Marta Matysek: - Kiedy powstało Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Lublinie?
Danuta Malon: - Stowarzyszenie (nie oddział) powstało w listopadzie 1989 r. z potrzeby serc tych osób, których bliscy zamordowani zostali w 1940 r. przez sowieckie NKWD. Ponieważ przez 50 lat zbrodnia katyńska była tematem zakazanym, po odzyskaniu w 1989 r. przez Polskę niezależności, wdowy, dzieci i najbliżsi pomordowanych chcieli być razem. Głównym celem była wspólna modlitwa w intencji ofiar i krzewienie ich pamięci, a także odkłamywanie fałszowanej przez komunistyczne władze historii zbrodni katyńskiej.
- Jakie szczególne zadania i rolę widziała Pani dla siebie, podejmując funkcję Prezesa Stowarzyszenia?
- Widziałam ogromne wyzwanie w zakresie popularyzacji historii zbrodni katyńskiej. Dotyczy to przede wszystkim młodzieży, której przekazywana wiedza jest gwarantem, że pamięć o męczennikach Katynia będzie trwała. Kolejne istotne zadanie to trwałe znaki pamięci. Dlatego też w 2005 r. przy ul. Głębokiej w Lublinie wzniesiony został pomnik Ofiar Katynia, gdzie dziś odbywają się uroczystości wojewódzkie. Szczególnym rodzajem upamiętniania Ofiar Katynia są publikacje, foldery, karty okolicznościowe, a także artykuły o zbrodni katyńskiej. Głównym naszym zadaniem jest jednak wspólna modlitwa. Matce Bożej Katyńskiej powierzamy naszych bliskich, prosząc o wieczną dla nich szczęśliwość.
- Jakich kapelanów miała lubelska Rodzina Katyńska i jakie są ich zadania?
- Nasi kapelani nie byli spokrewnieni z ofiarami Katynia, lecz wszyscy z wielkim zrozumieniem i szacunkiem pochylali się nad tą polską tragedią i doskonale rozumieli naszą działalność. Również obecny kapelan ks. kan. Tadeusz Liminowicz jest wielkim orędownikiem sprawy katyńskiej. Ofiarnie wykonuje swoją posługę duszpasterską, przewodnicząc modlitwom w intencji pomordowanych. Mimo nawału prac jest zawsze z nami, na zaproszenia dyrekcji szkół bierze udział w akcji sadzenia dębów katyńskich, wygłasza homilie. Wspiera nas duchowo w różnych okolicznościach.
- Lubelska Rodzina Katyńska chętnie widziałaby w swoich szeregach ludzi młodych. Czy młodzi są zainteresowani współpracą?
- Wielką bolączką Rodziny Katyńskiej jest brak w jej szeregach ludzi młodych. Wnuki i prawnuki pomordowanych pracę organizacji wspomagają sporadycznie, brak jest natomiast chętnych do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za pracę Stowarzyszenia.
- „Prawda Katynia jest stale obecna w naszej świadomości i nie może być wymazana z pamięci Europy” - mówił Jan Paweł II. Jak w tym kontekście postrzegać stwierdzenie: „pamięć pamięcią, ale trzeba dbać o stosunki z Rosją”?
Reklama
- Zdarzają się wypowiedzi o Katyniu, aby „nie rozdrapywać ran, a zająć się naprawą stosunków z Rosją”. W odpowiedzi zacytuję słowa Jana Pawła II: „naród bez przeszłości, nie ma przyszłości”. Dlatego też naszym moralnym obowiązkiem jest pamięć o tych, którzy życie oddali za Ojczyznę, a wierzę, że sprawa katyńska zostanie wkrótce w pełni wyjaśniona i stosunki z Rosją ulegną wówczas poprawie.
- W jaki sposób Rodzina Katyńska współpracuje ze szkołami w regionie?
- Stowarzyszenie Rodzina Katyńska utrzymuje kontakty z wieloma szkołami Lublina. Są to spotkania z młodzieżą, których treścią jest historia zbrodni katyńskiej, organizacja uroczystości katyńskich, w tym trwającej akcji sadzenia dębów katyńskich, a także innych spotkań patriotycznych. Ogromną rolę w tej współpracy odgrywają nauczyciele. Dzięki ich zaangażowaniu młodzież poznaje historię zbrodni katyńskiej, włącza się w organizację uroczystości, wychowywana jest w duchu patriotyzmu.
- Po tylu latach zbrodnia nadal jest nierozliczona. Jakie starania podejmuje Rodzina Katyńska, by doprowadzić do zwycięstwa sprawiedliwości i prawdy?
