Wręczą ją jutro wirtualnie podczas rozpoczynającej się o godz. 14.30 uroczystości z okazji pierwszego Międzynarodowego Dnia Braterstwa Papież Franciszek i Wielki Imam Al-Azhar Ahmed el-Tayyeb, pierwsi laureaci nagrody w 2020 r.

Latifa Ibn Ziaten urodziła się 1 stycznia 1960 w Tétouan w Maroko. Jest praktykującą muzułmanką i przybyła do Francji w 1977 roku w wieku 17 lat, aby dołączyć do swojego męża Ahmeda, który pracował dla francuskich kolei państwowych SNCF. Jest matką pięciorga dzieci, czterech chłopców i jednej dziewczynki. Jednym z synów był Imad Ibn Ziaten, sierżant 1. pułku spadochronowego, który podróżował z Francazal koło Tuluzy, kiedy Mohamed Merah zamordował go 11 marca 2012 roku.

Po śmierci syna udała się do Izards, miasta położonego na północny wschód od Tuluzy, gdzie mieszkał morderca. Po tym spotkaniu, w kwietniu 2012 r., postanowiła założyć młodzieżowe stowarzyszenie Imad ibn Ziaten na rzecz pokoju, aby pomagać młodym ludziom z ubogich dzielnic oraz promować laickość i dialog międzyreligijny. Stowarzyszenie jest sponsorowane przez aktora Jamela Debbouze.

W lutym 2014 r., z udziałem ministra spraw wewnętrznych Manuela Vallsa, Rada Reprezentacyjna Instytucji Żydowskich we Francji (CRIF) Midi-Pyrénées uhonorowała jej stowarzyszenie. Otrzymała również wsparcie ze strony Ministerstwa Edukacji.

W styczniu 2015 r. została zaproszona do Synagogi de la Victoire w Paryżu, z udziałem ówczesnego Prezydenta Republiki Francuskiej, Francois Hollande'a, aby zapalić świecę na cześć siedemnastu ofiar ataku na Charlie Hebdo i wzięcia zakładników w sklepie koszernym Hyper w pobliżu Vincennes.

19 listopada 2015 roku, wraz z prezydentem Hollande'em, Latifa Ibn Ziaten otrzymała Nagrodę za Zapobieganie Konfliktom przyznawaną przez Fondation Chirac, za stałe promowanie dialogu międzyreligijnego i kultury pokoju.

W 2016 roku otrzymała nagrodę International Women of Courage Award przyznawaną przez Departament Stanu USA.

António Manuel de Oliveira Guterres urodził się 30 kwietnia 1949 w Lizbonie. Z wykształcenia jest inżynierem-elektrykiem. Pracował jako nauczyciel akademicki. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Socjalistycznej. Był parlamentarzystą, a w latach 1992–2002 sekretarzem generalnym Partii Socjalistycznej, od 1995 do 2002 premierem Portugalii, w latach 2005–2015 wysokim komisarzem Narodów Zjednoczonych do spraw uchodźców, od 2017 jest sekretarzem generalnym ONZ.