Czy potrzeba nam piękna, które nas otoczy muzyką, przyrodą, uśmiechami szczerych ludzkich twarzy? Czy potrzebne nam dobro tak nierozerwalnie związane z pięknem? Czy potrzeba nam życzliwości, codziennego
starania o lepszy, nie tylko dla siebie, dzień?
Patrzę czasem na smutne twarze przechodniów, widzę zatroskane oczy, zmęczenie. Widzę brak nadziei, bezsens, strach przed następnym dniem. Nie dla wszystkich wakacyjny odpoczynek, o którym latem, nawet
tak chłodnym jak tego roku, mówi się z radością. Nie dla wszystkich wyjazdy do wypoczynkowych pięknych miejscowości, spacery nad morzem, górskie wspinaczki ani urokliwe wschody i zachody słońca nad jeziorami.
Nie dla wszystkich koncertowe, teatralne i operowe sceny, nie dla nich ten uznany za lepszy i piękniejszy świat. Skazani na życie bez nadziei, radości, bez piękna i zachwytu nad pięknem starają się nie
myśleć o tym, co stracili i tracą, nie zliczają przykrości. Wielu z nas stara się jakoś przepchać kolejny smutny i szary dzień, przeżyć jeszcze dobę, tydzień, nie licząc na lepsze i na szczęśliwsze czasy...
Ale u nas, w Łomży i okolicznych miejscowościach, w lipcu dzieje się coś bardzo, bardzo ważnego. Od 11 już lat przyjeżdża do nas Jacek Szymański wraz ze swymi przyjaciółmi, jak on artystami, i wtedy
festiwalowa, radosna i nagle świąteczna Łomża staje się innym miastem. W te dni wszyscy stajemy się inni. Nie myśli się już o ciężarach codzienności i trudach. Odchodzą od nas przykrości i smutki. Wszyscy
razem, bogaci i biedni, pracujący i bezrobotni, młodzi i starsi możemy uczestniczyć w wielkim muzycznym festiwalu i każdy może znaleźć coś dla siebie. W tym roku słuchaliśmy pieśni religijnych i patriotycznych,
otworzył się przed nami kolorowy świat operetki i ostatnio coraz częściej przypominanych dawnych żydowskich miasteczek.
5 lipca uczestniczyliśmy w Requiem Piaśnickim - wielkiej modlitwie poświęconej pamięci ofiar zbrodni i męczeństwa okresu II wojny światowej, a trzy dni później katedra łomżyńska zamieniła się,
tak jak w ubiegłym roku, w operową scenę, gdzie wystawiona została wielka włoska opera werystyczna Tosca.
Z wielkim żalem żegnamy pana Jacka i jego przyjaciół. Z wielkim żalem żegnamy niepowtarzalny festiwalowy nastrój. „Co dobre, szybko się kończy”. Oto nastają znów zwyczajne, szare dni,
wracamy do nie zawsze łatwej codzienności. A tak bardzo potrzeba nam piękna, muzyki i śpiewania z całego serca, tak bardzo potrzeba nam nadziei, którą daje piękno, tak bardzo potrzeba nam świątecznych,
festiwalowych dni.
Jaką niespodziankę przygotuje nam pan, panie Jacku za rok? Bo przecież spotkamy się jeszcze na pewno nie jeden raz. Dziękujemy, prosimy i zapraszamy!
Siostra zakonna z szalikiem poszła na mecz Legii. "Bałam się, że nie wrócę"
2024-11-08 10:29
ŁB /wpolityce.pl /Meczyki.pl
uslatar, Adobe Stock
Stadion Wojska Polskiego, Legia Warszawa
Tak kibice Legii potraktowali siostrę zakonną na „Żylecie”! „Proszę księdza, poszłam do spowiedzi z całego życia, bo bałam się, że już nie wrócę z tego meczu. - relacjonował wizytę siostry zakonnej na stadionie Legii Warszawa ks. Bogusław Kowalski na kanale Meczyki.
Ks. Bogusław Kowalski, proboszcz Parafii Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Warszawie, znany ze swojego zamiłowania do piłki nożnej opowiadał o tym, co usłyszał od jednej z sióstr zakonnych.