- Mimo upływu 70 lat zbrodnia katyńska nie została w pełni wyjaśniona. Polska oczekuje na udostępnienie przez Prokuraturę Rosyjską pełnej listy nazwisk zamordowanych Polaków i wskazanie nieznanych nam miejsc ich pogrzebania. Oczekuje także na rehabilitację zamordowanych i uznanie mordu katyńskiego za ludobójstwo. Jedynym jednak upoważnionym organem do reprezentowania interesów społeczności katyńskiej jest Federacja Rodzin Katyńskich w Warszawie, zrzeszająca wszystkie Rodziny Katyńskie. Federacja współpracuje też z powołaną Polsko-Rosyjską Komisją ds. Trudnych, której celem jest m.in. wyjaśnienie sprawy katyńskiej.
- Czym dla Pani jest wyróżnienie Medal Ludziom Gorących Serc?
- Przyznany mi w plebiscycie „Kuriera Lubelskiego” Medal Ludziom Gorących Serc jest dla mnie wielkim zaszczytem i honorem. Dedykuję go pamięci mojego ojca, por. Mariana Miżołębskiego, zamordowanego w Katyniu. Wyróżnienie to odczytuję także jako wyraz uznania za pracę całej lubelskiej Rodziny Katyńskiej. Medal ten zobowiązuje mnie także do dalszych intensywnych działań na rzecz upamiętniania ofiar Katynia.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Miały od 26 do 64 lat. Ginęły po kolei – w ciągu kilku miesięcy 1945 roku. Dlatego, że do końca pozostały z dziećmi - sierotami, z pacjentami w szpitalu, z osobami starszymi, które nie miały rodzin ani opieki. Z tymi wszystkimi, którzy nie byli w stanie się bronić ani uciekać przed Armią Czerwoną, która brutalnie wkroczyła wtedy na Ziemię Warmińską. Czy można zrozumieć postępowanie sióstr katarzynek?
Pracowały na całej Warmii, w różnych domach zakonnych i w różnych miejscach: domach dziecka, szpitalach, ośrodkach opieki. Gdy żołnierze sowieccy zaczęli zajmować te ziemie, ludzie zaczęli się masowo ewakuować. Nie mogło być na tych ziemiach dzieci, które nie miały rodziców, chorych bez własnych rodzin czy najstarszych mieszkańców. Takich osób nie opuściły jednak siostry katarzynki. Mimo że były przez czerwonoarmistów bite, gwałcone, torturowane – na przykład w szpitalnej piwnicy, gdzie szukały schronienia wraz ze swymi podopiecznymi. Te, które zostały wtedy z pacjentami, były wielokrotnie wykorzystywane przez Sowietów. Niektóre więziono, a potem zesłano w głąb ZSRR. Pracowały w łagrach, zmarły z wycieńczenia. Siostra, która zorganizowała ewakuację dzieci – zgromadziła je w grupie na dworcu kolejowym, sama zaś poszła szukać dla nich wody i pożywienia. Żołnierz Armii Czerwonej zastrzelił ją, gdy tylko wyszła na zewnątrz. Były siostry, które zginęły wskutek ciągnięcia ich za samochodem po ulicach Kętrzyna. Po zajęciu Gdańska przez Sowietów pod koniec marca 1945 r. rozpoczęły się mordy, grabieże i gwałty na miejscowej ludności. Ofiarą napaści padły też siostry katarzynki, które znalazły się w mieście po przymusowej ewakuacji macierzystego domu w Braniewie. Jak podaje KAI, 58-letnia siostra Caritina Fahl, nauczycielka i ówczesna wikaria generalna Zgromadzenia, ze wszystkich sił starała się bronić młodsze siostry przed gwałtem. Została straszliwie pobita, zmarła po kilku dniach. Takie były ich losy.
Pamiątkowe zdjęcie z rodzicami i bp. Jackiem Kicińskim.
– Być znakiem Bożej Miłości – to jest zadanie kapłana – mówił do jubilatów o. bp Jacek Kiciński.
Czterech kapłanów archidiecezji wrocławskiej – ks. Łukasz Romańczuk, redaktor odpowiedzialny Niedzieli Wrocławskiej, ks. Piotr Rozpędowski, ks. Tomasz Latawiec i ks. Wojciech Buźniak – świętowali w katedrze wrocławskiej jubileusz 10-lecia kapłaństwa. Uroczystej Eucharystii przewodniczył o. bp Jacek Kiciński, który bezpośrednio przed święceniami przygotowywał jubilatów do kapłaństwa przez rekolekcje. W asystę i oprawę Mszy św. włączyła się także młodzież z Diecezjalnego Duszpasterstwa Młodzieży, której duszpasterzem jest ks. Piotr Rozpędowski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
