Ks. Dudała podejmuje próbę oceny i diagnozy kryzysu przede wszystkim w kontekście miejsca młodych ludzi we współczesnym Kościele. Proponuje dialog.

Diagnozuje, które elementy duszpasterstwa mogły się okazać niewystarczające, nieprzystające do rzeczywistości. - "Duszpasterska troska“ koncentrowała się raczej na kwestii tego, „co należy robić“, czego wyrazem stała się niemal wyłącznie moralna propozycja przedkładana młodemu człowiekowi. Tymczasem pierwszą winna stać się kwestia tego, „dlaczego należy to robić“. Dotyczy to intencji człowieka, które wypływać powinny z osobistej relacji z Bogiem. Najpierw spotkanie ze Zbawicielem, dopiero później wymagania życia zbawieniem – uważa.

Zdaniem kapłana, zawiodła formacja, gdyż „odwrócona została jej fundamentalna zasada: najpierw poznanie i przyjęcie Ewangelii, w dalszej kolejności - wypływające stąd zobowiązania”.

Efektem stało się duszpasterstwo oparte na „wydarzeniu zewnętrznym“. - Poświadczona podpisem w indeksie obecność na Eucharystii, lekcje religii pozbawione mistagogii, „rozdawnictwo“ sakramentów bez wcześniejszego do nich przygotowania, nieprzystające do wrażliwości współczesnego człowieka propozycje praktyk pobożnościowych - wylicza. - Tymczasem potrzeba „duszpasterstwa wewnętrznego“, prowadzącego nade wszystko do spotkania z żywym Bogiem oraz z żywym człowiekiem – ocenia ks. Dudała.

Do najpilniejszych zadań „na teraz” zalicza m.in.: podjęcie dyskusji wewnątrzkościelnej na temat kryzysu wiary wśród młodych ludzi, skierowania do pracy z młodzieżą (szkolną i akademicką) większej ilości duszpasterzy, przesunięcie ciężaru pracy z tradycyjnego zaangażowania parafialnego na rzecz duszpasterstwa nieformalnego, „wzmocnioną obecność” duszpasterzy poza „widzialną“ strukturą Kościoła - czyli spotkania poza salami duszpasterskimi, zaangażowaną obecność w sieci internetowej.

Wskazuje także na konieczność organizowania spotkań dyskusyjnych wokół spraw bieżących komentowanych z punktu widzenia nauczania Kościoła. Zalicza do nich np. aborcję, in vitro, LGBTQ+, relację Kościół-państwo.

Za „stawianą na wyrost” uważa konstatację, że ludzie, którzy wyszli na ulice to ci, którzy nienawidzą Kościoła. - Owszem, nie miłość do Kościoła nimi kieruje, ale czy absolutnie jest to nienawiść? Czy nie ma tu miejsca na inne określenia opisujące ich emocje? Gniew, oburzenie, zgorszenie? Rozczarowanie, niepewność, beznadzieja? - pyta.

Zauważa, że „znakomita większość protestujących” to uczestnicy lekcji religii, słuchacze kazań, członkowie duszpasterstw. - To musi skłonić wszystkich do refleksji nad charakterem prowadzonej edukacji (formacji) – podkreśla.

Ks. Dudała zachęca do „odkrywania” adhortacji apostolskiej papieża Franciszka „Christus vivit“, gdzie m.in. mowa jest o tym, iż „młodzież nie jest rzeczywistością, którą można analizować abstrakcyjnie“.