W czasach Pana Jezusa kobieta nie mogła stanowić sama o sobie. Zależała najpierw od ojca, ewentualnie brata, a później najczęściej od męża lub syna. Po śmierci głowy rodziny była w trudnej sytuacji, szczególnie gdy nie miała dzieci. Choć prawo nakazywało troskę o nią rodzinie czy instytucjom religijnym, to stan, w którym się znajdowała, narażał ją na nadużycia ze strony innych. Starożytni królowie, aby podkreślić swoją łaskawość wobec poddanych, nosili miano opiekunów wdów, sierot i cudzoziemców, czyli najbardziej bezradnych. Pan Jezus daje wyraz swej troski o wdowy z niebywałą przenikliwością. Wypomina uczonym w Piśmie ich obłudne postępowanie. Pod płaszczykiem troski o samotne po śmierci męża kobiety, używając swojej pozycji religijnej i społecznej, zabiegali oni o dochód dla swojej grupy lub dla siebie. Mieli prawo zarządzać majątkiem wdów i pobierać z tego tytułu prowizję, dodajmy: znaczącą, jeśli wdowa była bogata. Czasem za tę pracę zobowiązywali się do modlitwy, a bywało też tak, że udając religijną troskę, okradali je. Pan Jezus zapowiada za to bardzo surową karę. Zapytajmy wobec tego: czy nasza pobożność nie jest podszyta jakąś wyrachowaną interesownością? Postawa chciwości czy hipokryzji niszczy więź z Bogiem i z ludźmi, a w konsekwencji nas samych. Czy okazywana dobroć nie jest obliczona na wymierne korzyści materialne lub prestiż? Czy powierzone nam pieniądze służą dobrej sprawie czy niegodziwej? Druga część Ewangelii opowiada o tym, co zdarzyło się przy skarbonie świątynnej. Przy ostatniej, trzynastej, wrzucający datek nie musiał podawać kapłanowi intencji, w jakiej to czyni. Bogaci, ofiarując pokaźną kwotę na świątynię, wypełniali obowiązek troski o nią i przy okazji zyskiwali miano hojnych, choć ofiara pochodziła z nadmiaru tego, co posiadali. Pan Jezus obserwuje wdowę, która wrzuca do skarbony dwa pieniążki stanowiące całe jej utrzymanie. Mogła zostawić sobie jedną monetę na chleb. Wrzucając obie, daje wyraz heroicznej wiary, że przecież sam Bóg zatroszczy się o nią, weźmie ją w obronę, nie da jej zginąć. Ona dała najwięcej – dosłownie całe życie, a jej wiara była żarliwa, gorąca. Boża „rachunkowość” patrzy na serce. A jak jest z nami? Czy nie lękamy się zbytnio o jutro? A może nasze troski są przyziemne, nijakie, zbędne, ba – gorszące? Bóg troszczy się o nas, wie, czego nam potrzeba, zanim Go poprosimy. Dba nawet o wróble, lilie i włosy na naszej głowie. Czy przypadkiem nie jest tak, że zbyt kurczowo trzymamy się opłacalności, prognozy zysków i stopy zwrotu z inwestycji? Tymczasem troski trzeba przerzucić na Niego i sprawdzać „inwestycje” pod kątem „odsetek” wypłacanych w wieczności. Zdarzenie z ubogą wdową poprzedza opis męki Jezusa. Ona bezgranicznie zaufała Bogu, oddała całe swoje życie w Jego ręce. Jezus za chwilę pójdzie tą samą drogą! „Wskazując na czyn wdowy, Jezus może zapowiadać swój własny los w najbliższej przyszłości: i On zostanie sam, i On odda wszystko, co ma, całe swoje życie Bogu” (E. Adamiak).
W parafii św. Marcina w Sicinach odbył się Wieczór Marcinowy, który poprzedziła Eucharystia. Mszy świętej przewodniczył ks. Rafał Masztalerz z parafii Różanka, w diecezji świdnickiej, który na początku Mszy świętej zachęcił, aby modlić się przez wstawiennictwo św. Marcinowi o odwagę i stawanie się rycerzem na wzór świętego patrona.
- Tą Eucharystią zaczynamy świętować imieniny naszej parafii, czyli święto św. Marcina. Wieczór Marcinowy zaczyna się Mszą świętą i chcemy przeżywać ten czas jako czas świąteczny dla naszej parafii - zaznaczył na wstępie ks. Józef Jarmuła, proboszcz sicińskiej parafii. W homilii ks. Rafał Masztalerz podkreślił, że św. Marcin był człowiekiem pełnym pokory, a historia o nim przetrwała do dziś. Kapłan nawiązał do Ewangelii związanej z historią o "wdowim groszu". - Ta kobieta wcale nie liczyła na to, że ją pochwalą, ale ona była wolna od "tego świata", tak, jak św. Marcin, który nie dał się przekupić - mówił kapłan, nawiązując do patrona parafii. - Waszym patronem można się inspirować i gdy zawsze są trudne czasy, kiedy świat zaczyna się ocierać o wojnę, biedę, to taki patron jak wasz, może duchowo podzielić się swoją historią i wszystkim, czym możemy się, patrząc na niego inspirować - mówił ks. Masztalerz.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
