Reklama

Życie Bogu poświęcone

Niedziela warszawska 4/2002

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Reklama

W wielu diecezjach, zapewne nie tylko polskich, była odprawiana niedawno Najświętsza Ofiara z udziałem różnych "dróg", zespołów i grup modlitewno-formacyjnych. Dziękowaliśmy przy tej okazji za błogosławieństwo Boże, którego wyrazem jest istnienie tych wspólnot. Oznacza to, że ciągle nie brak wśród nas ludzi, którzy z całą powagą traktują sprawę swojego zmierzania do Boga i trwania przy Nim. Jak "w domu Ojca Niebieskiego jest mieszkań wiele", tak też wiele jest dróg prowadzących do owych mieszkań przez doczesne życie.

W uroczystość Ofiarowania Pańskiego, czyli 2 lutego, będziemy dziękować Bogu za łaskę jeszcze ściślejszego związania się z Nim osób składających formalne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Właśnie tym osobom poświęcona jest cała jedna część Kodeksu Prawa Kanonicznego. Swoiste wprowadzenie do tej części Kodeksu stanowią trzy następujące kanony:

Kan. 573, par. 1. Życie konsekrowane przez profesję rad ewangelicznych jest trwałą formą życia, w której wierni pod działaniem Ducha Świętego, naśladując dokładniej Chrystusa, oddają się całkowicie umiłowanemu nade wszystko Bogu, ażeby - poświęceni z nowego i szczególnego tytułu dla chwały Boga, budowania Kościoła i zbawienia świata - osiągnąć doskonałą miłość w służbie Królestwa Bożego i, stawszy się w Kościele wyraźnym znakiem, zapowiadać niebieską chwałę.

Par. 2. Tę właśnie formę życia w instytutach życia konsekrowanego, kanonicznie erygowanych przez kompetentną władzę Kościoła, podejmują w sposób wolny ci wierni, którzy przez śluby lub inne zobowiązania, zgodnie z przepisami własnych instytutów, zobowiązują się do zachowania ewangelicznych rad czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz przez miłość, do której prowadzą, łączą się w sposób szczególny z Kościołem i jego tajemnicą.

Kan. 574, par. 1. Stan tych, którzy we wspomnianych instytutach praktykują rady ewangeliczne, należy niewątpliwie do życia i świętości Kościoła, stąd powinien być przez wszystkich w Kościele szanowany i popierany.

Par. 2. Do tego stanu życia niektórzy wierni są specjalnie przez Boga powoływani, ażeby w życiu Kościoła korzystali ze szczególnego daru oraz, zgodnie z celem i duchem instytutu, pomagali w Jego zbawczej misji.

Kan. 575. Rady ewangeliczne, oparte na nauce i przykładzie Chrystusa-Nauczyciela, są darem Bożym, który Kościół otrzymał od Pana i z Jego łaski ustawicznie zachowuje.

Źródło apostołowania

Dzień życia konsekrowanego został ustanowiony właśnie po to, żeby wspólnie podziękować Bogu za ten wspomniany przed chwilą nadprzyrodzony dar Boży. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że osoby poświęcające Bogu całe swoje życie, troszczą się nie tylko o własne uświęcenie, lecz zobowiązują się na różne sposoby, zwłaszcza świętością życia, apostołować, przyczyniając się w ten sposób do uświęcenia całego Ciała Chrystusa, czyli Kościoła. Ojciec Święty pisze: "Powołanie człowieka do konsekracji całego życia pozostaje w szczególnym związku z poświęceniem samego Chrystusa za ludzi" (List do wszystkich osób konsekrowanych we wspólnotach zakonnych oraz instytutach świeckich). I nieco dalej: "Świat potrzebuje Waszego ukrycia z Chrystusem w Bogu, nawet jeżeli nieraz krytykuje formy klasztornej klauzury (...). Każdy i każda z Was uczestniczy, i uczestniczy tym bardziej, im bardziej życie wasze jest ukryte, z Chrystusem w Bogu. Tu leży samo źródło waszego apostołowania".

