Powróćmy jeszcze do czasu wakacji i wakacyjnych rekolekcji. Ksiądz Arcybiskup w homilii wygłoszonej podczas Eucharystii podsumowującej wakacyjne rekolekcje oazowe wspomniał, że obowiązkiem chrześcijanina jest odtworzyć w sobie obraz Jezusa. W innym przypadku - jak uczył św. Jan od Krzyża - Bóg nie rozpozna nas na sądzie ostatecznym. To ważna uwaga wzmacniająca poprzedni tekst o pozie bezproblemowców. Odtworzyć w sobie oblicze Pana - oto problem, potężny i ważny. Droga prowadzi przez wrażliwość na różne problemy i drogowskazy naszej drogi. Zajrzyjmy do Czarnej. Rekolekcje zbliżają się ku końcowi. W Polańczyku w tę ostatnią niedzielę lipca odbywa się uroczystość zakończenia akcji „Bieszczady dla Jezusa”, z udziałem Księdza Arcybiskupa. Postanawiamy wziąć udział w tej uroczystości, chcąc zamanifestować jedność tych, którzy podejmują różne formy ewangelizacji. Niedziela 25 lipca wita nas wiatrem i deszczem. Nieśmiało proponuję rezygnację z wyjazdu. I tu „laikat” staje okoniem wobec duszpasterza. Jak to, taki deszcz ma przeszkodzić być tam, gdzie jest Ksiądz Arcybiskup? Autobus zabiera oazowiczów, a ja podążam do kolejnych kościółków parafii Czarna pomóc ks. Andrzejowi. Popołudniu oaza wraca. Trochę zziębnięta, nieco zmęczona, ale radosna. Główny wątek radości to fakt, że… zresztą oddajmy im głos: - I wie ksiądz, potem jak zakończyła się Msza św., Ksiądz Arcybiskup sam podszedł do nas. Długo rozmawiał, żartował, robiliśmy zdjęcia.
Wstydzę się mojego porannego pomysłu. A jednocześnie rozważam problem - problem miłości Kościoła wyrażonej w miłości do biskupa, jako pasterza Kościoła lokalnego. Umiera ten duch, żywy jeszcze w starszych księżach, którzy mimo obowiązków jechali do parafii sąsiednich na uroczystości z udziałem biskupa, twierdząc, że „gdzie Piotr, tam Kościół”. Dzisiaj, kiedy ogłasza się obecność biskupa, wielu wiernych szuka innych kościołów, bo będzie długo. Ale oni też nie mają problemu.
Ogrojec - jest takie nabożeństwo wieczorne podczas rekolekcji dla rodzin. Niejako wynagradzając senność tych trzech Apostołów, chcemy uczestniczyć w cierpieniu Jezusa, chcemy Mu opowiadać o swoich cierpieniach, lękach. Z poprzedniej części refleksji rekolekcyjnych Czytelnicy znają już Zuzię i Olę. Cierpienie to wielkie wyzwanie dla człowieka. Nieraz je tłumimy, czasem topimy w alkoholu, innym razem salwujemy się ucieczką. Jest półmrok, cisza. Zapalone światło paschału i my na kocach, zapełniający prezbiterium. W tej ciszy słychać głos Janka, taty bliźniaczek: „Panie Jezu, cierpisz, ale i ja cierpię, cierpię z Tobą, ale często cierpię sam. Buntuję się. Dlaczego tak jest, że tylu ludzi zdrowych używa swoich rąk do niecnych czynów, dlaczego zdrowymi nogami kroczą ku celom niegodziwym. Moje córki nie potrafią same chodzić, z trudem poruszają rękami. Co z nimi będzie, kiedy nas nie będzie? Boimy się. Dla Ciebie to nie jest trudne - uczyń cud z naszymi dziećmi”.
W sukurs tym słowom przychodzi Monika, żona Jasia: „Chciałam Ci, Panie Jezu, podziękować za mojego męża, za jego miłość i wiarę. Za to, że nie spotkał mnie los taki, jak los innych matek, które spotykam na terapeutycznych pobytach w szpitalach z moimi córkami. Mężowie wielu z tych kobiet, kiedy odkryli, że dziecko jest chore, zwyczajnie je opuścili. Wielu założyło nowe wspólnoty tzw. rodzinne. Dziękuję Ci, że mój Jasiu został przy mnie”.
Cud się nie zdarzył, ale czy ja wiem... Modlitwa tak wielu ludzi z pewnością nie pozostała bez odpowiedzi Boga. Może tylko mamy zbyt słaby słuch i wzrok, dlatego nie widzimy wszystkiego.
My nie mamy problemu…?
