Przed nami z ogromnego tłumu niczym z ruchomych piasków wynurza się bryła Piotrowej Bazyliki. Moi towarzysze chcą zostać pod pierwszym telebimem, ale zmuszam ich, by opuścili ten dość wygodny punkt. Suniemy nie wiem, jakim cudem przed siebie. Odbieram telefon od przyjaciół. Zapewniają o pamięci i proszą o modlitwę. Jasne! Takich próśb niosę cały worek i to chyba on wypycha mnie do przodu. Kolejne rusztowanie. Tym razem z głośnikami. Nie mamy wyjścia - wspinamy się na metalową wieżę. Wspaniała panorama! Canaletto byłby usatysfakcjonowany, ale ja - nie! Wiszę jak gwizdek na jakiejś rurze i zastanawiam się, jak zareagowaliby na ten widok moi uczniowie. I raptem przypominam sobie Zacheusza. Wypisz, wymaluj - scena jak z Ewangelii, a ja kręcę nosem. Wiadomo: dać kurze grzędę… I zupełnie jak biblijny bohater zsuwam się z rusztowania, bo właśnie widzę, że środek ulicy zaczyna płynąć. Wessana w ten ludzki potok i zupełnie sama (znajomi jednak zawiesili się na amen) unoszę się w stronę Watykanu. Zatrzymuję się niemal na jego granicy, w… śmietniku. To, co zrobiliśmy z Wiecznego Miasta, woła o pomstę do nieba. Gazety, kartony, niedopite butelki z wodą, wszystko plącze się pod nogami i trzeba bardzo uważać, by nie upaść - pobożni pielgrzymi rozdepczą i nawet tego nie zauważą.

Bezpieczna przystań

Zatrzymuję się pośrodku ulicy przy barierce, która tworzy sztuczny korytarz. Poruszają się nim dziennikarze, służby medyczne i wolontariusze. Roznoszą wodę, obrazki beatyfikacyjne (chwytam, ile się da), książeczki z mszalnymi obrzędami (trudno, nie można mieć wszystkiego), wynoszą omdlałych. Świetny punkt! Widać znakomicie, chociaż kamienny pylon zasłania mi krawędź portretu Papieża (kto postawił ten słup na środku placu?!), a SMS od bratowej: „Uważaj na siebie” przesądza sprawę. Nie idę dalej. Obok mnie jakaś telewizja dorwała Brazylijczyków, jeden z nich - przysadzisty i śniady typ - hałaśliwie tłumaczy i prezentuje wielki proporzec. Przede mną para Włochów. Mają książeczkę, więc zapuszczam żurawia. Zauważyli i pozwolili przeczytać polskie teksty: akt beatyfikacyjny i fragment Dziejów Apostolskich. Muszę być ostrożna, bo właśnie pod moimi nogami kokoszą się dwie maleńkie zakonnice. Azjatki, ale mówią po włosku. Usiłują rozstawić stołeczki i usiąść. Nie mają szans, by cokolwiek zobaczyć. Czasami jednak lepiej być długim niż krótkim. Więc w akcie wdzięczności odsuwam się od barierki i pozwalam, by się tam umościły, będą bezpieczniejsze. Ten dobry uczynek natychmiast procentuje, bo teraz widzę wyraźnie portret Błogosławionego. Dookoła dwukolorowy las: polskie flagi, chorągwie i transparenty. Właśnie jeden z napisem: „Białystok” zasłonił mi połowę telebimu. No nie! Rodacy, zmiłujcie się!

Święty entuzjazm

Tymczasem pochmurne niebo błękitnieje. Wygrzebuję z plecaka kapelusz, a ślicznej Włoszce daję biało-czerwoną apaszkę. Dziewczyna uśmiecha się wdzięcznie i zawiązuje chusteczkę na głowie. Ta słoneczna kąpiel to na pewno prezent od naszego bł. Papieża. Rozpoczyna się Eucharystia, witamy Ojca Świętego, który wjeżdża na plac. A kiedy wreszcie ogłasza, że Jan Paweł II jest „beatus”, na portrecie podnosi się zasłona i… ogromna euforia z hukiem zwala się na ten Kościół pielgrzymujący. Już nie widzę bazyliki - utonęła w lawinie flag, głównie naszych, chociaż i inne nacje wtopiły się w słowiański gąszcz. W chórze okrzyków słyszę: „Subito, dziękujemy, Deo gratias”. Nieustający grzmot oklasków, który jest dzisiaj międzynarodowym językiem katolików, niesie tę świętą radość w niebo. Żaden z Polaków nigdy nie był tak kochany i podziwiany. Żadnemu Polakowi tak nie wiwatowano i przed żadnym świat nie klękał w pokorze i czci. A ja jestem tego świadkiem! Wprost puchnę z dumy. Nie dziwi mnie wcale, że stojący obok płaczą z radości. Krępy Brazylijczyk otwartymi dłońmi ociera mokrą twarz i spotyka mój wzrok. Nie wiem, co bardziej mnie wzrusza - męskie łzy czy podniosła chwila, ale czuję, że zaraz pójdę w jego ślady. „Polaco?” - pyta, a gdy potwierdzam, obejmuje i jak małą dziewczynkę głaszcze po głowie. Chlipię wespół w zespół. Obok szaleją Włosi, wiwatują jacyś czarnoskórzy księża, wrzeszczą Polacy i tylko małe siostrzyczki uczepione barierki zachowują się przyzwoicie; klaszczą konwencjonalnie.

Msza św.

Wreszcie słyszymy komunikat o schowaniu transparentów i rzeczywiście - nawet butni rodacy zwijają chorągwie, co przywraca mi zdolność widzenia. Trwa Liturgia. Jej etapy śledzę z Włochami, którzy podsuwają mi swoją książeczkę. Korzystam bardziej z uprzejmości, bo przecież Eucharystia nie odbywa się po polsku i muszę przede wszystkim skoncentrować się, by nie zgubić rytu Mszy. Kiedy Papież wygłasza homilię, wyciągam różaniec i do każdego paciorka doczepiam bliskie mi osoby i ich sprawy. Właściwie dobrze, że jestem tu sama - nikt mi nie przeszkadza i nie rozprasza, mogę spokojnie targować się z Panem Bogiem. I naprawdę czuję, że nieźle na tym wyjdę! Homilia trwa krótko. Tylko jedną część Różańca. A może tak mi się wydaje? Wkrótce w wewnętrznym korytarzyku pojawiają się księża z Panem Jezusem. Wiem, że Włosi przyjmują Komunię na rękę, więc i ja wyciągam swoją. Wyglądamy jak dziady proszalne. Uzmysławiam sobie, że nie ma w tym żadnej metafory. Czyż nie otrzymaliśmy wszystkiego z Bożej łaski? Prawdziwi z nas żebracy. Przecież każdy przybył tu po prośbie! I chociaż cieszymy się z nowego Błogosławionego, to cały Kościół - jak tu jesteśmy - chce coś uszczknąć dla siebie! Niestety, żaden z kapłanów nie udziela Komunii na rękę, musimy więc nieźle się nagimnastykować, by nakarmić się Pańskim Ciałem. Potem jeszcze czeka mnie dodatkowa ekwilibrystyka, bo trzeba przecież przebić się przez tę żywą ścianę ludu Bożego, aby dotrzeć na miejsce zbiórki.

Pożegnanie

Nazajutrz jedziemy na Monte Cassino. Zwiedzamy klasztor i odprawiamy Mszę św., co wcale nie jest łatwe. Z ziemi polskiej do włoskiej przybyły tabuny. Kto został w kraju? Wracamy potem do Rzymu i ustawiamy się w kolejce do bazyliki. Mamy nadzieję, że uda nam się pożegnać z bł. Janem Pawłem II, zanim złożą go w kaplicy św. Sebastiana. Ale z minuty na minutę ta nadzieja gaśnie. Ludzi nie ubywa, za to czasu - owszem. Już tylko godzina dzieli nas od zamknięcia świątyni, a my wciąż stoimy po zewnętrznej stronie kolumnady. Nie ma co się łudzić, nie zdążymy. I właśnie wtedy, gdy większość z nas straciła nadzieję, otwiera się barierka i Szwajcarzy - do dziś nie rozumiem dlaczego - wpuszczają właśnie nas! Niemalże ostatni przekraczamy granice Watykanu. Dostojne mury bazyliki bezgłośnie snują nabożne opowieści. W półmroku wleczemy się niemrawo, by jak najdłużej oddychać świętą tajemnicą. Strażnicy nawet za bardzo nie poganiają, za drzwiami już nie ma kotłowaniny, możemy przeżegnać się i zatopić w myślach. Trochę zazdroszczę młodemu grekokatolikowi, który właśnie bije pokłony - dla niego to forma modlitwy. My musimy zatrzymać się i uklęknąć, by ją przeżyć. Wielu właśnie tak robi. Nawet w tej świętej gonitwie trzeba przystanąć choć na chwilę. Mimo tłumu w kościele rozciąga się namacalna cisza. Nabrzmiała milionami niewypowiedzianych słów i wszystkimi odcieniami wzruszeń - wchłania i przenika. Szczęście i lęk, radość i łzy, nadzieja i zwątpienie mieszają się w nas tak, że nie wiemy: chodzimy po morzu czy stąpamy twardo po ziemi?