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Cena głoszenia Ewangelii

Reklama

Mówiąc o instytutach życia konsekrowanego mamy na myśli przede wszystkim zakony, zarówno kleryckie, jak i laickie. Ich rola w wypełnianiu nakazu misyjnego Jezusa jest wprost nie do przecenienia. Historia misyjnej działalności Kościoła to w znacznej mierze dzieje zgromadzeń zakonnych. Ten wkład w głoszenie Ewangelii wszelkiemu stworzeniu zakonnicy opłacają jakże często ofiarą własnego życia. Po dzień dzisiejszy dosłownie co tydzień ginie gdzieś na misjach jakiś zakonnik lub zakonnica. W ramach swego misyjnego posłannictwa zakonnicy i zakonnice uczą uprawy roli, najrozmaitszych rzemiosł i zazwyczaj kładą podwaliny pod całe systemy edukacji ogólnej, a zwłaszcza służby zdrowia, czym zresztą zajmują się najczęściej w krajach, których już nie uważa się za misyjne w sensie ścisłym.

Wielkich dzieł charytatywnych nie można sobie wręcz wyobrazić bez włączenia się w nie instytutów zakonnych i coraz częściej w ogóle osób życia konsekrowanego. Gdy nie starczało materialnych środków, misjonarze-zakonnicy, żeby wspomnieć św. Wincentego aM Paulo, samych siebie sprzedawali w niewolę. Dobrowolnie zamykali się w więzieniach, jak np. małe siostry Karola de Foucauld, żeby ratować człowieczeństwo przebywających tam skazańców.

Cicha służba

Naszej normalnej pracy duszpasterskiej, zwłaszcza w większych liczebnie parafiach nie sposób już sobie wyobrazić bez udziału zwłaszcza zakonnic, choć w ogóle osób życia konsekrowanego. Nauczanie religii w naszych szkołach na różnych, ale zwłaszcza na niższych poziomach, to domena przede wszystkim żeńskich zgromadzeń zakonnych. Działalność charytatywna parafii też jest zazwyczaj powierzana zakonnicom. Troska o ład w zakrystiach naszych świątyń, estetyka ołtarzy, jakość szat i naczyń liturgicznych - to wszystko zawdzięczamy zakonnicom. Sprawy te pozostawiają wiele do życzenia w tych parafiach, które nie posiadają żeńskich domów zakonnych.

Wdzięczność i troska

Podobnie jak Ojciec Święty spotyka się w Bazylice św. Piotra z przebywającymi w Rzymie osobami życia konsekrowanego i stowarzyszeniami życia apostolskiego, tak też biskupi poszczególnych diecezji w swoich katedrach sprawują Najświętszą Ofiarę, dziękując Bogu: za istniejące na ich terenie zakony, zgromadzenia oraz instytuty świeckie; za mistrzynie i mistrzów nowicjatu oraz za składających co roku śluby i przyrzeczenia; za dobrych, pobożnych rodziców, którzy przyczyniają się do pięlgnowania u ich dzieci pierwszych oznak powołania do życia całkowicie poświęconego Bogu; za życzliwość nauczycieli i wychowawców, wtajemniczonych w tego rodzaju zamiary ich wychowanków.

Swoją wdzięczność za łaskę życia konsekrowanego Ojciec Święty tak oto wyraża: "Wszyscy zdajemy sobie sprawę, jakim bogactwem jest dla wspólnoty kościelnej dar życia konsekrowanego w całej różnorodności jego charyzmatów i instytucji. Razem dziękujemy Bogu za Zakony i Instytuty zakonne, kontemplacyjne lub prowadzące dzieła apostolskie, oraz za stowarzyszenia życia apostolskiego, za instytuty świeckie i za inne grupy osób konsekrowanych, jak również za tych wszystkich, którzy w ukryciu swego serca oddają się Bogu..." (Adhortacja apostolska Vita consecrata, pkt 2).

Wiadomo jednak, że w naszych spotkaniach z Bogiem nie zwykliśmy - my, ludzie - poprzestawać na samym dziękczynieniu. Sprowadzają nas do Boga jeszcze częściej nasze przeróżne potrzeby. O potrzebach instytutów życia konsekrowanego tak oto mówi Ojciec Święty: "Współczesne przemiany społeczne oraz spadek powołań stawiają w trudnej sytuacji życie konsekrowane w niektórych regionach świata. Zagrożone są dzieła apostolskie wielu instytutów, a nawet sama ich obecność w pewnych Kościołach lokalnych. Podobnie jak w innych okresach historii, istnieje dziś niebezpieczeństwo, że niektóre instytuty przestaną istnieć" ( Vita consecrata, pkt 63). Będziemy tedy prosić Boga w dniu 2 lutego: o ciągle nowe powołania do życia Bogu poświęconego; o łaskę wytrwania w tym powołaniu aż do końca życia; o środki potrzebne zgromadzeniom zakonnym do prowadzenia działalności zwłaszcza misyjnej; o łaskę dobrego zdrowia i zadowolenia z owoców apostolskich działań.

