Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię

Ku zjednoczeniu z Chrystusem

Reklama

Nieochrzczeni dorośli mogą wejść do Kościoła katolickiego poprzez katechumenat, tj. wypracowany w tradycji chrześcijańskiej proces wprowadzenia, przygotowania do sakramentu chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Aby stać się chrześcijanami, katechumeni z pomocą duszpasterza i chrześcijan, poznają najpierw podstawowe prawdy wiary, uczą się modlić i uczestniczyć w liturgii, a przede wszystkim poznawać wspólnotę Kościoła. Na początku Wielkiego Tygodnia katechumeni przystępują do kolejnego etapu swojej drogi ku zjednoczeniu z Chrystusem. Jest to czas oczyszczenia i oświecenia. Czas ten rozpoczyna się liturgicznym obrzędem wybrania. W tym roku obrzęd wybrania, podczas którego 5 katechumenów zostało dopuszczonych do przyjęcia sakramentów, miał miejsce w bazylice katedralnej w Sandomierzu podczas Mszy św. 25 lutego br. Obrzęd ten odbył się po homilii wygłoszonej przez bp. Krzysztofa Nitkiewicza, który przewodniczył obrzędowi. - Każdy z nas potrzebuje Bożej łaski i pomocy. Prosicie dzisiaj, drodzy katechumeni, o łaskę chrztu. Droga, która was ku niemu prowadzi, staje się coraz krótsza - mówił Ksiądz Biskup Ordynariusz.
Po usłyszeniu pozytywnych opinii, Celebrans zwrócił się do katechumenów z pytaniem o ich osobiste pragnienie przystąpienia do sakramentów, w których spotkają Jezusa Chrystusa. Kiedy wyrazili je publicznie, Celebrans ogłosił wspólnocie decyzję dopuszczenia katechumenów do sakramentów. Na znak wybrania wpisali oni oficjalnie swoje imiona do „Księgi wybranych”. - Wpisanie waszych imion do „Księgi wybranych” jest zwiastunem tego daru i znakiem powierzenia się Bogu - podkreślił Pasterz diecezji. - Teraz wybrani podejmą drogę jeszcze większej wierności Chrystusowi, aby przez modlitwę, przemianę życia i tęsknotę za Chrystusem dojrzewać do spotkania z Nim w sakramentach chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Otaczamy ich modlitwą, serdeczną radą, a nade wszystko ukazujemy im zachęcający przykład chrześcijańskiej miłości i naśladowania Chrystusa. Teraz zaś zarówno wy sami, jak i my wszyscy musimy współpracować z łaską Bożą, abyście Bogu, który pozostaje wierny udzielonemu powołaniu, mogli okazać waszą wierność i wielkodusznie zdążać do pełnej prawdy waszego wybrania.
Po modlitwie nastąpiło odesłanie wybranych. Przeszli oni, zgodnie z tradycją, do tylnej części świątyni, i dopiero po chrzcie świętym będą mogli podejść do ołtarza, do komunii z Chrystusem.
Dzieło katechumenatu zainicjował w diecezji sandomierskiej bp Wacław Świerzawski. Realizuje je Zgromadzenie Sióstr św. Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego, założone przez bp. Wacława Świerzawskiego w 1990 r. Głównym dziełem apostolskim tego Zgromadzenia jest właśnie przygotowanie do chrztu osób dorosłych.
Sakramentów tegorocznym katechumenom udzieli biskup ordynariusz Krzysztof Nitkiewicz w Wigilię Paschalną Wielkiej Soboty.
Alicja Trześniowska

