Reklama

Kultura

Moc truchleje

Fanów mojego cyklu teatralnego oraz wszystkich czytelników Niedzieli zapraszam na subiektywną rekomendację świąteczną. Cóż tam obejrzeć w Teatrze Telewizji?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dobroć w zabawie

Opowieść wigilijna
Charles Dickens, reż. i scen. Tomasz Szafrański [VOD]

No to pan redaktor zaskoczył rekomendacją. Oryginalnie tak, nieszablonowo... A jednak!

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Tomasz Szafrański w swojej adaptacji Dickensowskiej klasyki dokonuje pomysłowych przesunięć tematycznych i estetycznych, które powodują, że arcydzieło literackiego portretu staje się próbą namalowania panoramy. I choć tracimy może spójność oryginału i destylat metamorfozy, którą prezentował Ebenezer Scrooge, zyskujemy coś innego, nie mniej wartościowego: przesłanie dla młodego pokolenia (nie tylko!).

Nauczyciel języka polskiego (Sebastian Stankiewicz) z renomowanego liceum reżyseruje szkolny spektakl – inscenizację Opowieści wigilijnej. W przestrzeni zamkowej zaproszeni goście – w tym burmistrz (zawsze zabawny Paweł Koślik) – oglądają, jak sztukę diabli biorą, bo zmienia się główny aktor (z prymusa na nieuka), co rusz ktoś widzi duchy, dyrektorka gotuje się jak Rosół (sic!), a reżyser, psor Czechowicz zwany Rumcajsem, nie radzi sobie z płaszczem Konrada, który samochcąc przyodział wbrew namowom Słonimskiego.

Reklama

Spektakl to wartki, bo w 45 minutach porywa się na kilka toposów, czerpie z różnych gatunków, a przy tym nie zapomina o celu: o cudzie, o przemianie człowieka. Piękna, minimalistycznie skrótowa historia o zszywaniu rozbitej rodziny, o nastoletnich strachach, o jedynej w swoim rodzaju dynamice uczeń – rodzic – szkoła. A jednak nie jest to tylko opowieść o młodości, nie jest to antyteza Scrooge’a – nestor literatury świątecznej przewija się nieustannie jako symbol, jako punkt odniesienia do namysłu o przemijaniu, roli w świecie, o doniosłości bytu.

Krytyczny widz może stwierdzi, że się zanadto doszukuję. Możliwe. Uważam jednak, że ten spektakl stanowi świetny pomost między pokoleniami – między tymi, którzy przywiązani są do archetypicznej historii pryncypała-liczykrupy, oraz tymi, którzy potrzebują wizualizacji samego siebie jako protagonisty zdolnego przejść przemianę. Żyjemy w czasach społeczności zatomizowanej i wyalienowanej w pozorowanym narcyzmie, warto więc zbliżać się do drugiego człowieka przez lekcję pokory, jaką ten spektakl promuje.

Tomasz Szafrański piórem jak warząchwią zabełtał w starym kociołku Dickensa i posiłkując się estetyką kina grozy i konceptem szkolnej dramy, nadał Opowieści wigilijnej nowy smak. Bo choć wspaniałe słuchowisko, przy którym niejedna rodzina ubiera choinkę, może być tradycją i standardem tej historii, to nowa inscenizacja nie musi być od niej gorsza. Barszcz synowej może dorównać barszczowi teściowej. A wiara reżysera w to, że dzisiejszy licealista znał będzie postać Rumcajsa, wydaje mi się naiwnością z rodzaju tych pięknych, zbratanych z nadzieją na lepszy świat.

Pójdź za mną!

Cicha noc
Amanita Muskaria, reż. Paweł Paszta [emisja: TVP Kultura, 24 grudnia godz. 20]

Reklama

Rodzina – starsze jej pokolenia – zbiera się przy wigilijnym stole. Rozpoczyna się coroczne rozpruwanie przeszłych ran i strat, wojennych krzywd i wyrytych pręgą na sercu porachunków. Przewijają się resentymenty, repatriacja, z mgły pamięci odradza Lwów, ścierają się Mickiewicz i Taras Szewczenko – poezja w szacie piękna i nienawiści. Nieobecność młodych na wigilii jest jak niemy sąd nad odchodzącym światem geruzji.

O godz. 20 będziemy już po wieczerzy. Niech ten spektakl będzie zwierciadłem, które pocieszy lub wstrząśnie; przestrogą wigilijną, zerknięciem w trzeci krąg piekła Kaczmarskiego*, by się opamiętać. Nowonarodzony nawoływał w końcu, by za Nim pójść, a nie o Nim jeno pamiętać.

*Nam znośnie, nam znośnie, nam znośnie

Tak żyjemy niewidocznie i bezgłośnie

Pożyjemy i pomrzemy

Nie usłyszy o nas świat

A po śmierci wypijemy

Za przeżytych w dobrej wierze parę lat

Caravaggio z Wilkowiecka

Dialog o Narodzeniu
reż. Wawrzyniec Kostrzewski [VOD]

Wawrzyniec Kostrzewski z Wojciechem Suleżyckim (autor zdjęć) łączą węzłem artystycznego małżeństwa staropolskie teksty jasełkowe z maestrią barokowego malarstwa Caravaggia i Rembrandta; mariaż ten jest krótki – półgodzinny – ale niebywale pełny treści i poetyki obrazu. To taki rodzaj wieczerzy dla oka i ucha, któremu recenzja nie służy – pustosłowie więc na bok, zobaczcie sami.

2024-12-17 12:16

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

40. Biesiada Teatralna w Horyńcu-Zdroju

Niedziela zamojsko-lubaczowska 9/2019, str. II

[ TEMATY ]

teatr

Adam Łazar

Podczas ogłoszenia wyników

Podczas ogłoszenia wyników
Horyniec trzema sanatoriami stoi, a jego wody lecznicze i borowina znane są w kraju i za granicą. Horyniec ma także bogate tradycje teatralne. W połowie XIX wieku książę Oleander Poniński zbudował teatr dla swego syna Ludwika Nikodema, który był jego dyrektorem, reżyserem, aktorem, autorem sztuk. Do Horyńca przyjeżdżały teatry ze Lwowa, Krakowa, Wiednia. W 1946 r. budynek teatru został doszczętnie spalony przez sotnię Ukraińskiej Powstańczej Armii. Konserwator zabytków podjął decyzję odbudowy teatru w 1966 r. Ma w nim siedzibę Gminny Ośrodek Kultury. Od 1976 r. odbywają się tu Biesiady Teatralne – Ogólnopolskie Konfrontacje Zespołów Teatralnych Małych Form.
CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

„Człowiek, który był blisko” - ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego

2025-07-31 18:08

[ TEMATY ]

Jasna Góra

pogrzeb

BPJG/Krzysztof Świertok

Ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego

Ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego

Został zapamiętany jako sumienny zakonnik, człowiek, który „zawsze był gdzieś blisko, tam, gdzie trzeba – bez rozgłosu, bez wielkich słów”. Na Jasnej Górze odbyło się ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył przełożony generalny o. Arnold Chrapkowski, homilie wygłosił o. Michał Lukoszek, wikariusz generalny Zakonu Paulinów.

- Dziękujemy za to, że pokazywałeś, jak można żyć blisko Boga i Matki Bożej – zwyczajnie, codziennie, z sercem, za Twoje świadectwo – nie z wielkich słów, ale z małych gestów. Za to, że byłeś człowiekiem obecności – powiedział w homilii wikariusz generalny Zakonu Paulinów.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję