W 1858 r. we francuskim mieście Lourdes, czternastoletniej Bernadetcie Soubirous, córce miejscowego młynarza, w grocie Massabielle nad rzeką Gave, ukazała się Najświętsza Maryja Panna jako Niepokalana Dziewica. Od tej pory miejsce to jest licznie nawiedzane przez pielgrzymów z całego świata i zasłynęło zwłaszcza z uzdrowień. Papież Leon XIII ustanowił wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, które najpierw miało charakter lokalny. Dzięki św. Piusowi X jest ono od 1907 r. obchodzone w całym Kościele. Jan Paweł II ustanowił w tym dniu (11 lutego) Światowy Dzień Chorego.
W centrum kompozycji witrażowej znajduje się postać Matki Bożej na tle groty w Lourdes.
Z dolnej środkowej kwatery wyrasta pnącze z czerwonymi kwiatami przechodzące na boczne skrzydła, gdzie znajdują się postacie modlących się chorych (z lewej) i Bernardetty (z prawej). Wyżej w lewym polu witraża przedstawiono sanktuarium Matki Bożej z Lourdes na warszawskiej Pradze, gdzie każdego roku odbywają się uroczystości w dniu 11 lutego. W prawym polu witraża bazylika w Lourdes.
Forma groty z przedstawieniem Maryi łączy kompozycyjnie potrójne okno witraża, a promienie światła i złote światełka symbolizują uproszone łaski. Krzak różany okalający grotę wyraża cierpienie i miłość.
Witraż przedstawiający Matkę Bożą z Lourdes ufundował dekanat Otwock Kresy.
Św. Wit
Żył na przełomie III i IV w. i należał do znakomitych obywateli Sycylii. Przed prześladowaniami chrześcijan uciekł do Włoch południowych. Jednak tam św. Wit - wśród niezwykłych tortur (był przypalany na ruszcie) poniósł śmierć męczeńską. Ku czci męczennika wystawiono ponad 1300 kościołów, z najwspanialszą katedrą w Pradze czeskiej.
Św. Wit jest patronem aptekarzy, górników, artystów. Opiekował się szczególnie epileptykami (stąd nazwa „choroba św. Wita”), umysłowo chorymi, chorymi na oczy.
Postać św. Wita w antycznej szacie z palmą męczennika w ręku wypełnia część środkową witraża. Z lewej w dole herb Karczewa na tarczy z kluczem i datami 1548-1998. W tle zabytkowe kamieniczki miasta. Wyżej znajduje się napis: Karczew 450 lat miasta. Nad nim widok na remizę straży pożarnej oraz na Orła Niepodległościowego, z pomnika znajdującego się przy wejściu na cmentarz parafialny. Zwieńczeniem kompozycji lewego lancetu jest widok barokowego kościoła parafialnego. W prawym lancecie u dołu, związany z historią męczeństwa świętego dymiący kocioł z ołowiem, u góry zaś krzyż na tle rzymskiej architektury.
Zaletą tej kompozycji jest ekspresyjne wirujące tło, które pozwala połączyć przy użyciu środków plastycznych treści związane z historią miasta z symboliką męczeństwa, nie zatracając czytelności postaci męczennika.
Witraż poświęcony św. Witowi ufundowała gmina i parafia Karczew.
Św. Izydor Oracz
Izydor urodził się w Madrycie pod koniec XI w., ale trudne warunki życia spowodowały, że przeniósł się na wieś, gdzie posługiwał pracując na polu zamożnego sąsiada. Gdy ożenił się, przeniósł się znowu do Madrytu. Zasłynął z pobożności, ducha pokuty i miłosiernych uczynków. Wszystkim czym mógł, dzielił się z jeszcze biedniejszymi. Umarł ok. 1130 r. Początkowo został pochowany na cmentarzu, potem jego ciało przeniesiono do kościoła, w którym został ochrzczony. Nad grobem Izydora wiele osób otrzymywało łaski, co ściągało licznych pielgrzymów. Pomiędzy błogosławionych zaliczył go papież Paweł V w 1619 r., a w trzy lata potem został kanonizowany przez papieża Grzegorza XV.
Do czasu kiedy pracował jako parobek, nawiązuje piękna legenda. Według niej, oskarżono kiedyś Izydora, że za mało pracuje, a za wiele się modli. Zdziwiło to jego gospodarza, który wiedział, że Izydor każdą zadaną pracę wykonywał we właściwym czasie. Kiedyś więc postanowił przyjrzeć się swemu słudze. Ujrzał Izydora zatopionego w modlitwie, a orkę wykonywał za niego anioł. Później nadano mu przydomek Oracz i ogłoszono patronem rolników.
Kompozycja witrażowa rozpostarta na tryptyku ostrołukowych okien przedstawia św. Izydora modlącego się na oranym polu, zwróconego ku wiejskiej kapliczce. Z prawej znajduje się postać anioła wykonującego orkę.
Kompozycja witraża zmierza do ukazania postaci Świętego w otoczeniu żywiołów nieba i ziemi, co artysta uzyskuje poprzez zmiany rytmów w podziałach i zdecydowaną kolorystykę.
