Parafialna tożsamość

Czas Jubileuszu

Reklama

Pierwszą część obchodów stanowiły rekolekcje wielkopostne, prowadzone przez ks. prof. dr. hab. Jana Związka, które ukazały jubileusz parafii w aspekcie historycznym. Drugą część wielkopostnych ćwiczeń duchowych poprowadził ks. prał. dr Zenon Mońka, pochodzący z Zajączek, skupiając się nad stroną moralno-duszpasterską wspólnoty.
Drugim, najważniejszym etapem, była uroczysta Msza św. sprawowana 18 kwietnia br. pod przewodnictwem abp. Stanisława Nowaka. W słowie skierowanym do wiernych Pasterz Kościoła częstochowskiego przypomniał, że w parafii Bóg bogaty w miłosierdzie prowadzi człowieka przez czas do wieczności. Wówczas też została poświęcona pamiątkowa tablica dedykowana budowniczym świątyni oraz miała miejsce promocja książki ks. Daniela Kisteli pt. Dzieje miejscowości i parafii Zajączki (1904-2004).
Na ostatnią część obchodów jubileuszu (22 sierpnia) złożyły się: poświęcenie pamiątkowego krzyża, uroczysta Msza św. z procesją eucharystyczną, której przewodniczył pochodzący z parafii ks. inf. dr Marian Mikołajczyk - kanclerz Kurii Metropolitalnej w Częstochowie, a homilię wygłosił ks. inf. dr Ireneusz Skubiś - redaktor naczelny Niedzieli, oraz okolicznościowy festyn. Ponadto swoją obecnością uroczystość uświetnili: o. Efrem - definitor Jasnej Góry, księża i klerycy wywodzący się z miejscowej wspólnoty, prezbiterzy pracujący kiedyś w parafii oraz obecnie pracujący w dekanacie krzepickim na czele z dziekanami regionu i dekanatu.

Jubileuszowa pamiątka

Dokonując poświęcenia pomnika-krzyża, pod którym widnieje napis: „Krzyż jubileuszowy dla uczczenia 100-lecia parafii w Zajączkach na miejscu drewnianych kościołów z lat 1556 i 1750 i cmentarza przy kościele”, Wikariusz Generalny powiedział: „Ten krzyż przypomina Wam, że jesteście Kościołem rzymskokatolickim. On świadczy o tym, że należycie do Boga od dziesiątków lat, że jesteście Boży. Jesteście nabyci przez Jezusa, który przelał za Was swoją krew na drzewie krzyża. Przy tym pomniku trzeba nam będzie zawsze wołać: «Kłaniamy Ci się Panie, Jezu Chryste, żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył». (...) Niech on przypomina nam Twoją, Panie, miłość i uczy nas miłować drugiego człowieka”. Dostojny Celebrans przywołał imiona zmarłych Księży Proboszczów, którzy podjęli trud budowy kościoła w wyjątkowo trudnych ekonomicznie czasach i wszystkich pracujących w tutejszej wspólnocie. Nie zapomniano także o parafianach, którzy swoją pracowitością i zdolnością do wyrzeczeń będącymi odpowiedzią na miłość Stwórcy wznosili tę parafię materialnie i duchowo. W czasie Eucharystii ich dusze polecane były miłosierdziu Bożemu. W modlitwie pamiętano o wszystkich zmarłych wiernych, których prochy spoczywają zarówno na przyległym do kościoła cmentarzu, jak i obecnym cmentarzu parafialnym.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Rola parafii

W homilii Ksiądz Redaktor ukazał parafię jako wspólnotę, która mówi należącym do niej, kim są, określa ich tożsamość: „Poznając swoją parafię i uczestnicząc aktywnie w jej życiu, uzyskujemy odpowiedź na pytanie, jak kształtowały się dzieje i kto je tworzył. Te treści trzeba przekazać młodszemu pokoleniu, by dobrze znało swoją małą ojczyznę. Przywiązanie do rodzinnego kościoła stanowi istotę zakorzenienia, uświadomienie sobie kim jestem, po co żyję, dokąd zdążam, by umieć obronić swoją tożsamość. Nasze parafie sprawiają, że nie jesteśmy niczyi. Nasz naród był i jest wielki mocą zakorzenienia, znajomością swojej tożsamości. Te prawdy trzeba zawsze przekazywać następnym pokoleniom”. Każdy z nas pamięta - kontynuował Kaznodzieja - ważne wydarzenia, jakie miały miejsce w rodzinnej parafii, takie jak: chrzest, Pierwsza Komunia Święta, bierzmowanie, sakrament małżeństwa, pogrzeby najbliższych, uroczyste nabożeństwa itd. Zatem wolno powiedzieć, że parafia to miejsce kształtowania się osobowości, wychowania (przede wszystkim religijnego), łączności z Kościołem powszechnym. Jeśli dziś zauważa się problemy w życiu małżeńskim, rodzinnym czy osobistym to także dlatego, że niektórzy odchodzą od Chrystusa, od Kościoła. Dlatego brońmy się od pokusy odejścia od parafii, od katechizacji, od ewangelizacji. Dziś, wielu podważa i nawet poniża autorytet i pełnioną przez księży pasterską misję, ale tym bardziej trzeba głośno i wyraźnie mówić o miłosierdziu Boga przejawiającym się w kapłańskich powołaniach. Tym jubileuszem wyrażamy Panu Bogu wdzięczność za naszą parafię, naszego ks. kan. Tadeusza - proboszcza i ks. Grzegorza - prefekta, za tutejszych rodaków z ks. inf. Marianem na czele. Tym samym podkreślamy rozwój tej cząstki Kościoła częstochowskiego i wyrażamy ufność, że służyć on będzie ku pożytkowi doczesnemu i wiecznemu.

Odpowiedzialność za parafię

W odpowiedzi na podziękowania ks. kan. Tadeusza Gonery - proboszcza parafii, skierowane do przybyłych na uroczystość kapłanów i wiernych świeckich, ks. inf. Ireneusz Skubiś powiedział, że zaangażowanie się w jubileusz i w ogóle w życie parafii burmistrza miasta i gminy Krzepice - p. Krystiana Kotynia, p. Izabelii Cieleban-Dzierżan, Akcji Katolickiej przygotowującej bogaty w program festyn (loteria fantowa, występy zespołu folklorystycznego „Jurajskie igraszki”, pokazy walk rycerskich Bractwa Rycerskiego z Ogrodzieńca, konkursy z nagrodami i zabawy dla dzieci i starszych), chóru i orkiestry, Ochotniczej Straży Pożarnej w Zajączkach I i II, Komitetu Budowy Pomnika-Krzyża - to świadectwo współpracy laikatu z duchownymi, świadectwo żywotności wspólnoty, świadectwo wypełniania jej funkcji zgodnej z wolą Chrystusa. Zaangażowanie się wiernych w tworzenie wspólnoty z pewnością jest wyrazem wzięcia za nią odpowiedzialności. Przygotowane i przedstawione przez społeczność miejscowej Szkoły Podstawowej akademie, w których ukazano codzienne życie mieszkańców, ich wierność Kościołowi i Ojczyźnie oraz uroki zajęczańskiej ziemi pozwala mieć nadzieję, że także następne pokolenia przez uczciwą pracę i stałość wiary doczekają kolejnych pięknych jubileuszów.
Zespół redakcyjny Niedzieli, który na ręce Redaktora Naczelnego otrzymał podziękowania za patronat medialny nad obchodami jubileuszu, życzy całej Wspólnocie Parafialnej św. Franciszka w Zajączkach pod przewodnictwem ks. kan. Tadeusza Gonery - proboszcza i ks. Grzegorza Paszki - wikariusza obfitości łask Bożych w pisaniu dalszych dziejów Kościoła.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.