Świątynia Pańska została wzniesiona przez króla Salomona w Jerozolimie, położonej w obniżeniu między wzgórzami Betel i Betlejem. To najstarsze miasto otaczają doliny Cedronu, Gehenny i Tyropeonu. Od północy przylegało do niego wzniesienie, na którym złożono Arkę Przymierza i zbudowano pierwsze sanktuarium. Ten obszar mógł być strefą sakralną wcześniejszych mieszkańców, czyli Jebuzytów. Z racji zbudowania na nim świątyni Boga Izraela miejsce to nazywano Wzgórzem Świątynnym lub też Górą Świątyni Pańskiej. Od 622 r., wskutek reformy religijnej dokonanej przez króla Jozjasza, tylko tu mogła się znajdować legalna świątynia Boga Izraela. Dlatego po jej zniszczeniu przez Babilończyków, gdy Żydzi mogli już powrócić z wygnania, odbudowano ją w tym samym miejscu. Odnowiona przez Machabeuszy i upiększona z inicjatywy Heroda Wielkiego przetrwała aż do 70 r., kiedy to zburzyli ją Rzymianie.