Witraż ufundował dekanat Zielonka.
2 lutego obchodzone jest w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün - mnich benedyktyński: "Święto Ofiarowania
Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej
duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy
wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone".
Nazwy tego święta są dość zróżnicowane. Lekcjonarz armeński podaje, że obchodzono je w "czterdziestym dniu od narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa". W V w. pojawiły się w brzmieniu greckim określenia
hypapante, tzn. święto spotkania i heorte ton kataroion - święto oczyszczenia. Te dwa określenia rozpowszechniły się w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. W liturgii bizantyjskiej do dziś
nosi ono nazwę hypapante. Nazwę tę spotykamy także w Sakramentarzu gregoriańskim w tradycji rzymskiej. Określeniem "oczyszczenia" posłużył się Mszał z 1570 r. Mszał Pawła VI opowiedział się za In presentatione
Domini - Ofiarowanie Pańskie.
Różna była data obchodzenia tego święta. Wschód liczył 40 dni od Objawienia Pańskiego, natomiast Zachód od 25 grudnia, które było i jest świętem Narodzenia Pańskiego. Stąd Kościoły wschodnie świętowały
Ofiarowanie Pańskie 14 lutego, zaś liturgia rzymska - 2 lutego. Mszał papieża Pawła VI przewiduje na ten dzień oddzielną prefację, która sławi Boga za to, że Maryja przyniosła do świątyni Jezusa, przedwiecznego
Syna Bożego, że Duch Święty ogłosił Go chwałą ludu Bożego i światłem dla narodów. Motyw ten leży u podstaw tego święta, pojawia się w modlitwach i w Ewangelii: "Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia
według Prawa Mojżeszowego, Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć
w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego" (Łk 2, 22-23).
Motyw światła jest charakterystyczny do tego stopnia, że w niektórych krajach Msza św. 2 lutego nosi nazwę Mszy światła. W tym dniu w jakiejś mierze dominuje procesja ze świecami podczas śpiewania
antyfony: "Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela".
Prokuratura Okręgowa w Radomiu skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko pięciu osobom podejrzanym o oszustwa podatkowe i wystawienie nierzetelnych faktur VAT na kwotę znacznej wartości. Wśród osób z zarzutami jest Jan O., tata ks. Michała Olszewskiego.
W przypadku Jana O. śledztwo zostało w ub. roku podjęte na nowo po tym, jak w październiku 2023 r. umorzono je na mocy postanowienia prokuratora regionalnego w Lublinie Jerzego Ziarkiewicza. Śledczy uzasadnili wówczas umorzenie "brakiem znamion czynu zabronionego".
Wiele osób nie wie, gdzie ten kraj jest na mapie. Mieszka tam ponad 90% muzułmanów, a wspólnota katolicka liczy ok. 100 osób. W Turkmenistanie jest tylko dwóch kapłanów katolickich: Andrzej Madej i Paweł Kubiak, Oblaci Maryi Niepokalanej.
Turkmenistan powstał jako niezależne państwo w 1991 roku, po rozpadzie Związku Radzieckiego. - Dlatego też wiara w Boga i w tym regionie świata jest bardzo osłabiona. Zamknięte były cerkwie, kościół i kilka kaplic katolickich. Pozostało dużo ateistów. Po upadku ZSRR w całym kraju było tylko kilka meczetów. Ich liczba w ostatnich 30 latach wzrosła do pół tysiąca. Widać większe zainteresowanie religią, rośnie potrzeba wyznawania wiary -podkreśla o. Andrzej i dodaje:- Nasza katolicka wspólnota liczy w całym kraju trochę więcej niż 100 wiernych. Codziennie odprawiamy Mszę świętą w wynajętym domu, a z dużej kuchni zrobiliśmy kaplicę Przemienienia Pańskiego. Jesteśmy w Aszchabadzie, też jako dyplomatyczni przedstawiciele Stolicy Świętej. Posługę rozpocząłem tam wraz z ojcem Zmitrowiczem, dzisiaj biskupem na Ukrainie. Historia ta jest niesamowita: w 1996 roku papież Jan Paweł II otrzymał list od małej wspólnoty katolickiej, pochodzenia niemieckiego z Turkmenistanu, z prośbą o kapłana. Zatroskany o ich los, święty Papież, poprosił nuncjusza apostolskiego abpa Mariana Olesia z Almaty, by znalazł misjonarzy i wysłał ich na misję nad brzeg pustyni Karakum. Nasz ówczesny przełożony generalny Oblatów Maryi Niepokalanej, zgodził się byśmy podjęli się tam założenia Kościoła. Ewangelizowałem już od paru lat w Kijowie i byłem trochę zorientowany w sytuacji katolików na Wschodzie. Prosił mnie bym udał się do Turkmenistanu. Jak mogłem nie przyjąć tego wezwania skoro jako zakonnik ślubuje posłuszeństwo? Dopiero później zacząłem się zastanawiać, co to będzie czy damy radę? Zaufaliśmy Panu Bogu i On nam dopomógł postawić pierwsze kroki na tej misji.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