Wyruszyli na głoszenie Słowa

Wiara, która jest łaską, domaga się pełnienia uczynków, bowiem bez nich jest martwa. Wyruszając na głoszenie Słowa Bożego, trzeba nieustannie pamiętać o tym, że należy ewangelizować przede wszystkim przykładem swojego życia, świadectwem swojego życia” - tymi słowami zwracał się w homilii ordynariusz sandomierski bp Krzysztof Nitkiewicz do członków wspólnot neokatechumenalnych, którze 27 lutego 2010 r. w Stalowej Woli, przy parafii Matki Bożej Królowej Polski, zgromadziły się na obrzędzie „traditio simboli” i posłania swoich przedstawicieli do głoszenia Ewangelii.
Obrzędowi i wspólnej modlitwie przewodniczył Pasterz diecezji razem z ks. Marianem Wiąckiem i ks. Marcinem Jankiewiczem z Lublina, kapłanami posługującymi we wspólnotach neokatechumenalnych, a uczestnikami spotkania były wspólnoty neokatechumenalne działające przy parafii Ojców Dominikanów w Tarnobrzegu oraz przy parafii konkatedralnej w Stalowej Woli, a także macierzysta wspólnota z Lublina. Na początku, tuż po powitaniu bp. Krzysztofa Nitkiewicza, przypomniana została historia działalności wspólnot w Stalowej Woli i Tarnobrzegu, która ma już za sobą dwadzieścia pięć lat istnienia i obejmuje swoim kalendarium zrodzone pośród jej członków powołania kapłańskie, ewangelizację w Kazachstanie, na Ukrainie i Białorusi, w Niemczech i we Włoszech.
Sobotnie spotkanie i obrzęd posłania, złożony z Liturgii Słowa, ważnego dialogu pomiędzy posłanymi a Kościołem, który ustami Księdza Biskupa pytał ich czy są gotowi iść po domach i głosić Ewangelię, tracąc życie dla Jezusa oraz modlitwy egzorcyzmu zainicjował początek misji ewangelizacyjnej wybranych członków wspólnot. Będą oni za zgodą swoich księży proboszczów, przepowiadać Dobrą Nowinę udając się do prywatnych mieszkań. W czasie tych wizyt podzielą się świadectwem swojego życia oraz poprowadzą wspólną modlitwę. Centralny obrzęd wyznania wiary przez starszą wspólnotę z Lublina i przekazania jej młodszym wspólnotom na drodze neokatechumenalnej miał miejsce po homilii Księdza Biskupa. Następnie bp Krzysztof Nitkiewicz oraz inni obecni na uroczystości kapłani przez nałożenie rąk, udzielili wyruszającym na głoszenie Ewangelii indywidualnego błogosławieństwa połączonego z modlitwą do Ducha Świętego o pomoc w rozpoczynającej się misji.
Ks. Krzysztof Sudoł

Sandomierskie stacyjne Drogi krzyżowe rozpoczęte

Stacyjne Drogi Krzyżowe na wzór nabożeństw pasyjnych, które od V wieku celebrowane są w Wielkim Poście w kościołach stacyjnych Rzymu, rozpoczęły się z inicjatywy bp. Krzysztofa Nitkiewicza w Sandomierzu w kościele seminaryjnym pw. św. Michała Archanioła 26 lutego 2010 r. Na wspólną modlitwę, której myślą przewodnią było kapłaństwo z racji przeżywanego Roku Kapłańskiego, zgromadzili się ordynariusz sandomierski bp Krzysztof Nitkiewicz, bp Edward Frankowski, kapłani, wspólnota seminaryjna, siostry zakonne oraz wierni świeccy. - Stacja ta, to znaczy zatrzymać się przed Bogiem, spojrzeć na Chrystusa i czynić tak jak Chrystus - mówił bp Nitkiewicz. Biskup Ordynariusz, nawiązując do tematu nabożeństwa prosił także wiernych o modlitwę w intencji kapłanów i przygotowujących się do kapłaństwa. - My, kapłani, chcemy prosić was, drodzy wierni, abyście towarzyszyli nam swoją modlitwą, swoją radą, swoją życzliwością, abyśmy mogli być wierni obowiązkom przyjętym w dniu święceń. Módlcie się także o nowe powołania kapłańskie - mówił Ksiądz Biskup.
Nabożeństwo Drogi Krzyżowej poprowadził rektor Wyższego Seminarium Duchownego ks. Jan Biedroń. Rozważania poszczególnych stacji przygotowali klerycy. Modlitwę wzbogacił śpiew seminaryjnej scholi. Kolejne stacyjne nabożeństwa będą miały miejsce w kościołach: św. Jakuba (5 marca, godz. 18.30), Podwyższenia Krzyża Świętego (12 marca, godz. 17) i św. Józefa (19 marca, godz. 17). Zwieńczy je centralna Droga Krzyżowa, która przejdzie ulicami Sandomierza 26 marca. Procesja rozpocznie się o godz. 17.30 w kościele Nawrócenia św. Pawła Apostoła, a zakończy na Placu Papieskim.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).