Zajrzyjmy na chwilę do Rzepedzi. Rekolekcje młodzieżowe. Szesnastoletnia gimnazjalistka dzieli się swoim cierpieniem - jestem uzależniona od alkoholu i narkotyków. Jako jedyna nie podpisuje krucjaty. Rówieśnicy nie bardzo rozumieją, o co chodzi. Ile jest takich szesnastoletnich biednych dzieci, które nie dają sobie rady ze sobą. Ale ich rodzice… nie mają problemu. Może inaczej, boją się nazwać swój problem, jak Jasiu czy ta nieznana mi z imienia uczestniczka oazy w Rzepedzi.
Wracamy do Czarnej. Wieczernik. Klimat podobny do Ogrojca. Cisza, półmrok. I my, oczekujący na dar ducha. Nie wiem już kto zaczyna… może wujek Marian, może ktoś inny - nieważne. Rozpoczyna się litania próśb o dar zrozumienia dzieci, o umiejętność wyjścia naprzeciw ich problemom, o umiejętność rozmowy. I ta najboleśniejsza intencja wypowiadana tonacjami matek i ojców - o łaskę wiary dla mojej córki, mojego syna. O powrót z drogi grzechu.
Ileż razy, słuchając gromkich przekleństw watah rozwydrzonej młodzieży wracającej w późnych godzinach nocnych z parku, zadaję sobie pytanie - gdzie są ich rodzice? Pewnie to małżeństwa, które nie mają problemów.
Wreszcie modlitwa wstawiennicza. Prowadzona jakby dwutorowo. Prośby wypowiadane i te, które wcześniej zostały zapisane na kartkach. Dominująca nuta to przelewający się alkohol. Nie ma domu, nie ma rodziny, gdzie nie byłoby tego nieszczęścia - nieszczęścia, które jest butelką leżącą w nadprożach polskich domów. Jak wielki jest ból, tak też ogromna jest wrażliwość. Po każdym z wezwań ktoś podejmuje obdarowanie: ja w tej intencji będę pościł o chlebie i wodzie w każdy piątek przez miesiąc, ja… itd, itp. W pewnym momencie ogarnia mnie lęk - czy będą pamiętać, czy dadzą radę czasowo, bo dobroci serca nie brakuje.
Wróćmy do Przemyśla. Tuż przed Eucharystią trwa godzina świadectw. Młoda osoba, dziewczyna opowiada o swoich doświadczeniach, radości ze spotkanych ludzi. W ten ciąg nieco usypiających sformułowań, wkracza myśl istotna: „To czego się nauczyłam, co staram się zrozumieć, to prawda, że nie można być chrześcijaninem jedynie niedzielnym. Ja owszem, w niedzielę chodziłam do kościoła. Ale nie robiłam tego w tygodniu, uważając, że to sprawa dla starszych babć. Na oazie zrozumiałam, że każdy dzień można przeżyć z Eucharystią. Nie było łatwo. Wydawało się, że mam tyle obowiązków, ale to były pozory, preteksty. Od przyjazdu z oazy staram się często uczestniczyć w codziennej Eucharystii. Ufam, że do wakacji uda mi się wprowadzić zwyczaj codziennej Eucharystii. I za to chwała Panu”.
Och, iluż dorosłych nie widzi w tym problemu. Po prostu nie zakłada nawet możliwości uczestnictwa w tygodniowej Mszy św. Oni nie mają problemu. A może nie chcą go nazwać?
Nie mamy czasu. Z pewnością to prawda, ale chyba nie cała. Ciocia Małgosia sama gotowała dla przeszło setki uczestników oazy. Po pracy pomagał jej Jaś - jej mąż. Sam widziałem, jak popołudniu w jakimś kącie podsypiał przed pracą na nocnej zmianie, bo nie miał urlopu. Ciocia Małgosia nie opuściła żadnej oazowej Mszy św. Znajdywała czas, a Pan Bóg znajdywał czas i siły dla niej. Było smacznie i obficie.
Tak, nie wszyscy muszą jechać na rekolekcje, to prawda. Ale wszyscy musimy się zastanowić nad prawdą poruszoną w homilii przez Metropolitę Przemyskiego - czy odbija się we mnie oblicze Jezusa, a jeśli nie, to jakie problemy niszczą ten obraz, jak się one nazywają? Przed tym pytaniem nie możemy uciekać. Upracowani ludzie z Czarnej, nie uznali nas za nawiedzonych, ale na prośbę ks. proboszcza Andrzeja pośpieszyli z darami płodów ziemi, swoich gospodarstw. Codziennie ileś osób coś przynosiło, niektórzy zostawali na chwilę, by pomóc w kuchni i nasycić się klimatem tego spotkania, może zaspokoić nieco ciekawość.
Nie usypiajmy problemów. Nazwijmy je. To już wiele.