Adwentowy czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana, decyzją Biskupa Ordynariusza, poprzedzał Tydzień Biblijny: oktawa uroczystości Chrystusa Króla, która kończy liturgiczny rok w Kościele, poświęcona była w tym roku rozważaniom tekstu Modlitwy Pańskiej i wielką zachętą ze strony Księdza Biskupa, by Pismo Święte stało niecodzienną lekturą każdej chrześcijańskiej rodziny. Z pewnym wzruszeniem sięgam do „Rytuału rodzinnego” bp. Józefa Wysockiego, w którym opisane są adwentowe obrzędy domowe. Tradycja, której przedziwna siła jednoczy i pogłębia rodzinne więzi, w adwentowe dni proponuje uświęcanie czterotygodniowego okresu we wspólnocie rodzinnej. Wieniec adwentowy i jego błogosławieństwo, świece i lampiony adwentowe, sianko dobrych uczynków, kalendarz adwentowy przygotowywany i prowadzony przez rodziców i dzieci, przygotowywanie ozdób choinkowych, gwiazdkowych upominków, sztuka pisania listów do Dzieciątka Jezus z codziennymi prośbami, roraty i wędrująca figurka Matki Bożej - tyle możliwości duszpasterskich dla kapłanów i dla rodziców, żeby ten czas radosnego oczekiwania nie stał się okresem sklepowych szaleństw. Przedziwna bezrefleksyjność, jakiej dzisiaj coraz częściej ulegamy, w miejsce obiecywanych cudów, niestety, coraz częściej odziera nas z ważnych i koniecznych dla normalnego rozwoju przeżyć i spraw. Dlatego może tym bardziej i częściej niż zwykle warto się przeciwstawiać reżyserii speców od marketingowego sposobu przeżywania życia.
Trzeba nam na nowo uczyć się Adwentu. Niesie on ze sobą tyle zapomnianych możliwości, które przygłusza telewizor, komputer, wyizolowany święty spokój, w który coraz bardziej lubimy się zamykać. Na pewno codzienne rodzinne przeżywanie tego czasu wymaga wiele wysiłku, ale pozorny trud procentuje potem nie tylko właściwą radością przeżywania tajemnicy Bożego Narodzenia, ale przede wszystkim głębokimi więzami rodzinnymi, które dzisiaj - niestety - przypominają bardziej wątłą pajęczą nić, niż mocne związki. Jest też tyle zachwytu we wzajemnym przeżywaniu czasu, wspólnym przygotowywaniu i tworzeniu dobrego - a Adwent takie możliwości nam podsuwa - że zaniedbanie tej szansy stawać się może naszym codziennym grzechem powszednim.
W strugach deszczu wyruszyła 45. Jubileuszowa Piesza Pielgrzymka Wrocławska
– Odnaleźć sens życia, odnowić wiarę, umocnić duchowość – to jest cel pielgrzymki – mówił bp Jacek Kiciński.
Już po raz 45. na szlak wyruszyła Piesza Pielgrzymka Wrocławska, w Roku Jubileuszowym pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. Mszy św. inauguracyjnej w katedrze wrocławskiej przewodniczył bp Jacek Kiciński, towarzyszyli mu księża przewodnicy wszystkich pielgrzymkowych grup i pielgrzymi, którzy tłumnie wypełnili wrocławską katedrę. – Liturgia słowa zwraca dzisiaj uwagę na wolność naszego serca. Chcielibyśmy uczynić nasze serce wolnym, a wiemy, że nie raz jest w nim dużo lęku, różnych trosk i zabiegań – to nie przynosi nam pokoju – mówił w homilii bp Kiciński. Zauważył, że choć Piesza Pielgrzymka Wrocławska dokonuje się w rzeczywistości ziemskiej, kieruje naszą uwagą na rzeczywistość niebieską. Przestrzegał przed nadmiernym skupianiem się na tym, co doczesne, nad gromadzeniem tylko dóbr materialnych: – Wiemy doskonale, że dobra materialne są potrzebne, są niezbędne do życia, jednak źle używane bardzo często powodują utratę wzroku duchowego. Następuje zatracenie w codzienności, zabieganie i w takiej sytuacji człowiek nie ma czasu ani dla Boga, ani dla drugiego człowieka, nie ma też czasu dla siebie. Dlatego św. Paweł mówi: dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.
Naszą nadzieją jest Jezus - powiedział Leon XIV w homilii podczas Mszy św. kończącej Jubileusz Młodych na Tor Vergata w Rzymie. Przestrzegł młodych, że „kupowanie, gromadzenie, konsumpcja nie wystarczą. Musimy (…) uświadomić sobie, że wszystko - pośród rzeczywistości świata - ma sens o tyle, o ile służy jednoczeniu nas z Bogiem i z braćmi w miłości”.
Po wspólnym czuwaniu, które przeżywaliśmy wczoraj wieczorem, spotykamy się dzisiaj, żeby sprawować Eucharystię, Sakrament całkowitego daru z Siebie, jaki uczynił dla nas Pan. Możemy sobie wyobrazić, że w tym doświadczeniu przemierzamy drogę, jaką wieczorem w dniu Paschy przeszli uczniowie z Emaus (por. Łk 24, 13-35): najpierw przerażeni i rozczarowani opuścili Jerozolimę. Wyruszali przekonani, że po śmierci Jezusa nie ma już nic, czego można by oczekiwać, nic, na co można by mieć nadzieję. Tymczasem, spotkali właśnie Jego, przyjęli Go jako towarzysza podróży, słuchali Go, kiedy wyjaśniał im Pisma, i w końcu rozpoznali Go podczas łamania chleba. Wtedy otworzyły się ich oczy, a w ich sercu znalazła miejsce radosna nowina Paschy.
Po czwartkowej decyzji premiera Litwy, socjaldemokraty Gintautasa Paluckasa o ustąpieniu ze stanowiska w związku z zarzucanymi mu działaniami korupcyjnymi, w poniedziałek do dymisji podał się jego rząd.
- W związku z decyzją o ustąpieniu ze stanowiska premiera ogłaszam, że dziewiętnasty rząd Litwy podaje się do dymisji
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
