Gorlickie Koło Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, działające przy parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, istnieje 10 lat. Swoją działalnością obejmuje ono nie tylko parafię, lecz także Polaków na Ukrainie i placówki misyjne prowadzone przez gorlickich księży w Gwatemali i Republice Środkowej Afryki. Liczy ono około sześćdziesięciu członków.
11 grudnia roku ubiegłego członkowie SRK uczestniczyli w koncelebrowanej Mszy św. „Przyszliśmy do naszej świątyni - powiedziała Marta Przewor, prezes gorlickiego Stowarzyszenia - aby u stóp ołtarza złożyć owoce naszej służby rodzinie”. Sprawujący Eucharystię ks. dr Wiesław Szurek, wikariusz biskupa do spraw formacji, stwierdził: „Człowiekowi są potrzebne rocznice, jubileusze, bo człowiekowi jest potrzebna satysfakcja z dokonań. Mamy ogromną satysfakcję z tego, co zrobiliśmy, zwłaszcza gdy przeżywamy ją u stóp ołtarza.(…) Szczególna jednak satysfakcja napełnia ludzkie serce, kiedy trud i wysiłek dotyczy człowieka i jego najbardziej przyjaznego środowiska, jakim jest rodzina.”
Rodziny są wszędzie
Działalność Koła przybrała rozmaite formy. Prowadzą wykłady dla narzeczonych. Wspierają rodziny wielodzietne, także te zagrożone ubóstwem, nałogami, brakiem miłości. Zapewniają dwutygodniową kolonię letnią dla 70 - 80 dzieci z rodzin potrzebujących pomocy, w tym dla dziesięciorga dzieci z polskich rodzin na Ukrainie. Dzieci „kolonijne” spotykają się wiele razy: na jesiennym ognisku, zabawie andrzejkowej, św. Mikołaju, opłatku wigilijnym, z okazji świąt wielkanocnych. Trzykrotnie już Stowarzyszenie organizowało wczasy śródroczne w Piwnicznej dla 30 - 40 dzieci. Dzięki sponsorom i pracy charytatywnej członków Rodzin Katolickich młodzi mogą spędzać dwa tygodnie w przyjaznej atmosferze, a ich rodzice nie ponoszą żadnych kosztów z tym związanych.
Od lat zapraszają chór z bieckiego „Klubu Seniora”, ucząc się od nich, jak radośnie i owocnie przeżywać jesień życia. Gorlickie spotkania dla seniorów są przykładem serdecznej więzi między pokoleniami.
Członkowie Koła ogarnęli sercem tych, którzy mieszkają bardzo daleko od parafii: modlitwą i ofiarą pieniężną pomagają Misjonarzom związanym z gorlicką parafią a pracującym na Ukrainie, w Republice Środkowej Afryki oraz w Gwatemali. Od sześciu lat wyjeżdżają do polskich rodzin na Ukrainie, wspomagają tamtejszych parafian w odbudowie kościołów w Zabłotowie, Kałuszu, Buczaczu. Dzieci z parafii św. Walentego w Kałuszu i członkinie chóru jeżdżą do Gorlic, mieszkają w gorlickich rodzinach, uczestniczą w organizowanych dla nich pielgrzymkach i wycieczkach.
Codzienny trud
Dla własnej duchowej formacji członkowie Koła SRK zapraszają gości z prelekcjami, czasem przygotowują je sami. Redagują gazetkę Z Niepokalaną, a od czterech lat także dodatek Niepokalana dzieciom i rodzicom. Roztaczają patronat nad Podwórkowymi Kółkami Różańcowymi. Jeżdżą na pielgrzymki, zwłaszcza do Sanktuariów Maryjnych, na dni skupienia.
Biskup ordynariusz Kazimierz Górny w liście z okazji jubileuszu Stowarzyszenia zamieścił słowa: „Pragnę przekazać serdeczne podziękowanie za piękną działalność: świadectwo waszej pracy nie zamyka się tylko do parafii w Gorlicach. Niech służba waszego Stowarzyszenia - służba życiu - promieniuje na rodziny”.
Ksiądz dziekan prał. Stanisław Górski podziękował członkom gorlickiego Stowarzyszenia „za serca poświęcone dzieciom, ludziom, za wkład w życie parafialne", za to, że dzięki godzinom poświęcanym innym „wielu uśmiechnęło się może z radością".
Rocznica objawień fatimskich pozwala nam dostrzec bardziej treść tych objawień, a nie ich fakt, że się wydarzyły – mówi w rozmowie z Family News Service ks. dr Krzysztof Czapla SAC – dyrektor Sekretariatu Fatimskiego na Krzeptówkach w Zakopanem. 13 czerwca przypada kolejna rocznica drugiego objawienia Matki Bożej w Fatimie.