Modląc się tak, mimo woli będziemy nawiązywali do tych oto słów Ojca Świętego: "Pragnę wyrazić tę miłość, jaką Kościół żywi do was, do waszego powołania, do posłannictwa, jakie spełniacie wśród Ludu Bożego na tylu miejscach i na tyle sposobów. Wszystko to jest wielkim darem dla Kościoła" (List Ojca Świętego Jana Pawła II do wszystkich osób konsekrowanych we wspólnotach zakonnych oraz instytutach świeckich).

Śródtytuły pochodzą od redakcji.

2002-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rzym: w Bazylice św. Pawła za Murami powstaje wizerunek Leona XIV

2025-07-10 17:45

[ TEMATY ]

wizerunek

Bazylika św. Pawła za Murami

Papież Leon XIV

@Vatican Media

Papież Leon XIV w bazylice św. Pawła za Murami

Papież Leon XIV w bazylice św. Pawła za Murami

Rozpoczęły się prace przy mozaice, która będzie przedstawiać Ojca Świętego Leona XIV w Bazylice św. Pawła za Murami. Wkrótce wizerunek 267. papieża zostanie umieszczony na ścianie bazyliki. To tradycja sięgająca XIX wieku.

W Bazylice św. Pawła za Murami trwają prace związane z umieszczeniem mozaiki, przedstawiającej wizerunek Leona XIV. Choć wizerunek Papieża jeszcze nie jest widoczna, nisza jest już podświetlona na złoto, na znak, że tron Piotrowy jest zajęty przez obecnie urzędującego Biskupa Rzymu. Przypomnijmy, że 21 kwietnia, po śmierci papieża Franciszka, zgaszono światło oświetlające niszę z papieskim portretem, co było symbolicznym gestem żałoby.
CZYTAJ DALEJ

Jubileusz 2025: Relikwie Jana Marii Vianneya i Jana Eudesa we francuskim kościele w Rzymie

Młodzi, którzy przybędą do Rzymu na Jubileusz Młodzieży będą się mogli pomodlić przed relikwiami św. Jana Marii Vianneya i św. Jana Eudesa. Zostały one sprowadzone do kościoła św. Ludwika, nieopodal Panteonu. Pozostaną tam do 8 września. Okazją jest oczywiście Rok Święty, a także stulecie kanonizacji obu francuskich świętych, o których Pius XI powiedział, że potrafili łączyć niezwykłą świętość życia ze zdumiewającą skutecznością apostolstwa.

Jak przypomina generał założonego przez św. Jana Eudesa zgromadzenia, Pius XI uważał tego siedemnastowiecznego kapłana za wzór kaznodziei i misjonarza, ponieważ wykazywał się elokwencją, która jest nie tyle miła dla ucha, co skutecznie potrafi zdobyć serce dla Chrystusa.
CZYTAJ DALEJ

Zakon Maltański: nie tylko pomoc humanitarna, ale także duchowa

2025-07-11 14:49

[ TEMATY ]

pomoc humanitarna

Zakon Maltański

pomoc duchowa

Vatican Media

Wielki Szpitalnik Josef D. Blotz podczas wizyty w szkole w Limie

Wielki Szpitalnik Josef D. Blotz podczas wizyty w szkole w Limie

Wielki Szpitalnik Josef Blotz to były generał major armii niemieckiej, który uważa „etykę służby” za zasadę przewodnią misji Zakonu Maltańskiego. Obecnie zaangażowany jest w pomoc osobom na terenach objętych konfliktami, takich jak Ukraina i Gaza, gdzie dostarczanie pomocy humanitarnej łączy się ze wsparciem duchowym.

„Pielgrzymka do Lourdes odmieniła moje życie” - to doświadczenie, którym Josef D. Blotz, były generał major armii niemieckiej, dzieli się z mediami watykańskimi. Do niemieckiej sekcji Zakonu Maltańskiego wstąpił w 1992 roku po tym, jak towarzyszył chorym przed grotą Massabielle w Pirenejach. Od stycznia 2023 roku jest członkiem Rady Suwerennej Zakonu, a w lutym 2025 został wybrany Wielkim Szpitalnikiem — funkcją porównywalną do ministra zdrowia, spraw społecznych, pomocy humanitarnej i współpracy międzynarodowej. Blotz nadzoruje i koordynuje działalność humanitarną Zakonu na całym świecie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję