Dzwon jest symbolem „głosu Boga”. Dzwony łączą niebo z ziemią, przypominają o wieczności. Dzwony nabrały znaczenia w Europie po roku 800. Ich głos odzywał się z wież kościelnych i katedr.
Ich uroczysty, melodyjny i daleko rozlegający się dźwięk wywoływał w duszach podniosły nastrój, zachęcał do zadumy i przypominał o zobowiązaniach wobec Boga.
We wczesnych wiekach używane były tylko dzwonki małe w klasztorach, sygnalizujące rozpoczęcie wspólnych modlitw i ćwiczeń duchowych.
Głos dzwonów nadal przypomina o nabożeństwach, podkreśla ich wagę, np. w czasie Procesji Rezurekcyjnej, Eucharystycznej w Boże Ciało. Dzwony zaznaczają też ważne wydarzenia wspólnoty wiernych, np. żegnanie parafian w drodze do wieczności.
Poeta doświadczenia religijnego Jerzy Liebert najtrafniej oddał, czym są dzwony:
Wykuwała nas z brązu wieczność
Twarde dźwięki słodkie dla ucha,
Ale ranią Bogiem i miażdżą
Każdego, kto się zasłucha.
Jak łany spęczniałe ziarnem –
Mówimy do was pokarmem,
Mówimy chlebem białym. [...]
W naszych tonów krótkich komendzie
Surowa jest rzeczywistość.
Wyrąbałyśmy drogę pokorze,
By szły po niej męstwo i czystość. [...]
Ale dźwięk się na ludzi rozpiął,
Odnalazłeś ten sam dźwięk w innych –
I stała się jedna rodzina.
Głos dzwonów może niektórych ludzi ranić, ale są to rany leczące, bo zmuszają do zamyślenia nad sprawami zasadniczymi. Ich surowy ton pomaga człowiekowi słabemu wypracować drogę podstawowych cnót. Biały chleb to oczywiście Chleb Eucharystyczny. Człowiek, gdy dosłyszy ten głos w swoim wnętrzu, wnet może się przekonać, że inni też są uwrażliwieni na Boże wołanie. Jest to wołanie do życia we wspólnocie Ludu Bożego.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
