Jakie były dalsze pomysły?

W diecezji, w której biskup opiekował się wiernymi, od dawna życie dychowe jak i nauka były bardzo zaniedbane. Priorytetem duchownego była walka z ignorancją religijną, zorganiozwał też bezpłatne szkolnictwo, by nawet dziewczęta na wioskach miały szansę na naukę. W szkołach tych dziewczyny uczyły się też zawodowo. Początkowo wszystkim zajmowała się Róża Venerini, a jej następczynią była właśnie Łucja.

Jak była jej misja naukowa?

Była przełożoną i pedagożką, pod jej opieką szkoły rozwijały się, kształciły wiele dziewcząt i uzyskiwały strukturę kanoniczną instytutów diecezjalnych. W 1704 r. Łucja została przełożoną generalną zgromadzenia, które sama utworzyła. Po śmierci biskupa Barbariego, w 1707 r. została wezwana do Rzymu, by tam kontynuować swoje dzieło. Swą działalność prowadziła pod nazwą Papieskiego Instytutu Pobożnych Nauczycielek.

Wszystko szło dobrze, aż.....

Łucja szybko musiała pożegnać się ze swoją misją, gdyż oskarżono ją o niepoprawność. Ktoś przed Świętym Oficjum w Rzymie wykreował, że jest "głosicielką idei kwietyzmu, hiszpańskiego teologa, który został skazany i osadzony w więzieniu".

Czy przetrwała próbę?

Z czasem wszystko ucichło, ale w sercu Łucji nadal była to delikatna sprawa. W szkołach w Montefiascone dochodziło do wewnętrznych konfliktów, a u Łucji odkryto nowotwór, który okazał się śmiertelny. Zmarła w 1732 r.

Kto ją kanonizował i kiedy?

Pius XI w 1930 r., a założone prze Łucję zgromadzenie nadal funkcjonuje aktywnie pod nazwą Instytut Pobożnych Nauczycielek Filipinek na całym świecie, od Włoch po USA, po Brazylię, Indię, Etopię i inne państwa.