując,
iż cukrzyca często jest powodem kłótni. To kluczowe wnioski najnowszego raportu
pt. „Polska rodzina z cukrzycą”, zrealizowanego przez Stowarzyszenie Edukacji Diabetologicznej, Fundację Zdrowie i Edukacja Ad Meritum i dr Tomasza Sobierajskiego, socjologa przy współpracy z dr Anną Majchrzak, diabetologiem. Patronat nad raportem objęły: Polskie Towarzystwo Diabetologiczne, Polskie Stowarzyszenie Diabetyków
i portal mojacukrzyca.org.
Czy oddawanie czci należy się tylko Panu Bogu? Po co pośrednictwo Maryi? Czy w ogóle powinniśmy się do niej modlić?
Czy wiesz, co wyznajesz? Czy wiesz, w co wierzysz? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? Jeśli nie, zostań z nami. Jeśli tak, tym bardziej zachęcamy do tego duchowego powrotu do podstaw z portalem niedziela.pl. Przewodnikiem będzie nam Katechizm Kościoła Katolickiego oraz Youcat – katechizm Kościoła katolickiego dla młodych.
W dn. 30 marca – 1 kwietnia w parafii św. Jana Marii Vianneya w Polichnie odbyły się rekolekcje wielkopostne. Czas wchodzenia w tajemnice Bożej miłości parafianie przeżyli pod kierunkiem o. Ryszarda Koczwary z Niepokalanowa.
Chcąc przygotować wiernych do głębokiego przeżycia Wielkiego Tygodnia, rekolekcjonista umacniał ich w cnotach teologalnych, eksponując, że fundamentem duchowości chrześcijańskiej jest wiara, a w jej skład wchodzi poznanie, doświadczenie emocjonalno-wartościujące i moralne działanie. Ukazując wartość Wielkiego Tygodnia, mobilizował do rozwoju wiary, mężnego jej wyznawania w każdych okolicznościach życia. – Trzeba pokazać, że jestem katolikiem, chrześcijaninem i nie wstydzę ani nie boję się wiary – powiedział. Przypomniał, że progresja wiary i wytrwałość w niej, bez względu na różnorodność doświadczeń życia, pozostaje nadrzędnym obowiązkiem chrześcijan, rodziców wobec dzieci i Kościoła wobec wiernych. Pytał więc: - „Co zrobiliśmy z dzieciństwem dzieci, czy mają one jeszcze dzieciństwo? Czy te, które wyjechały za granicę z braku miłości do ziemi, będą miały do kogo/czego wracać?”. Rekolekcjonista uwypuklił, że centrum wiary chrześcijańskiej stanowi Jezus Chrystus. Podkreślił, że „Jezus - centrum, kierownik i wyznacznik mojego życia, może uzdrowić mnie i moich najbliższych”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