Od 13 maja do 13 października 1917 roku w Cova da Iria Maryja ukazywała się Łucji dos Santos oraz rodzeństwu – Hiacyncie i Franciszkowi Marto. Za ich pośrednictwem Matka Boża wzywała ludzi do modlitwy różańcowej, nawrócenia oraz podjęcia pokuty.
Giovanni Maria Conti della Camera, „Trójca Święta” – fresk z kościoła Świętego Krzyża w Parmie
„Drodzy bracia i siostry, obchodzimy dziś uroczystość Trójcy Przenajświętszej. Cóż wam mogę powiedzieć o Trójcy? Hm... Jest Ona tajemnicą, wielką tajemnicą wiary. Amen”. To było najkrótsze kazanie, jakie usłyszałem kiedyś w młodości. Wiernych obecnych w kościele to zaskoczyło. Jednych pozytywnie, bo kazanie było wyjątkowo krótkie, inni byli zirytowani, gdyż nie zdążyli się jeszcze wygodnie usadowić w ławce. Wtedy przyszły mi do głowy pytania: Czy o Trójcy Świętej nie możemy nic powiedzieć? Dlaczego więc wyznajemy, że Bóg jest w Trójcy jedyny? Skąd o tym wiemy?
Mówienie o Trójcy nie jest rzeczą łatwą. Wyrażenie trójjedyności jest zawsze trudne do zrozumienia, gdyż według naszego naturalnego sposobu myślenia, trzy nigdy nie równa się jeden, jak i jeden nie równa się trzy. W przypadku nauki o Bogu nie chodzi jednak o matematyczno-logiczny problem, ale o sformułowanie prawdy wiary, której nie sposób zamknąć w granicach ludzkiej logiki. Chrześcijanie wyznają wiarę w jednego Boga w trzech Osobach. Dla wielu jednak to wyznanie nie ma większego znaczenia w życiowej praktyce. W świecie, w którym jest wiele „pomysłów na Boga”, my, chrześcijanie, powinniśmy pamiętać, że to nie my wymyślamy sobie Boga – my Go tylko odkrywamy i poznajemy, gdyż On sam zechciał do nas przyjść i pokazać nam siebie. Uczynił to zwłaszcza przez fakt wcielenia Syna Bożego. To dzięki Niemu wiemy, że Bóg jest wspólnotą trzech Osób, które żyją ze sobą w doskonałej jedności. „Nie wyznajemy trzech bogów – przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego (253) – ale jednego Boga w trzech Osobach: «Trójcę współistotną». Osoby Boskie nie dzielą między siebie jedynej Boskości, ale każda z nich jest całym Bogiem: «Ojciec jest tym samym, co Syn, Syn tym samym, co Ojciec, Duch Święty tym samym, co Ojciec i Syn, to znaczy jednym Bogiem co do natury»”. Człowiek wiary nie wymyśla prawdy, lecz ją przyjmuje. Zastanawia się nad nią, podejmując wielowiekowe doświadczenie Kościoła, który wyjaśniał ją zawsze w świetle objawienia.
Tego jeszcze „nie grali”: oficjalna reprezentacja satanistów była obecna na paradzie równości w Warszawie. Ciekawa jestem, czy ci biedni ludzie – uczestnicy parady – zdają sobie sprawę, że ulegli manipulacji, że weszli na niebezpieczną drogę duchowego zniewolenia? Może już opętania?
Centrum Warszawy. Wsiadam do metra, a tam w oczy rzucają się dwie panie. Jedna, koło sześćdziesiątki, ubrana w bluzkę w kolorach tęczy, jaskrawo zielone krótkie spodenki, na głowie ma kapelusz słomkowy z przyklejonymi kartkami z napisem: „Odpowiedzią jest miłość”. Ale to nie koniec. Na nogach ma coś w rodzaju tęczowych getrów z frędzlami i sandały w kolorze tęczy. W ręku trzyma dużą torbę z napisem: Berlin. Obok tej damy siedzi mężczyzna, pewnie 20 lat młodszy, cały na czarno, na twarzy maska psiego pyska (co chwila ją zakłada i zdejmuje), z tyłu zaś do spodni ma przyczepiony długi puszysty ogon. Czyli, jak dobrze rozumiem, jest przebrany za psa. Oboje udają się na paradę równości, która właśnie przechodzi ulicami Warszawy – pod patronatem prezydenta stolicy, z udziałem pracowników ambasady Niemiec.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
