Katarzyna Szkarpetowska: - Księże Dziekanie, w czym wyraża się tajemnica udanego kapłaństwa?

Ks. Leszek Gardziński: - Tajemnica kapłaństwa to tajemnica powołania i słów Chrystusa: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja Was wybrałem” (J 15, 16). Tajemnica kapłaństwa to, moim zdaniem, wierność Chrystusowi każdego dnia przez wypełnianie woli Bożej i realizowanie powołania kapłańskiego przez całe życie, będąc oddanym i posłusznym Kościołowi.

- Co dla Księdza znaczy być kapłanem?

- Być kapłanem to być narzędziem w ręku Pana Jezusa. Przedłużać dzisiaj - tu i teraz życie i działanie Chrystusa, także przez własne cierpienie i krzyż. Być kapłanem to być pomostem między Bogiem a ludźmi.

- Kiedy w Księdza życiu po raz pierwszy pojawiła się myśl o kapłaństwie?

- W moim przypadku myśl o kapłaństwie pojawiła się już w dzieciństwie. Kiedy wkraczałem w dorosłe życie i trzeba było podjąć decyzję fundamentalną, wtedy oddalałem tę myśl od siebie, choć pragnienie bycia kapłanem było zawsze w głębi mojego serca. Po maturze poszedłem na kolejną swoją pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę. Tam, po przemyśleniach i modlitwie, podjąłem decyzję o wstąpieniu do seminarium.

- Kościół zachęca wiernych do modlitwy w intencji duszpasterzy. Dlaczego ta modlitwa jest aż tak istotna?

- „Kapłan z ludzi jest brany i ustanawiany” (por. Hbr 5, 1), zatem podlega tym samym słabościom, którym podlega każdy człowiek. Spełnia święte czynności, będąc kruchym naczyniem w ręku Boga, dlatego też tak bardzo potrzebne jest mu wsparcie modlitewne. Poza tym kapłan poprzez swoje modlitwy osobiste oraz liturgię modli się za wiernych mu powierzonych, wierni natomiast powinni modlić się za swojego duszpasterza. Powinna się dokonywać ta wymiana dóbr duchowych, tak jak w rodzinie: rodzice pomagają dzieciom, a dzieci rodzicom.

- Co, Księdza zdaniem, jest najważniejsze, najcenniejsze w relacjach kapłan - wierni?

- Najcenniejsze są wzajemne zaufanie i akceptacja, a to jest nic innego jak wzajemna bezinteresowna miłość. Kapłan powinien kochać swoich wiernych - niby proste i jednocześnie bardzo trudne. „A kochać to być z wiernymi - jak powiedział kiedyś bp Antoni Dydycz - duszpasterzować obecnością”.

- Jak Ksiądz odczytuje sens słów patrona kapłanów św. Jana Vianneya, który mówił: „Kapłaństwo to nie paradowanie, lecz zmaganie”?

- Te słowa są niejako powtórzeniem słów Chrystusa: „Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć” (Mt 20, 28). Tak jest z kapłanem, który ma służyć, a więc zmagać się ze sobą, ze swoimi słabościami, trudnościami, „złym duchem” - w konfesjonale, na ambonie, na katechezie i w całym duszpasterstwie, aby wiernych zbliżyć do Boga, nieustannie przybliżać im niebo.

- Skoro mowa o św. Janie Vianneyu... Co wyróżniało go na tle innych księży? Czego od Proboszcza z Ars może, a nawet powinien uczyć się kapłan XXI wieku?

- Św. Jana Marię Vianneya charakteryzowała miłość pasterska, o której Jan Paweł II w adhortacji „Pastores dabo vobis” pisał, iż jest darem, całkowitym darem z siebie dla Kościoła, na obraz Chrystusa i z Chrystusem. Miłość pasterska, która wyróżniała św. Jana, to styl życia kapłana, który odpowiada jego „być” i „działać”. I właśnie owego stylu życia, który jest dawaniem siebie, powinien uczyć się od Proboszcza z Ars dzisiejszy kapłan.

- Czy kapłanowi łatwiej niż osobie świeckiej osiągnąć świętość?

- Myślę, że nie. Kapłan musi wkładać wiele wysiłku, by to, co wykonuje codziennie, a są to święte sprawy, nie spowszedniało mu, aby w tym wszystkim nie było rutyny, lecz żywa i prawdziwa wiara. Szatan nie próżnuje i często atakuje osoby, które są najbliższe Bogu.

- Jakie dostrzega Ksiądz różnice między kapłaństwem dziś a kapłaństwem wczoraj?

- Kapłaństwo dziś różni się od kapłaństwa wczoraj, tak jak się różni człowiek dzisiejszy od wczorajszego. W swojej istocie kapłaństwo jest niezmienne, ale zmienia się świat i człowiek, dlatego muszą się zmieniać sposoby, metody, formy dotarcia do człowieka i pomocy mu w dążeniu do nieba.

- Jakich duszpasterzy potrzebują wierni?

- Zawsze jest i będzie zapotrzebowanie na kapłanów Bożych i świętych, charakteryzujących się prawdziwą miłością pasterską. Wierni potrzebują kapłanów ludzkich, otwartych na człowieka, znających jego problemy. Potrzebują kapłanów przyciągających do Boga swoją normalnością.

Ks. prał. mgr lic. Leszek Gardziński

urodził się 16 maja 1964 r. w Garwolinie. Święcenia kapłańskie przyjął w czerwcu 1989 r. z rąk bp. Jana Mazura. W ramach posługi duszpasterskiej pełnił m.in. funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie, pierwszego dyrektora Caritas Diecezji Drohiczyńskiej, dyrektora Biblioteki WSD. W 2000 r. został odznaczony godnością kanonika honorowego. Od 2005 r. kanonik gremialny Węgrowskiej Kapituły Kolegiackiej. Obecnie wykładowca teologii pastoralnej w WSD w Drohiczynie, dziekan dekanatu węgrowskiego, proboszcz i kustosz parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Węgrowie.