W wypełnionej po brzegi świątyni wraz z Księdzem Arcybiskupem Mszę św. koncelebrowało ponad 20 kapłanów, m.in. proboszcz i dziekan dekanatu Lublin - Południe ks. kan. Józef Łukasz i rektor KUL-u ks. prof. Stanisław Wilk. W prezbiterium zgromadziło się ponad 50 kapłanów, wśród nich wielu, którzy przed laty tu pracowali, współtworząc z wiernymi oblicze parafii. Święto wspólnoty parafialnej duchowo połączyło wszystkich z miejscem objawień w Portugalii, gdzie trojgu pastuszkom ukazała się Matka Boża, przynosząc światu przesłanie nadziei. Przypomina o tym wspaniała mozaika na ścianie prezbiterium z postaciami Matki Bożej, Łucji, Franciszka i Hiacynty oraz znajdujący się nieopodal ołtarz z figurą Matki Bożej Fatimskiej w koronie tajemnic Różańca, okalających Jej figurę. Inne elementy wystroju wnętrza, wykonane w ostatnich latach, w tym ołtarz Miłosierdzia Bożego, mozaikowe stacje Drogi Krzyżowej, czy nowa chrzcielnica, wypełniają przestrzeń świątyni, koncentrując uwagę wokół duchowych aspektów życia.
Akt konsekracji stał się zwieńczeniem wieloletniego trudu budowy domu Bożego, podejmowanego przez wspólnotę, i okazją do spojrzenia wstecz. „Przybywasz, aby obdarzyć naszą wspólnotę wyjątkowym darem poświęcenia tego szczególnego dla nas miejsca. Tu bowiem mamy uczyć się jak żyć, by zachowywać jedność z Bogiem i wspólnotą wiernych. Prosimy Cię o poświęcenie naszej świątyni, by służyła ona wyłącznej chwale Boga i naszego zbawienia” - prosili przedstawiciele parafian, witając Arcypasterza. Z kolei Metropolita mówił, że „zadaniem Kościoła jest być z wszystkimi, którzy przeżywają dramaty, którzy są smutni, przygnębieni i nie znają radości w Panu. Po to wznosimy nowe świątynie, abyśmy nie byli sami, by Chrystus towarzyszył naszym krokom, był w radościach i troskach dnia codziennego”. Modlitwa wspólnoty obejmowała tych, którzy wnieśli wkład w budowę świątyni: proboszczów ks. Edwarda Kozyrę i ks. Józefa Łukasza oraz wszystkich, którzy współpracowali z nimi, współtworząc miejsce modlitwy.
Konsekracja kościoła jest uroczystym obrzędem liturgicznym, w trakcie którego biskup dokonuje poświęcenia kościoła i oddania go na szczególną własność Bogu. Ceremonia dokonywana jest wg obrzędu, którego główne elementy powstawały w liturgii gallikańskiej i rzymskiej między IV a IX wiekiem. Obrzęd, wyrosły z wielowiekowego dziedzictwa, niesie z sobą ogromne znaczenie duchowe. Na wstępie Ksiądz Arcybiskup pobłogosławił wodę i poświęcił nią ołtarz, wiernych i ściany kościoła parafialnego. Prosił, aby był to znak przypominający sakrament chrztu, po którym „obmyci z grzechu staliśmy się w Chrystusie świątynią Ducha”. Po modlitwie poświęcenia, która wyraża zamiar oddania kościoła Panu całkowicie i na stałe, Ksiadz Arcybiskup namaścił ołtarz olejem krzyżma, a Ksiądz Rektor i Ksiądz Proboszcz ściany świątyni w miejscach nazywanych zacheuszkami. Spalenie na ołtarzu kadzidła symbolizuje ofiarę Chrystusa, która w tym miejscu wciąż jest obecna i „wznosi się do Boga jako wdzięczna woń”, a wraz z nią modlitwy i ofiary uczestników Eucharystii. Okadzenie wnętrza kościoła pokazało, że stał się on domem modlitwy. Okadza się także wiernych, gdyż oni są „żywą świątynią, a każdy wierny duchowym ołtarzem”. Nakrycie ołtarza obrusem i jego ponowne przyozdobienie wskazuje, że jest to centralne miejsce Ofiary Eucharystycznej, na którym każdego dnia sprawuje się pamiątkę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Wreszcie, oświetlenie ołtarza i kościoła przypomina i wskazuje na Chrystusa jako światłość świata, przez którą „wszystkie ludy dojdą do poznania prawdy”. Światła zapalone w kościele są znakiem, że budynek „jaśniejący światłem jest symbolem kościoła uświęconego przez Chrystusa”.
Na zakończenie uroczystości abp Życiński podziękował wszystkim za wieloletni trud budowy kościoła i życzył, by „każdego dnia wzrastała świątynia ducha, a Chrystus był światłem na drogach życia”.