Nasze uczestnictwo w Unii Europejskiej przypomina żywo budowę socjalizmu w PRL, kiedy to z roku na rok miało być lepiej, ale było coraz gorzej. „Jak Partia mówi, że nie da, to nie da - a jak mówi, że da, to tylko tak mówi...” - głosił znany dowcip.
Właśnie ogłoszono, co zdrożeje w roku bieżącym - opóźniony, ale nieuchronny skutek przystąpienia Polski do Unii Europejskiej... Zdrożeje zatem energia elektryczna (3 proc.), woda (10 proc.), gaz (co najmniej 3 proc.), czynsz (10 proc.). Eurosocjalistyczna polityka drenowania kieszeni obywateli na tym się przecież nie skończy: zdrożeje benzyna i olej napędowy, a dla oszczędnych kierowców, którzy przerobili silniki na napęd gazowy, rząd przygotował i podwyżkę cen gazu. Wzrost cen prądu, gazu, wody, olejów napędowych spowoduje, rzecz jasna, lawinową podwyżkę cen wszystkich innych towarów, przy produkcji których wykorzystywany jest prąd, woda, gaz; podwyżka cen benzyny spowoduje dodatkowo wzrost wszystkich towarów, podlegających transportowi kołowemu. Krótko mówiąc: w roku bieżącym czeka nas skumulowany skutek cenowy akcesu do Unii Europejskiej - dalszy, lawinowo-skokowy wzrost drożyzny.
Socjalistyczna polityka - „niech obywatele biednieją, rząd się zawsze wyżywi” - objawi się w tym roku także zwiększeniem tzw. przymusowych składek, które są niczym innym, jak zakamuflowanym podatkiem. I tak wzrośnie „składka” na ubezpieczenie zdrowotne (co przy skandalicznym poziomie usług medycznych zakrawa już na przysłowiowy rozbój w biały dzień!), wzrosną płacone przez pracodawców „składki” na ZUS (co zrażać będzie pracodawców do zwiększania zatrudnienia!), nawet państwowa Poczta Polska zapowiada kolejną podwyżkę opłat za przesyłki...
Komentator Rzeczypospolitej pisze: „W tym roku czeka nas fala podwyżek. Będzie to efekt przede wszystkim decyzji administracyjnych i prawnych, a nie zmian rynkowych. Szacujemy, że roczny koszt utrzymania czteroosobowej rodziny wzrośnie co najmniej o 1800 zł”.
Te decyzje administracyjne i prawne to właśnie nieuchronna konsekwencje przystąpienia do Unii Europejskiej, który to akces - na najgorszych z możliwych warunkach - zgotowali nam SLD, Unia Pracy i PSL, pod rządami Millera i Belki. Trzeba mieć wiele bezczelności, żeby w tak gwałtownym drożyźnianym kontekście agitować jeszcze za tzw. konstytucją europejską w tegorocznym referendum! Po przyjęciu tej konstytucji fala drożyzny uderzyłaby w Polaków ze zdwojoną siłą. Ale i tegoroczna fala podwyżek wydaje się przerażająca: skąd przeciętna polska rodzina ma wziąć dodatkowo 1800 zł, gdy dęty propagandowo przez całą lewicę „wzrost gospodarczy” nijak nie przekłada się na wzrost zatrudnienia? I, dopowiedzmy, przełożyć się nie może, gdyż jest pozorny. Tylko nieliczne, wielkie przedsiębiorstwa z udziałem kapitału państwowego i zagranicznego osiągają ów wzrost, ale one akurat gros swych zysków transferują za granicę, nie tworząc w kraju żadnych nowych miejsc pracy!
Polityka gospodarcza lewicy przypomina najbardziej cyniczną politykę z czasów PRL-owskich: zadłużania kraju (dług publiczny sięga już 100 mld dolarów, co Putin złośliwie wytknął ostatnio Kwaśniewskiemu...), rozbudowy bezproduktywnej biurokracji państwowo-unijnej kosztem dochodów ludzi pracy i drobnych przedsiębiorców, wreszcie służalcze spełnianie życzeń Brukseli (czytaj: Berlina).
Wiele wskazuje zatem na to, że gdy w wyniku najbliższych wyborów parlamentarnych nastąpi zmiana władzy, nowa koalicja otrzyma w spadku po rządach lewicy jeszcze większe „obszary biedy i braku perspektyw”.
Śp. Stefan Kisielewski, wybitny publicysta, mawiał, że „gdzie socjalizm postawi stopę, tam nawet trawa nie rośnie”. Sprawdza się to, jak widać, także w przypadku unijnego eurosocjalizmu.
Tymczasem bogate Niemcy przystąpiły u siebie do wielkich cięć socjalnych, atoli bez żadnych perspektyw na nowe miejsca pracy. Nie tylko w Polsce socjaldemokraci „gonią w piętkę”, tyle, że w biednej Polsce skutki politycznego cynizmu będą znacznie bardziej bolesne.